David Davidse overweegt een nieuw leven te beginnen in het buitenland: “Maar de band met België knip ik niet door”

“Het overlijden van een goede kameraad én leeftijdsgenoot, enkele weken geleden, sterkt me in mijn plannen. Hoog tijd om van mijn leven te profiteren.” En dus overhandigt David Davidse deze week met een zucht van opluchting de sleutel van zijn loft aan de nieuwe eigenaar. “Vanaf dan ben ik vogelvrij”, aldus de musicalacteur, die overweegt om te verkassen naar Spanje. Hij is zeker niet de enige. Het afgelopen jaar pakten meer dan 46.000 landgenoten voorgoed hun koffers. “Dat cijfer blijft de laatste jaren stijgen”, aldus Koen Van der Schaeghe, directeur bij Stichting Vlamingen in de Wereld. “Emigreren is ook een stuk makkelijker geworden. Vliegtuigreizen zijn goedkoop, dankzij internet hou je makkelijk contact met het thuisfront en in Europa is er vrij verkeer van mensen. Ook opvallend: tegenwoordig blijven veel studenten na Erasmus plakken in het buitenland en vinden ze ginds een job. Door onze meertaligheid en goede opleiding hebben Belgen in het buitenland een interessant profiel.”

“De band met België knip ik zeker niet door”, aldus David. “Voorlopig ben ik officieel ingetrokken bij mijn neef. In september werk ik sowieso nog mee aan een theaterproductie rond Charlie Brown. Andere opdrachten neem ik enkel aan als ik mijn broek er niet aan scheur.” Voor hij neerstrijkt in Spanje, wil David eerst gaan rondtrekken. “Mijn grote jongensdroom is eigenlijk met twee valiezen en een hutkoffer de wereld rondreizen. Ik wil opnieuw naar Buenos Aires, Senegal en Montréal. En ik heb ook familie in Australië. Nadien wil ik voor een langere periode in Spanje wonen, dicht bij vrienden en familie daar.” 

Maar dat is niet de enige reden waarom David voor Spanje koos. “Het zonlicht is de voornaamste reden om mijn koffers te pakken. De donkere dagen maken me depressief. Maar dit is zeker geen vlucht, het is gewoon het juiste moment. Ik ben net met pensioen en kon een treffelijke prijs krijgen voor mijn loft. Hoe minder materie, hoe vrijer ik me voel”, klinkt het lachend. Over hoe hij straks zijn dagen zal vullen, maakt hij zich weinig zorgen. “Er is een koor waarbij ik me kan aansluiten. Of ik kan Nederlandse les geven aan Spaanse horecamedewerkers. Mogelijkheden genoeg, maar het is geen must. Ik wil ook rustig hele dagen tv-series bingewatchen, schrijven, lezen of lekker koken voor mezelf. Mijn geld mag op zijn, de dag dat ik sterf.”