Voor het hof van assisen in Leuven hebben twee verpleegkundigen van het Leuvense Heilig Hartziekenhuis getuigd over hun ontmoeting met Mehrnaz D. de dag voor de moord. De beschuldigde stortte toen bij hen haar hart uit. ‘De neurochirurge zat in zak en as.’

De 51-jarige Mehrnaz D. wordt beschuldigd van moord op haar 14-jarige dochter. De neurochirurge van UZ Leuven zou Eline Pans door verstikking om het leven hebben gebracht op haar appartement in Leuven op 26 juli 2017.

In het regionaal ziekenhuis Heilig Hart in Leuven voerde de chirurge de dag voor de feiten twee operaties uit. Na de laatste ingreep was ze in een gesprek met twee verpleegkundigen heel openhartig. ‘Ze zei ons dat haar dochter hervallen was in haar strijd tegen kanker. Nieuw onderzoek zou daags nadien uitsluitsel brengen’, stelden de verpleegsters.

‘Volgens Mehrnaz wilde haar dochter niet meer verder leven. In een boekentas was een briefje gevonden met haar plannen tot zelfdoding. Ze klaagde dat ze er alleen voor stond en nergens steun genoot. Niet van collega’s en niet van haar familie. Ze zei dat de wachtdiensten in het UZ Leuven veel te zwaar waren. De echtscheiding had haar financieel zuur opgebroken. Ze moest het appartement in de Vaartstraat kopen en een deel van de huur van de flat van haar man betalen.’

Getuigenis van de vader van Eline

Eerder getuigde ook de ex-man van de chirurge en de vader van Eline in de rechtszaal.

Als burgerlijke partij moest de man geen eed afleggen. Hij had zijn getuigenis goed voorbereid. Een uur lang las hij af wat hij voordien op papier had gezet. Naast de geschreven tekst lagen twee foto's van zijn dochter, ‘een van de weinige dingen die ik nog van haar heb’.

Pans noemde het relaas van D. van donderdag ‘ontroerend en beroerend’. Ook in de gezamenlijke aanpak van de opvang van Eline na de diagnose van haar schildklierkanker had hij lovende woorden voor zijn gewezen echtgenote. Maar de opbouw naar de afvalligheid van haar daden in de zomer van 2017 volgde snel.

‘De eerste grote tegenslag in ons leven was de diagnose van die kanker in 2009’, stelde Pans. ‘Ik heb de beelden zelf gemaakt met het toestel in het ziekenhuis. Een van de meest zeldzame tumoren die een kind kan treffen: waarom wij? Opgesloten in een isolatiekamer heeft Eline gevochten tijdens de bijzondere jodiumtherapie. Mehrnaz was in die periode en ook later een goede moeder voor haar. Maar haar laatste beslissing heb ik nooit kunnen geloven. De avond voor de feiten heb ik het kind achtergelaten bij de persoon in wie ze het meeste vertrouwen had. Een kind kijkt naar de mama en denkt dat die de juiste beslissingen neemt. Eline had honderd procent vertrouwen in haar moeder en dat werd haar fataal.’

‘Na wat ze had meegemaakt met haar ziekte was het maar logisch dat het een angstig kind was. Maar ik begrijp Mehrnaz niet als ze beweert dat Eline doodsangsten uitstond. Hoe kon Eline de fatale avond rustig een filmpje bekijken en nog een boterhammeke eten als ze wist dat de dood weldra zou volgen?’

Na de scheiding kampte Pans met een burn-out. Hij zocht hulp en kon weer aan de slag. ‘Mehrnaz heeft helaas geen hulp gezocht. Als ik haar had mogen helpen, dan had ik ook Eline kunnen redden.’ Voor de eerste en enige keer keek Pans opzij in de richting van zijn ex-vrouw. ‘Gisteren zei je dat de gevangenis je heeft leren nadenken. Je hebt daarvoor wel Eline opgeofferd.’

In het voorjaar van 2017 volgde een nieuwe opname van Eline. De alarmkreten keerden terug. ‘Er vielen woorden als depressie, schoolmoeheid en zelfs mogelijk autisme. Eline beleefde die ziekte bewust. Het was een rijp kind voor haar leeftijd. Ze worstelde met haar littekens, maar dat was geen reden tot zelfdoding. In juli gingen Eline en ik naar Ieper. Ik zag daar geen depressief kind dat dood wilde.’

‘Ik kan nog altijd niet vatten dat Mehrnaz alles zo planmatig en doordacht heeft uitgevoerd. Zonder ook maar één noodkreet. De nacht van de feiten zou Eline bij mij doorgebracht hebben. Mehrnaz annuleerde die afspraak. “Ze mag bij mij blijven, voor de rest van haar leven.” Ik had toen niet door dat ze de plannen al gemaakt had.’