“We weten nu wat de rode lijn is: Ecolo”: Emmanuelle Praet, nadat RTL haar op straat zette

Er was haar door RTL een spreekverbod opgelegd, en daar zegt ze zich rigoureus aan te hebben gehouden. Toch zeker 48 uur lang.

“Ik heb geen kranten gelezen, enkel berichtjes van mensen die ik ken”, zegt de afgedankte polemiste van C’est pas tous les jours dimanche. Daar nam Praet afgelopen weekend de gele hesjes op de korrel. Ze wees erop dat Ecolo bij de vorige verkiezingen een grote sprong voorwaarts heeft gemaakt en voegde eraan toe: “Alle taksen die u betaalt, zijn milieutaksen. Dus denk toch een beetje na bij de volgende verkiezingen.”

“Ik heb de afgelopen 24 uur berichten gekregen van ongeveer iederéén. Van mensen van alle mogelijke partijen, ook Vlaamse zowaar. Zelfs van mensen van sp.a. Maar van één enkele partij helemaal niks: Ecolo-Groen.”

En uw collega’s?

“Ja, massa’s, en ik wil die mensen graag heel hard bedanken. Bij RTL kreeg ik van één iemand een berichtje. Dat hij het vreselijk vond. Zijn naam ga ik niet noemen. Zo ver is het gekomen met de vrijheid van meningsuiting in dit land. En met de moed van diegenen die worden geacht over die vrijheid te waken. Want daar gaat het hier wel om. Of je het nu met de ander eens bent of niet: kunnen we nog met elkaar in debat?”

Hoe heeft u het vernomen?

“Met een bericht op mijn voicemail. Ergens rond drie uur zondagnamiddag. Ik was nog een berichtje aan het opstellen, om te melden dat ik even met iets anders bezig was, maar toen werd ik al geattendeerd op hun persbericht. Over ‘de rode lijn’ die ik volgens hen had overschreden. Niemand was tijdens de uitzending ergens bij blijven stilstaan. Ook niet achteraf, bij de nabespreking. Pas na het herbeluisteren van het programma vond men opeens dat ik een rode lijn had overschreden.”

Was het toch niet een beetje een vreemde tussenkomst, tegen de gele hesjes zeggen dat ze maar geen Ecolo hadden moeten stemmen?

“Ik heb Ecolo helemaal niet aangevallen. Ik heb mijn redenering ook niet helemaal kunnen afmaken. In Wallonië stemmen mensen áltijd voor dezelfde partijen, dat is al decennia zo. Waardoor deze mensen, vind ik, heel veel taksen waar ze nu tegen protesteren over zichzelf hebben afgeroepen. Het ging alleen daarover: dat deze mensen in het stemhokje wel degelijk de mogelijkheid hebben om zaken te doen veranderen. Ja, ik ga er ook van uit dat weinige gele hesjes Ecolo stemmen, maar daarvoor ben je nu eenmaal ingehuurd als polemiste.”

Om de eenmalige studiogasten op hun paard te krijgen?

“Dit was nu eenmaal mijn rol in dat programma. Ik werd daarin aangemoedigd. Soms hoorde ik mezelf dingen zeggen die nauwelijks nog aansloten bij wat ik zelf wou uitdrukken. Dat je zelf achteraf dacht: gaan mensen me aan het eind nog ernstig nemen? Het was altijd het randje opzoeken. Bewust, en op vraag van de makers.”

“Ik bereidde het programma altijd goed voor. We kregen op zaterdagochtend een mail met de gespreksonderwerpen en dan zat ik tot ’s avonds laat dingen op te zoeken. Op zondag stond ik altijd om zes uur op. Je moet heel wat gezegd krijgen in twintig seconden, en soms zelfs minder. Ik voel me een beetje een marionet. Een citroen van controversiële meninkjes die op een gegeven moment was uitgeperst.”

Wat gaat u nu doen?

“Ik heb geen flauw idee. Ik ga in elk geval niet terug naar radio of tv. Dat had ik zondag meteen al voor mezelf besloten: genoeg. Er is geen redelijk debat meer mogelijk als je voortdurend goed moet nadenken of het wel kan, wat je zeggen wil. Anderen hakken in C’est pas tous les jours dimanche week na week in op de N-VA, komen Franstalig België vertellen dat die partij het einde betekent van België. Maar dat is dan geen rode lijn. Laatst zat ik in debat met die man van de partij Islam. Ik keek hem in de ogen. De man weigerde me zelfs maar aan te kijken, omdat ik een vrouw ben. En ook dat was geen rode lijn. (boos) We weten nu wat de rode lijn is. Ecolo.”

Wat betaalt dat eigenlijk, polemiste zijn bij RTL?

“Tweehonderd euro netto per keer dat je in het programma zit. Ik werk er ook voor de radio. Daar krijg je vijftig euro per uitzending. Het ding is: ik deed dit verdomd graag, dit is de mooiste baan die er bestaat. Mensen aan het denken zetten, ze een ander perspectief aanbieden. Ik heb dit een jaar of tien gedaan, maar voelde me de laatste tijd veel minder goed in deze rol.”

“Ik ben eigenlijk gerechtsjournaliste, en juist doordat ik constant werd gevraagd door RTL, kwam ik niet meer aan gerechtsjournalistiek toe. Ik ben mijn eigen personage geworden. Alain Raviard (collega-polemist bij RTL, DDC) heeft me ooit in een uitzending fasciste genoemd. Oké, hij heeft zich een week later geëxcuseerd, maar denk je dat ze bij RTL in die week daartussen ook maar een moment bekommerd om me waren? Ik heb meegewerkt aan een uitzending over de zelfmoord van mijn partner. Mijn tranen, die wilden ze graag op antenne. Tussendoor even horen hoe het met je gaat? Nee.”

U kunt de politiek in.

“Begin alsjeblieft niet wéér over Mischaël Modrikamen. Moet ik het nog eens uitleggen, of wat?”

Een journalist van Sud Presse betrapte u tijdens een ontmoeting met Modrikamen.

“Ik was daar zelf als journalist. We dachten een documentaire te maken over zijn op dat moment volgens sommige peilingen incontournable geworden Parti Populaire. Ik heb heel nadrukkelijk ontkend tegenover die gast van Sud Presse, maar hij geloofde mij niet en bracht het verhaal toch. Wat alweer iets zegt over hoe media geworden zijn. Fake news bestaat in België niet? Vergeet het. For the record: ik ben een liberale, ik kom uit voor mijn meningen. De PP is absoluut mijn partij niet, en al helemaal not my cup of tea.”