Na heisa over auteur die "niets voelt voor vrouwen van 50": we vallen allemaal over imperfecties bij de andere sekse

De uitspraken van Moix lokken in elk geval reacties uit, niet het minst bij die vrouwelijke vijftigers. Ze bijten al meer dan een etmaal van zich af. De auteur waagt zich met zijn verklaringen op glad ijs, benadrukken ze, en dat hoort niet. Want vrouwen zijn veel méér dan een lustobject met beperkte houdbaarheidsdatum. 

Ook ik deel het standpunt van mijn seksegenoten. Geen (grijzend) haar op mijn hoofd dat eraan denkt om te applaudisseren voor Moix’ uitlatingen. Met 40 lentes op de teller ben ik méér dan een bijna afgeschreven lustobject. Zelfs al zou die fameuze ex- Prix Goncourtwinnaar op een zwak moment genoegen nemen met mijn lijf en leeftijd: de gedachte dat ik voor hem net geen restafval ben, zou de deur dichtdoen. En een deur die keihard dichtvalt heeft – zoals u weet – zelden een gunstige invloed op het liefdesspel.

Maar laten we niet flauw doen: er is ook een keerzijde aan dit verhaal. Moix heeft in wezen alleen maar gezegd wat hem seksueel bekoort. Jonge vrouwen dus. Die vindt hij lekker, de rest niet. Als die uitspraak tegen de borst stoot, betekent dat nog niet dat hij een misdaad heeft begaan of zich ronduit onfatsoenlijk opstelt. Hij selecteert, net zoals wij vrouwen dat op heel wat momenten ook doen. Selectie is de kern is van elke (amoureuze) relatie. Er zijn ook mannen waar vrouwen onverdeeld op afknappen, vanwege leeftijd en uiterlijk. 

Als een categorie vrouwen zich nu geschoffeerd voelt door wat de auteur heeft gezegd, is dat misschien omdat Moix hen – al dan niet bewust – een spiegel voorhoudt. Die spiegel maakt duidelijk dat we in de liefde vaak kiezen voor knap(per), jong(er), viriel(er) of begeerlijk(er). Dat is geen schande, maar een eeuwenoude realiteit.

Desondanks: geen applaus voor die Fransman, dat zei ik al. Net omdat één ding weer pijnlijk duidelijk is geworden na de mediastorm: Moix’ uitspraken hebben de promokaravaan voor zijn nieuwe roman "Rompre" een aardige duw in de rug gegeven. Hij heeft zich vooral stevig in de kijker gewerkt: was het hem niet gewoon daarom te doen? Meer nog dan om het intrappen van heilige huisjes die al lang niet meer zo heilig zijn?

Het antwoord daarop zal Moix zelf niet geven, maar de bescheiden rel van gisteren nodigt ons wel uit om krasse quotes kritisch tegen het licht te houden. Dat is trouwens zinvol bij een maatschappelijk debat, of het nu afgetrapt wordt door een Prix-Goncourtwinnaar of een buurtwerker uit Brussel-Noord. De reacties op Moix’ uitspraken kwamen immers vooral van misnoegde vrouwen, die zelf 50-plussers à la Halle Berry en Jennifer Aniston opvoerden om duidelijk te maken dat 'wij’ op die leeftijd nog niet afgeschreven zijn.

Rewind: Halle Berry, Jennifer Aniston. Hallo? Zijn dat niet de stijliconen die ons vooral in gefotoshopte versie bereiken? Door wie we ons gedurig vergapen aan fake beauty en accepteren dat cellulitis, rimpels en het discreet opduikende ‘heksenhaartje’ op de kin van een vrouw stille afknappers zijn? Dat is precies wat Moix zegt, maar hem nemen we het kwalijk.

De nuances dus: ze zijn alweer de kern van dit debat. Dat debat face to face voeren zou in tijden van sociale media trouwens stukken interessanter zijn. Zo kunnen we de confrontatie echt aangaan, aan weerszijden van de tafel de imperfecties van de andere sekse bestuderen, ons achter de oren krabben en glimlachend besluiten: ach, we hebben misschien weer eens te snel geoordeeld. Waarna we de discussie afronden met een goed glas en een goed boek. Voor mij hoeft het geen Yann Moix te zijn, maar als u daar wel voor kiest: bonne lecture!