Een baas in een fuckin’ jurkje en Izegemse swag: dit zijn de luistertips voor deze week

Little Simz - Grey Area ★★★★★

Zo’n morsige bas als in ‘Boss’ van Little Simz hebben we in geen eeuwen in de hiphop gehoord. “I’m a boss in a fucking dress”, snauwt de 25-jarige Londense homegirl ons toe. “They will never want to admit I’m the best here / For the mere fact that I’ve got ovaries”, ratelt ze verderop in ‘Venom’. Die zit. Het zijn niet de enige momenten waarop scherpe lyrics en een fantasierijke productie samenvallen. “I’m Jay-Z on a bad day, Shakespeare on my worst days”, bluft Simz over de botversplinterende breakbeat van ‘Offence’. Simbi Ajikawo, zoals ze echt heet, onderstreept op dit derde album dat ze een fenomenale mc is: haar flow vloeit en hakt, valt roekeloos de groove aan of surft er achteloos over de baren. Jazz, rootsreggae, elektro en jaren 70-soul jagen de temperatuur hoger, Michael Kiwanuka en Little Dragon voegen vleugjes bronstige r&b toe. Veel beter wordt hiphop anno 2019 niet.

Ertebrekers - Crème ★★★

We moeten Ertebrekers koesteren. Omdat het trio Flip Kowlier, Jeffrey Bearelle en Peter Lesage ook op Crème Nederlandstalige pop voorschotelen zoals we die te weinig horen in ons land. Het aandeel lome hiphopsongs dat het debuut Otel uit evenwicht bracht, wordt deze keer tot het minimum beperkt. Sprankelende synthfunk domineert, slim en met veel soulvolle feeling gearrangeerd. Bearelles zoete r&b-frasering aardt wonderwel in het West-Vlaams, Lesages jazzy keys en falset zijn piekfijn en Kowliers onderkoelde Izegemse swag vormt de kers op de taart. ‘Paranoia’ varieert fris op ‘Break My Stride’ van Matthew Wilder, ‘Jinzame dagen’ ademt de smoothe, geile r&b van New Edition en Usher, ‘Mars’ smeekt om een cover door Kool & The Gang. Zoveel vlekkeloze funkvibes, da’s niet normaal.

Foals - Everything Not Saved Will Be Lost Pt. 1 ★★★

Hun bassist van het eerste uur zwaaide vorig jaar af, maar diens vertrek heeft amper vat op de sound en visie van Foals. Niet verwonderlijk: de Oxfordse groep pluist alle hoeken en nissen van haar vier vorige platen uit, waarbij de liefde voor mathrock (‘In Degrees’), stadionallures (‘Sunday’) en intimistische schoonheid (‘I’m Done with the World’) naadloos samenvloeien op deze plaat. ‘White Onions’ neigt naar hun debuut Antidotes (2008), terwijl ‘Café D’Athens’ voortborduurt op de luchtige sfeer vanTotal Life Forever (2010) én een speels/irritant beldeuntje. Afbrokkelende politieke systemen en ecologische crises vinden hun weg naar Part 1, dat verrassend coherenter klinkt. Frontman Yannis Philippakis probeert om alle angsten van “a world’s upside down” (uit: ‘Exits’) te kanaliseren op deze vijfde langspeler: het eerste deel van een diptiek die eind dit jaar haar vervolg kent. Klinkt pretentieus qua opzet? Yep. Maar deze knakkers uit Oxford houden een overtuigend pleidooi voor zoveel overmoed.