COLUMN. “Axel Daeseleire? Sterke acteur, matige journalist.”

In landen waar armoede hoogtij viert, drijven ­gewetenloze misdadigers lucratieve handeltjes in ‘koopwaar’ die op de legale markt amper te verkrijgen is. Ze runnen hun business in een schimmige (onder)wereld waar alles te koop is en grof geld verdiend wordt met het versjacheren van onder meer dieren, ­organen, vrouwen en ­kinderen. Om die verwerpelijke handelspraktijken aan de kaak te stellen trekt Axel Daeseleire, gewapend met een drone en verborgen camera’s, de wereld rond. Zijn eerste opdracht: een kind kopen in India. Dat kon, jammer genoeg, geen probleem zijn. De grootste democratie ter wereld geniet immers de kwalijke reputatie een soort kindersupermarkt te zijn, waar, volgens cijfers van Unicef, jaarlijks zo’n twee miljoen ‘stuks’ worden verhandeld. “Wie krijgt het over zijn hart om een kind te verkopen? Ik zoek het uit en ga naar India!”, sprak Daeseleire ferm terwijl hij onheilspellend in de camera keek.

De daad bij het woord voegend reisde hij als de wanhopige man met een onvervulde kinderwens naar Punjab, waar hij in de plaatselijke PizzaHut op ene Mika wachtte. Een glimlachende schurk die - “De mooiste zijn de duurste” - kinderen verkocht als waren ze stofzuigers. Een kwartiertje en wat krokodillentraantjes later werd ‘Axel from Belgium’ naar een afgelegen plek gereden waar hij de driejarige Punja uit een ­zevenkoppige ‘stock’ koos. 

Kostprijs: 10.000 euro. De grote baas van wie we enkel de geringde vingers te zien kregen, eiste boter bij de vis en maande aan tot spoed omdat er een rijke kaper op de kust was die zeker meer voor het meisje wou betalen. Daeseleire liet om de haverklap weten hoe hallucinant en gevaarlijk zijn avontuur wel was en nam - “Money is no problem” - een ‘optie’. In een vervallen boerderij ontmoette hij een vrouw die bereid was haar ongeboren kind te verpatsen. Als een volleerde gynaecoloog, want niet zinnens een kat in een zak te kopen, bepotelde Axel haar buik, liet de aanstaande moeder in een verfpot plassen en stelde na onderzoek van de inhoud vast dat er wel degelijk een kind op komst was. Op de terugweg en nadat hij ‘voor de prijs van een degelijke koersfiets’ de baby had ‘besproken’, vroeg hij zich zorgelijk af hoe het zijn pas verworven kroost zou vergaan. Wij ook…

Tussendoor vertelde een tegen de kinderhandel strijdende ­Indiër dat de schrijnende armoede ouders ertoe dwong hun vlees en bloed voor een habbekrats te verkopen en keerden we even terug naar Tongeren om te luisteren naar het pijnlijke adoptieverhaal van de uit Haïti afkomstige Naomi. Intussen bleef voor de arme Punja en de talloze andere slachtoffers alles zoals het was en konden de kinderhandelaars straffeloos hun gangen blijven gaan. Net als de jagers op groot wild in Namibië er na de doortocht van de chronisch verontwaardigde Daeseleire op zullen blijven knallen. Met een half oog zag ik immorele rijkaards louter voor het plezier dieren afschieten om nadien met hun opgezette lijken te pronken. Een dure en moorddadige hobby die de staats- en andere kassa’s zo uitbundig doet rinkelen, dat een verbod niet eens aan de orde is. Hoewel deze vakkundig ­gemaakte kruistocht tegen onrecht de onmiskenbare verdienste heeft de aandacht op wraakroepende toestanden te vestigen, kon ‘Trafiek Axel’ me - alle goede bedoelingen ten spijt - niet overtuigen. Omdat deze realityreeks de diepgang, nuance en dossierkennis mist die onderbouwde journalistieke documentaires wel bieden. Bovendien vermoedde ik dat in deze tot in de puntjes geregisseerde personalityshow de boodschapper ­belangrijker was dan de boodschap en zag ik voortdurend een acteur zijn best doen om onderzoeksjournalist te spelen.

En dat is lang niet de beste rol van Axel Daeseleire. De artistiek bevlogen Antwerpse schilder/dj/poëet die zichzelf talloze ­talenten toedicht en eerder met hetzelfde realitybijltje hakte door zich in ‘Axel Opgelicht’ te laten beduvelen en met wat ­centen daklozen van de straat te halen in het controversiële ‘Project Axel’. Persoonlijk hou ik meer van de sterke acteur die klein begon als het zoveelste lief van Peggy in ‘Thuis’ en zich opwerkte tot een vaste waarde in talloze Vlaamse fictiereeksen. Als de simpele Franky Leemans in ‘Team Spirit’ bijvoorbeeld. Of de licht ontvlambare motard Ben Vanneste in ‘Flikken’ en ­commissaris Eric Coppens in ‘Vermist’. Straks mag hij naast Ben Segers weer hilarisch uit de hoek komen als de omhooggevallen über­macho in het derde seizoen van het grofgebekte ‘Auwch_’. Daar kijk ik meer naar uit dan naar een nieuwe aflevering van ‘Trafiek Axel’. Omdat ik nooit zal ­vergeten hoe Daeseleire tv-­geschiedenis schreef als de ­crapuleuze gangster-garagist Jan Verplancke in het legendarische ‘Matroesjka’s’. De kans dat hij hetzelfde doet met deze ‘Trafiek Axel’ is klein. Schoenmakers blijven immers best bij hun leest en Axel Daeseleire is, met alle respect, nu ­eenmaal geloofwaardiger als hij niet zichzelf maar iemand ­anders speelt.