VIDEO. Wetenschappers vinden nieuwe orkasoort in zuidelijke oceaan

De bijzondere orka’s werden voor het eerst gespot in 1955, toen een hele groep van hen aanspoelde op een strand ten noorden van Wellington, Nieuw-Zeeland. Ze zagen er anders uit dan de andere gekende orka’s, maar wetenschappers dachten dat het mogelijk om het nageslacht ging van één vrouwtje met een genetische afwijking. In 2005 zagen Franse onderzoekers echter orka’s met gelijkaardige trekken in de buurt van de Crozeteilanden in de Indische Oceaan. Vissers durfden bovendien al eens te klagen over vreemd uitziende orka’s die enorm bedreven zijn in het stropen van vislijnen en vlotjes aan de haal gaan met vissen van 90 kilogram.

Geïntrigeerd door de waarnemingen begon Robert Pitman, een mariene bioloog van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) in San Diego, in 2005 zijn zoektocht naar de mysterieuze dieren. Op 21 januari, na een zoektocht van 14 jaar, trof zijn team eindelijk een groep van de bijzondere orka’s aan in de omgeving van Kaap Hoorn, het meest zuidelijke puntje van Zuid-Amerika. De onderzoekers waren voortgegaan op aanwijzingen van vissers, die hadden gezien hoe de dieren met hun vangst aan de haal gingen. Na weken wachten, werd de boot van het team benaderd door een 25-tal orka’s, die leken te wachten op voedsel.

DNA-onderzoek van huidstalen van enkele exemplaren zal nu moeten uitwijzen of het effectief om een andere, tot nu toe nog niet geclassificeerde orkasoort gaat. De afname van die huidstalen verliep overigens pijnloos, licht Pitman toe. De walvissen zijn zo groot en hun huid is zo taai dat ze het niet eens voelen. “Het is alsof je een rietje tegen een vrachtwagenband gooit.”

“Dit is de meest anders uitziende orka die ik ooit gezien heb”, aldus Pitman. Ze zijn zo’n 6 tot 7,5 meter lang en dus kleiner dan de meeste andere orka’s. Ze hebben dezelfde kleuren, maar hun stompe snuiten, hun smalle, puntige rugvinnen en de kleine witte vlekken nabij hun ogen, geven aan dat dit geen typische orka’s zijn. Vis maakt vermoedelijk deel uit van hun dieet, terwijl sommige andere orkasoorten ook jagen op zoogdieren zoals zeehonden.

In het zuidelijke halfrond worden orka’s allemaal beschouwd als ondersoorten van één soort: geklasseerd in types A, B en C. De nieuwe soort zou type D zijn: de subarctische orka.

Een van de redenen waarom het zolang duurde om de dieren te vinden, is dat ze zo ver zuidelijk en zo ver van het vasteland leven, in tegenstelling tot andere orka’s, zegt Pitman. “De type D-orka leeft in de meest onherbergzame wateren van onze planeet. Het is een goede schuilplaats.”

“Ik vind het behoorlijk opmerkelijk dat er nog steeds veel dingen in de oceaan leven waarover we niets weten, zoals een grote orka”, merkt Michael McGowen, curator zeezoogdieren aan het Amerikaanse onderzoeksinstituut Smithsonian, op. Om effectief te kunnen spreken van een nieuwe soort, is het nog wachten op de resultaten van het DNA-onderzoek, haalt hij aan.

Bekijk ook: