Nafi Thiam is dan toch niet onklopbaar

Dina Asher-Smith: goud op het EK op de 100, 200 en 4x100 meter. Beatrice Chepkoech: verbeterde het wereldrecord op de 3.000 meter steeple. Caterine Ibargüen: won de Diamond League in het ver- en hink-stap-springen. En Shaunae Miller-Uibo: leed in 2018 geen enkele nederlaag op de 400 meter en won de Diamond League op de 200 meter.

Dat zijn de vier atletes met wie Nafi Thiam in de balans ligt op de IAAF Awards, waar de 24-jarige Naamse vorig jaar als laureate werd gehuldigd na haar wereldtitel in de zevenkamp. Dit keer volstaat haar Europese titel niet om verkozen te worden. De trofee van 2018, die is voor Ibargüen. En bij de mannen wint Eliud Kipchoge, wereldrecordhouder op de marathon.

Niet dat Thiam daar diep ongelukkig van wordt. Ze besefte ook wel dat de kans klein was dat ze het referendum weer zou winnen. Dus als Thiam in de vooravond het Grimaldi Forum binnenwandelt aan de arm van haar vriend Niels Pittomvils is dat vooral met het idee om een leuke avond te beleven. "Ik vind het altijd plezant om naar zo'n ceremonie te komen. Ik ga er niet van uit dat ik zal winnen. Ik zie het al als een hele eer dat ik bij de vijf finalisten zit, want er zijn toch elk jaar veel atletes die van zich doen spreken."

Praatje met prins Albert

Tijd om te shoppen in het kleine prinsdom heeft ze niet. Thiam traint in het Stade Louis II van AS Monaco en vandaag moet ze al om vijf uur opstaan voor haar vlucht, zodat ze op tijd is voor haar les aan de Luikse universiteit. En dan te denken dat Thiam in Monaco nog in het gezelschap is van prins Albert.

Tijdens haar internationale perspraatje geeft Thiam aan dat ze eerder timide is. Toch beweegt ze zich met een opvallende naturel tussen de groten van de aarde. "Ik ben niet het type dat graag de aandacht zoekt of zich in de kijker zet. Ik ben inderdaad verlegen van aard. Maar dit is nu eenmaal een deel van mijn leven, het hoort bij het spelletje. In de atletiek gaat het er nog hartelijk aan toe. Niemand doet uit de hoogte en ik voel me welkom, niet geïntimideerd. Ik kan andere milieus bedenken waar ik me minder op mijn gemak zou voelen."

Nu is de hepatlete intussen wel al gewend aan het tripje naar dat mondaine oord aan de Côte d'Azur. In 2016 mocht ze de prijs van beste belofte ophalen in Monaco, vorig jaar die van beste atlete. Het zegt veel over haar statuut binnen de sport: ze handhaaft zich aan de top. "Daarom probeer ik er ook van te genieten want het ene jaar is het andere niet. De carrière van een atleet is geen rechte, maar eerder een curve met ups en downs. Ik kende voorlopig vooral ups, maar ik weet dat er mindere jaren komen en dat ik eens op mijn gezicht zal gaan, ook al heb ik er dan even hard voor getraind. Dan zal ik eens aan avonden zoals deze denken."

Na de Spelen van Rio waarschuwde Thiam dat ze geen machine is, die continu goud fabriceert. Toch is dat wat de studente geografie nu net wél doet: goud grijpen aan de lopende band. Sinds Rio 2016 verloor ze geen enkele competitie meer.

"Dat is niet wat me bezighoudt," zegt ze. "Het is niet omdat ik na de Spelen nog drie titels won dat ik tot het einde van mijn carrière alles ga winnen. Ik ga niet sneller lopen of verder en hoger springen door aan mijn gouden medailles te denken. Alleen door hard te trainen lukt dat, want elke competitie staat de teller weer op nul."

Het EK van Berlijn is verleden tijd. Thiam richt zich nu op het heden en de toekomst, met het WK van 2019 in Doha als belangrijkste uitdaging. Het Europees record is geen doel op zich, maar dat komt wanneer het komt, besluit ze filosofisch. "In het leven moet je weten wat je wilt en dat wéét ik: de beste mogelijke atlete worden die ik kan zijn. Als je geen risico's neemt, ga je niet beter worden en raak je nergens. Dat is niet wat ik wil. Ik wil mijn grenzen verleggen en zien hoe ver ik geraak."