Zijn vader vermoordde zijn moeder en pleegde zelfmoord, later stierf zijn kind in zijn armen: het bewogen levensverhaal van Deense cultvoetballer

We schrijven 30 juli 1983. Een dolenthousiaste Tofting rept zich naar huis om zijn moeder en vader te vertellen dat hij daags nadien de bekerfinale zou spelen met de AGF Aarhus Juniors. En dan nog wel onder toezicht van de Deense bondscoach. Maar Tofting zag al snel dat er iets mis was, gezien er niemand was om hem te begroeten toen hij zoals gewoonlijk met veel lawaai zijn intrede maakte. Toen hij binnenkwam, kwam hondje Lady op hem afgestormd. Hij liep richting de gang en het was daar dat hij zijn toen 41-jarige vader Poul in een plas bloed zag liggen, met een jachtgeweer naast hem. Nog wat verderop trof hij ook het levenloze lichaam van moeder Kirsten, toen 34, aan. “Ik wist niet wat er gaande was. Ik dacht dat ik een nachtmerrie had.” 

Zijn vader had eerst zijn moeder vermoord, om zich vervolgens zelf van het leven te beroven. Stig greep Lady vast en liep al wenend en schreeuwend richting het huis van zijn grootouders, die iets verderop woonden. “Je ouders verliezen als je 13 bent, dat doet wat met je. Maar ik leerde leven met wat er op die dag gebeurde. Ik kon in die situatie toch niets doen. Er waren twee andere mogelijkheden: als ik thuis was geweest, kon ik ofwel het drama vermeden hebben, ofwel was ik er nu zelf niet meer geweest”, reflecteert de Deen nu, 35 jaar na de feiten. 

“Maar ik speelde daags nadien wel die finale”, gaat hij verder. “Niemand van mijn begeleiders wou dat ik speelde, maar ik vond dat het beste voor mezelf. Mijn ploegmaats wisten van niets, zelfs al hadden de feiten zich pas 18 uur voordien afgespeeld. Ikzelf twijfelde niet: we wonnen en ik werd door de Deense bondscoach uitgeroepen tot man van de match. Het voetbal heeft me gered. Het voetbalveld was de plaats waar ik helemaal mezelf kon zijn. Ik bezocht een psycholoog, maar dat had niet hetzelfde effect. Op het voetbalveld zat ik in mijn eigen wereldje. Voetballen was mijn uitlaatklep en ik was er nog goed in ook”, vertelt Tofting, die uiteindelijk door zijn oom werd grootgebracht.

Bijna 20 jaar lang bleef het familiedrama ten huize Tofting geheim, tot een Deens magazine het aan de vooravond van het WK in 2002 op haar voorpagina gooide. “Iedereen wist wat er gebeurd was, maar er werd telkens geschreven dat ik mijn ouders verloor in een tragisch ongeval. Mijn vrouw en ik verbleven op het moment van het uitlekken in Japan en Zuid-Korea, terwijl onze kinderen thuis bij de grootouders waren. Ze waren toen zeven, acht en tien en waren niet oud genoeg om te beseffen was er was gebeurd. Hun grootouders probeerden hen weg te houden van tv en kranten en toen we thuis kwamen hadden we geen andere keuze dan hen alles te vertellen. Maar in een zeker opzicht was het niet slecht dat alles aan het licht kwam. Het is nu eenmaal gebeurd en gedane zaken nemen geen keer.”

Tofting en zijn vrouw hebben dus drie kinderen, maar verloren er ook eentje. In de lente van 2003 beviel zijn vrouw van een zoontje Jon, maar dat kreeg al snel te kampen met meningitis. Drie weken na de geboorte, overleed het kindje in de armen van zijn ouders. “Ik was een gebroken man. Dit is het ergste dat je kan overkomen. We waren allemaal zo verdrietig, maar nogmaals: gedane zaken nemen geen keer. Ik heb tattoos van hem op mijn arm, maar wat ik ook doe, ik krijg hem niet terug. En het vergt teveel energie om je zorgen te maken over dingen die je toch niet kan veranderen. Je moet vooruit kijken.”

Ondanks al die tegenslagen verloor Tofting er zijn goed humeur niet op. Ook niet wanneer zijn celstraf ter sprake komt. “We kwamen net terug van het WK en waren dat aan het vieren in Kopenhagen. We hadden allemaal te diep in het glas gekeken, maar toen begon de manager van het restaurant naar mij te kijken. ‘Scheelt er wat?’, vroeg hij. Ik dacht dat hij ging… Hoe zeg je dat? Me een kopstoot ging geven? Dus ik verkocht hem er eerst een. De portiers kwamen meteen op me af en gooiden me eruit, maar nadien kwam de manager ook naar buiten om me ook een rake klap te geven. Hij liep weg, maar ik ging achter hem aan en kon hem pakken. Wat toen gebeurde, was niet goed”, vertelt Tofting, die als voetballer als bijnaam ‘De Grasmaaier’ kreeg, refererend aan de vele kilometers die hij aflegde. “Ik moest dus de cel in, en weet je wat ik er moest doen? Juist ja, het gras afmaaien… Maar daar zat ik niet mee in. Als het regende, kon ik mijn werk niet doen. Dan ging ik fietsen of lopen, en elke avond speelden we voetbal. Het was een beetje als een trainingskamp”, aldus nog de Deen.