Rusland en China versterken in sneltempo hun maritieme macht
Het nucleaire arsenaal van China groeit, en dat van Rusland wordt snel gemoderniseerd om de Amerikaanse maritieme macht te pareren.
‘Wat doe je als je land omsingeld wordt door honderden oorlogsschepen die vanuit de zee duizenden raketten op je af kunnen vuren?’ Het was een Russische veiligheidsexpert die vorige week de vraag stelde tijdens een debat met enkele Europese collega’s. Ze vat de Russische kijk op hun veiligheid goed samen. Die belegeringsmentaliteit is niet nieuw. Net zoals de Russen eeuwenlang de nomadische volkeren vreesden, die wendbaar vanuit de steppe toesloegen, vrezen ze vandaag de wendbare maritieme slagkracht van de Verenigde Staten.
Wat doe je dan om je te verdedigen? Je maakt van je land een groot kustfort met een enorme vuurkracht. Dat is waar Rusland en China in sneltempo mee bezig zijn. Zo wordt Eurazië beetje bij beetje een grote citadel die van de Noordpool via de Baltische Zee, de Zwarte Zee, de Kaspische Zee, de Zuid-Chinese Zee en de Zee van Ochotsk de Amerikaanse maritieme macht moet breken. Vooral de Russen zijn er trots op. Net zoals Amerikaanse presidenten graag speechen op een oorlogsschip zie je de Russische president Vladimir Poetin steeds vaker spreken naast met animaties van de nieuwste raketten bij de hand – de kustbatterij van de eenentwintigste eeuw.
De Chinezen en de Russen hebben raketten die tot op 2500 kilometer vliegdekschepen kunnen kelderen.
Het gaat hard. Een eerste verdedigingsgordel bestaat uit supermoderne luchtdoelraketten, zoals de S-400N6 en de S-300V4, die tot op bijna 450 kilometer en zeven à veertien keer sneller dan het geluid vliegtuigen kunnen identificeren en neerhalen. Zowat alle bestaande gevechtsvliegtuigen zijn detecteerbaar door de krachtige radars van die systemen, en zijn dus zeer kwetsbaar – alleen de F-22 en de F-35 iets minder. De Baltische Zee, de Zwarte Zee, een deel van de Middellandse Zee en alle kustzeeën van China worden verdedigd door dergelijke raketten.
Vijandige oorlogsschepen worden in eerste instantie op een afstand gehouden door krachtige radarsystemen, gekoppeld aan mobiele lanceerinstallaties op het land. De Russen hebben nu al tientallen Bastion-lanceerinrichtingen opgesteld, onder meer in de exclave Kaliningrad en op de Krim; de Chinezen stelden de Yingji-12 op verschillende eilanden in de Zuid-Chinese Zee op en zowat overal langs de Straat van Taiwan. Ze hebben een bereik tot 400 kilometer en suizen tot vier keer sneller dan het geluid op hun doel af. De Russische Kalibr kan zelfs een schip doen zinken tot op 660 kilometer, de Zircon tot 1000 kilometer. In tweede instantie wordt er een zwerm kleine patrouilleschepen in de vaart gebracht die vanuit kustwateren, baaien en fjorden dezelfde raketten kunnen afvuren.
De volgende laag bestaat uit raketten tegen vijandige maritieme steunpunten op het land. Die moeten vooral voorkomen dat de Amerikanen de maritieme buitenranden van Eurazië als uitvalsbasis gebruiken. De Russen hebben daarom uitgepakt met verschillende varianten van de Iskander, een mobiele en bijzonder accurate raket die in een zeer hoge baan wordt afgevuurd en met een rotvaart, zes keer sneller dan het geluid, op zijn doel afgaat. De Chinezen hebben meer dan duizend soortgelijke systemen, zoals de Dongfeng 15 en 16. Die raketten zijn vandaag steeds moeilijker te verschalken door verdedigingssystemen. Onder een spervuur van die ballistische raketten kunnen nu ook supergesofistikeerde kruisraketten worden ingezet, sommige specifiek ontwikkeld om bunkers en landingsbanen te vernielen.
Net zoals Amerikaanse presidenten graag speechen op een oorlogsschip zie je Poetin steeds vaker spreken naast – met animaties van de nieuwste raketten bij de hand – de kustbatterij van de eenentwintigste eeuw.
De volgende ‘schil’ bestaat uit raketten die tot op 2500 kilometer Amerikaanse vliegdekschepen tot zinken moeten brengen. De Chinezen waren in dat opzicht eerst met hun Dongfeng 21D en Dongfeng 26C; de Russen volgen nu met kun Kinzhal. De koppen van die ‘carrier killers’ kunnen tijdens hun laatste honderden kilometers schijnbewegingen uitvoeren om tegenmaatregelen te omzeilen.
Tot slot zijn er intercontinentale raketten die het Amerikaanse moederschip moeten kunnen treffen. Het nucleaire arsenaal van China groeit, en dat van Rusland wordt snel gemoderniseerd. De Chinese Dongfeng 41, pas in gebruik genomen, kan tien à twaalf kernkoppen meevoeren; de pas voorgestelde Russische Sarmat meer dan twintig. Ze zitten allebei vol trucjes om hun doel zeker te bereiken. De second strike-capaciteit wordt langzaam opgebouwd middels nieuwe onderzeeboten, maar daar moeten de twee hun meerdere blijven erkennen in Amerika. Ook daar heeft Rusland nu wat op gevonden. Een gigantische torpedo, nucleair aangedreven en uitgerust met een kernkop, moet in het geval van een oorlog Amerikaanse havens en kuststeden ongezien kunnen treffen. En zo pareren Rusland en China de Amerikaanse maritieme macht beetje bij beetje door van heel Eurazië een onzinkbaar oorlogsschip te maken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
