Ben Howard stoot in Vorst op ontevreden publiek
Hij heeft iets weg van een populaire scoutsleider op rust, maar Ben Howard doet niet aan vrolijke vrienden. In Vorst Nationaal weigerde hij het publiek te geven waarvoor het was gekomen: de fun, de hits. Waarom zou hij?
“Did you buy a ticket just to hear songs from Every Kingdom? That was a fucking stupid idea.”
Het was kwart voor elf, halfweg de bisronde, toen Ben Howard voor de derde keer uit zijn krammen schoot. Nadat hij nog geen vijf minuten eerder van het podium wandelde nadat er een ‘boring!’ uit de zaal rolde, had de Brit genoeg van de verzoeknummers en het onophoudend gezaag uit het publiek. Met de kloten van Ben Howard rammelt men niet.
Het is geen staatsgeheim dat de singer-songwriter ‘The Fear’, ‘Keep Your Head Up’ en ‘The Wolves’ – de songs nota bene die ervoor hebben gezorgd dat de man zalen uitverkoopt – weigert te spelen. Noem het arrogant of geniaal: Ben Howard maakt graag statements. Door zijn laatste album Noonday Dream integraal te spelen, bijvoorbeeld, zonder daar ook maar één oudere song tussen te murwen. Omdat een album in zijn woordenboek synoniem staat voor een concept dat enkel in zijn geheel overeind blijft – ook in tijden waarin de gemiddelde luisteraar de aandachtsspanne heeft van een hyperactieve kaketoe.
Er bestaat echter nog iets als respect – googelen, beste vrienden! – en dat was aan het einde van de reguliere set ver te zoeken
Er bestaat echter nog iets als respect – googelen, beste vrienden! – en dat was aan het einde van de reguliere set ver te zoeken. Toen iemand in de aanloop naar slotakkoord ‘Murmurations’ de melodie van successingle ’The Fear’ inzette, kwam Ben Howard met een anekdote op de proppen. “Gisteren speelde ik in Hamburg. Daar liep de zaal leeg omdat ik amper oude nummers speel”, grijnsde hij toen veelzeggend. Maar toen niet veel later ‘Sister’ werd onderbroken door een boertige ‘boring!’ vanuit het publiek, hoefde het niet meer voor de Britse folkie. Je moet het maar durven: een artiest uitschelden waarvoor je vier weken zakgeld hebt neergeteld.
Unheimlich
Ben Howard in Vorst had iets weg van een seizoensfinale van Thuis: veel drama, al was de bijhorende soundtrack lang niet slecht. Je herkende in openingssong ‘Nica Libres at Dusk’ dezelfde school walvissen die ook in de composities van Sigur Rós voorbij zwemmen, ‘Agatha’s Song’ kabbelde meteen daarna moeizaam voorbij, maar van zodra ‘A Boat to an Island on the Wall’ – een slow tussen postrock en folkpop – aan zet was, had Howard de juiste cadans te pakken.
Hoe dieper in de set, hoe dieper de krachtige, minutieus gebrachte versies van de negenkoppige formatie onder onze huid kropen. Was Ben Howard ooit hofleverancier van een soundtrack bij een zweterige midzomernacht, dan gidst hij je op Noonday Dream door een herfstlandschap op een druilerige vooravond. Blij toe: het is 2018 en de man die in de playlist van de doorsnee koffiebar tussen Jack Johnson en José Gonzalez staat geparkeerd dealt niet langer in goedkope euforie.
In Vorst Nationaal presenteerde de Britse songschrijver zich als een padvinder die met kompas noch landkaart door het wijde muzieklandschap ploetert. Hij kiest voor avontuur en je kan die evolutie alleen maar toejuichen. ‘What the Moon Does’ had niet misstaan op Deserter’s Songs van Mercury Rev en we zouden zweren dat ‘Towing the Line’ het bastaardkind is van Damien Rice en Bon Iver. Het waren stuk voor stuk slepende, unheimliche postwhateversongs die tot onze verbazing perfect tot hun recht kwamen in een bunker die toevallig als concertzaal staat ingeschreven bij de bouwdienst.
Ben Howard was gierig met bindteksten maar gul met Mooie Muziek
Empathie
Het was tot dan geen issue dat Ben Howard experiment boven entertainment verkoos. Na elke song uit zijn recentste, derde album Noonday Dream volgde een hartelijk applaus. Je zag sommigen apathisch voor zich uit staren, wachtend op een energieshot, maar de meerderheid was wél gecharmeerd door zijn aanpak. Ben Howard was gierig met bindteksten maar gul met Mooie Muziek. In ‘All Down the Mines’ werd Cat Stevens’ ‘Wild World’ verwerkt en ‘The Defeat’ slaagde erin te doen wat op plaat maar niet lukt: beklijven.
En toen was het tijd voor de ommekeer, ingezet door een handvol sociaal incapabelen. Hun empathie was kaduuk, vermoeden we. Verstand op nul. ‘Boring!’ brullen om vervolgens een artiest en zijn publiek uit een roes te halen met één zesletterwoord. Faut le faire. Het is een smet op een concert dat van goed naar zeer goed evolueerde, maar daar ergens tussenin is blijven hangen. Je kan het Ben Howard verwijten dat hij met een sneer reageerde. Of je kan je simpelweg accepteren dat een artiest tijdens een albumtournee een album voorstelt, ongeacht de kwaliteit van de muziek.
Als Ben Howard ooit wil terugkomen, tekenen wij present. Al is het maar om de hits te horen.