Michael Johnson weer helemaal de oude na zijn beroerte: “Ik houd niet van sympathie of empathie”

In september ging bij Michael Johnson, viervoudig olympisch spurtkampioen en achtvoudig wereldkampioen, het licht even uit. Hij kreeg een kleine beroerte, met een beperkte mobiliteit en verminderde coördinatie aan de linkerkant van zijn lichaam als gevolg. De Amerikaan had 15 minuten nodig om 200m te wandelen, een afstand waar hij als sprinter 19.32 seconden over deed.

Vier maanden en vele uren revalidatie later zegt Johnson dat hij weer op zijn oude regime zit. Hij loopt, hij fietst, hij roeit - net zoals hij dat vroeger deed. Met als enige verschil dat Johnson nu beseft dat een gezonde levenswandel geen garanties inhoudt: “Uiteraard maakt me dat een beetje bang want voor de beroerte deed ik vanalles wat goed voor me was en nu doe ik weer wat goed voor me is. En toch kan het me weer overkomen. Waarom ik een beroerte kreeg, dat gaan we vermoedelijk nooit te weten komen. Dat heb ik moeten leren aanvaarden. Als ik wist wat de oorzaak was, dan had ik er misschien wat kunnen aan doen. Dan was ik nu meer op mijn gemak maar helaas heb ik die luxe niet.” (lees hieronder verder)

Michael Johnson leefde gezond. Sportte, lette op zijn voeding, beperkte zijn alcoholconsumptie en hield zijn gewicht op peil. Dat uitgerekend hij dan toch een beroerte kreeg, maakte hem in eerste instantie boos. “Als je elke dag traint en voor jezelf zorgt, terwijl veel anderen dat niet doen, dan is het uiteraard wat frustrerend dat ík in een hospitaalbed lig en die anderen niet. Daar was ik toch een dag of zo boos over. Maar ik zag snel in dat ik daar niet beter van werd. Het deed me alleen maar slechter voelen. Ik moest die boosheid vervangen door een andere emotie en ik heb de dokters gepusht om me zo snel mogelijk aan mijn revalidatie te laten beginnen.”

Al in de eerste week deed Johnson tweemaal per dag oefeningen om zijn herstel te bespoedigen. En nu hij weer de oude is, engageerde de Amerikaan zich om over zijn beroerte te praten, in samenwerking met de American Heart Association. “Omdat mijn verhaal kan helpen mensen bewuster te maken. Het is heel belangrijk om bij een beroerte de symptomen te herkennen en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan. Afgaande op mijn ervaring snap ik als mensen dat niet meteen doen. Ik had zelf niet het idee van ‘oh my god, er is wat vreselijks aan de hand’. Ik voelde me gewoon niet helemaal lekker en besliste om niet te wachten, in de hoop dat het zou overgaan. Dat zou een ramp zijn geweest.”

Maar de man die ooit als Superman door het leven ging en zelfs met de letter ‘S’ op zijn truitje verscheen tijdens een ererondje op het WK van 1997, vindt het vandaag zeker niet vanzelfsprekend om zich kwetsbaar te tonen. “Ik voel me daar niet 100 procent goed bij. Ik voelde duidelijk altijd de nood om superman te zijn. Om de indruk te geven dat ik heel fit en sterk ben, in staat tot uitzonderlijke prestaties - daar moet ik duidelijk nog aan werken. Privé en publiek was ik altijd een man die alles onder controle heeft, die niemands hulp of sympathie nodig heeft. Ik houd niet van sympathie of empathie. In dat opzicht was het een hele les voor mij om me in zo’n kwetsbare situatie te bevinden waarbij ik niet alleen kon stappen. Dat ik daarbij hulp nodig had, of bij andere dagelijkse activiteiten, was heel confronterend voor mij. Maar ik ben gaan inzien dat ik net hulp van andere mensen nodig heb om weer beter te worden, ik heb me daarvoor leren openstellen.”