“Help, mag ik de muziek van R. Kelly eigenlijk nog wel leuk vinden?”

Ik heb de documentaire over R. Kelly gezien vind die misbruiktoestanden verschrikkelijk. Alleen: ik hou van zijn muziek. Ik zou zijn platen zelf niet meer kopen, maar kan ik op feestjes nog van zijn culturele producten genieten of is dat hypocriet?

Saskia, Lede

Laten we eerlijk zijn: je vraagt je gewoon af of je nog kan schuren zonder schuldgevoel. Maar dan in zeer beleefde vorm. Waarvoor dank. Ik vrees dat ik je echter zal moeten teleurstellen.

Vooraleer je dit advies nu al woedend terzijde gooit: ik voel je pijn. Echt. ‘The World’s Greatest’ is een anthem voor de eeuwigheid, ‘Ignition (Remix)’ heeft een generatie ­vormgegeven en ‘I Believe I Can Fly’ is de soundtrack van een meesterwerk. Maar. Nee.

Je zit met het dilemma waar heel wat Woody Allen-aanhangers, Paul Gauguin-liefhebbers, Kevin Spacey-adepten, Louis C.K.-fanboys en Michael Jackson-zeloten eveneens mee worstelen: kán je de kunstenaar van het kunstwerk loskoppelen?

Een belangrijk onderdeel van het antwoord is hoe sterk het karakter en de misdaden van de kunstenaar samenhangen met het ‘culturele product’ zoals jij het zo netjes verwoordt. Mocht je je sowieso al niet wat ongemakkelijk voelen bij lyrics als “My mind’s tellin’ me no, but my body’s tellin’ me yes / Baby, I don’t wanna hurt nobody / But there is something that I must confess / I don’t see nothing wrong with a little bump and grind’ dan zijn ze overgoten met het sausje van Robert ‘R.’ Kelly’s seksueel delinquent verleden nog eens extra smakeloos geworden. We moeten vooral niet vergeten dat de man heeft geplast op een minderjarige met wie hij eveneens seks had. Ik ga voorgaande zin nog eens herhalen: de man heeft geplast op een minderjarige met wie hij eveneens seks had.

Een ander onderdeel is hoe de in opspraak gekomen artiest profiteert van jouw genot. Je koopt zijn muziek niet meer aan, maar op een volle dansvloer uit je dak gaan, krijsen dat ‘Down Low’ “echt wel een schijf is” om vervolgens de dj te fistbumpen is nogal ’s mans pr verzorgen. Zelfs als je je beroept op Alle Rosé. Er bestaat niet zoiets als slechte reclame, dat werd eens te meer bevestigd toen de streamingcijfers van de artiest net stégen na de release van de documentaire. Jawel, zijn oeuvre is nog steeds op Spotify aan te klikken, ‘want waar trekken we dan de grens?’ Welke misdaad is ernstig genoeg om uit de gigantische muziekbibliotheek geschrapt te worden? Ligt de grens bij Chris Brown, die vrouwen in elkaar mept? Bij 6ix9ine, die erotische video’s van minderjarigen maakt en verspreidt? Bij Jason Derulo die voor elke song per se zijn naam moet kwelen?

Of bij Sisqó want Sisqó?

Heb je nog een oude best of-cd liggen, dan zou ik zeggen dat het kwaad toch al geschied is en je in de geborgenheid van je woonkamer nog wel eens naar ‘If I Could Turn Back the Hands of Time’ kan luisteren – zolang je levensverzekering ‘dood door ironie’ ook dekt. Maar sorry Saskia, ik denk dat je mijn punt wel ­begrepen hebt.

Laat me je loslaten met een advies dat me zelf al door heel wat crisissen heeft gesleept: er is altijd Craig David.  

Gekwelde lezer, blijf niet langer zitten met dat probleem maar mail naar katrin.swartenbroux@demorgen.be