Kathleen Cools. I want the yoga teacher she has

Extract uit Terzake van 9 januari ll., tussen het anker en haar studiogast, een partijonafhankelijk ‘activistisch activist’ en sinds kort ook lijsttrekker voor Vlaams Belang in Vlaams-Brabant:

“Je bent in verdenking gesteld.”

“Dat is niet waar.”

“Wij hebben de officiële bevestiging van het parket.”

“Dat is niet waar.”

“Het parket zegt van wel.”

“Het Laatste Nieuws zegt van niet.”

Kathleen Cools. I want the yoga teacher she has. Alleen al de simpele vaststelling dat ze tijdens een hallucinant interview van 12 minuten en 29 seconden niet één keer over haar desk klom om bovenstaande roeptoeter een ouderwetse vlaai rond zijn oren te geven. Hoe doet ze dat toch, die ijzige kalmte bewaren? Zou ze zich ter voorbereiding van het bewuste ‘gesprek’ in een ijsbad gedompeld hebben? Eet ze potpourri als ontbijt? Zitten er onder haar stoel twee Thaise voetmasseuses en een monnik met een klankschaal? Even, heel even, verloor ze haar goeie muts. Toen ze het bewuste schildvriendje aanmaande om tijdens het liegen niet in de camera te kijken maar naar haar. “Zo zal het beter gaan”, kitte Kat kort.

Maar vooral: waar heeft ze dat in godsnaam geleerd? Het is niet dat er talentenjachten bestaan à la The Voice Voor Journalisten waarin door de wol geverfde interviewers the next generation klaarstomen voor het vak. Toch?

TUURLIJK WEL! Het is te zeggen: het bestaat niet, het bestònd. Herinneren wij dertigplussers ons nog het legendarische Sterrenwacht, in 1989 in het leven geroepen omdat de BRT ervan uitging dat Luc Appermont het ook geen eeuwen meer zou trekken (wisten zij toen veel…)

Het concept was even eenvoudig als duf: een keur aan studenten journalistiek en andere ambitieuzelingen mocht jury én publiek overtuigen van hun kunnen door het afnemen van een – jawel – interview. Onder de kandidaten piepjonge versies van Sabine De Vos, Annick Ruyts, Hans Otten, America-watcher-to-be Björn Soenens, ja zelfs Patricia Ceyssens – die zich later succesvol zou omscholen tot Vld-coryfee. Allen dongen ze in opgelegde interviews van vijf minuten naar het kroontje van ‘aanstormend tv-talent’ en de bijhorende eerstesteenlegging van een carrière bij de staatsomroep. Het pièce de résistance van de sjoow: een interview met Jan De Corte. Enfant terrible van beroep, niet op zijn mondje gevallen (een mens kan zich afvragen hoe hij die tanden dan wél kwijtspeelde) en in de wandelgangen van de BRT werd zelfs gefluisterd: een onmogelijk te interviewen sujet. De kandidaat die het minst toegetakeld uit de confrontatie kwam, wachtte een grote toekomst bij den teevee. Winnaar van dit onwezenlijke schouwspel? Donaat ‘Tartufo’ Deriemaeker, en zie waar die nu zit. Om maar te zeggen: het was me daar een nek-aan-nekrace van aanstormende talenten zeg.

Over de tienerknietjes gelegd

Had de jonge Kathleen Cools destijds ook maar een gele briefkaart naar Luc Appermont gestuurd. Ze had die Jan Decorte wel even over haar tienerknietjes gelegd tot hij huilend weer de coulissen was ingekropen. En Donaat erachteraan. Op de schouders van een uitzinnige Luc Appermont gehesen, had ze wellicht ietwat verlegen aangegeven: “Ik denk dat ik nu wel klaar ben voor het echte werk.” En dat echte werk, dat zou niet De droomfabriek wezen en ook niet Tartufo. Nee, daarop zou Kathleen geduldig wachten tot 2019: de dag waarop ze deze leugenachtige straatvechter in Pecotex-uniform over de vloer kreeg.

Vandaar mijn oproep. Beste VRT, breng Sterrenwacht terug. Als Luc Appermont bezet is, mag Donaat Deriemaeker zelfs presenteren. Laat aanstormende tv-talenten (als daar zijn: Annelien Coorevits, James Cooke, Sean Dhont) aanrukken en schotel hen in de finale een verplicht interview met Dries Van Langenhove voor. Kijkcijfers verzekerd, spektakel ook. Weinig kans op inhoud, maar zit daar tegenwoordig eigenlijk nog iemand op te wachten?