PVDA wil lagere lonen voor Europese commissarissen en parlementsleden

"Deze absurde lonen staan mijlenver af van de leefwereld van gewone werknemers of gepensioneerden", vinden de communisten.
PVDA trekt met ambitie naar de kiezer. De partij heeft volgens de meest recente simulaties uitzicht op een zetel in het Europees parlement. Daarvoor liggen de kaarten het best in Franstalig België, met Marc Botenga als lijsttrekker. In het Nederlandstalige kiescollege, waar Line De Witte de lijst trekt, zal een zitje scoren behoorlijk moeilijk worden.

Het programma dat PVDA klaarstoomde bevat 175 concrete voortellen. Daarin gaat de partij voor sociale vooruitgang, openbare investeringen en meer samenwerking in de plaats van ongelijke economische ontwikkeling. Onderliggend wil PVDA Europa weghalen "uit de handen van de multinationals" en "weg van de graaicultuur". Het meest in het oog springende voorstel sluit daar naadloos bij aan: het loon van de voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, moet door drie worden gedeeld.

Concreet wil PVDA dat de lonen van Europese commissarissen en parlementsleden halveren, waarbij het resultaat niet hoger mag zijn dan 10.000 euro bruto per maand. Juncker komt volgens cijfers van de uiterst linkse partij uit op 32.000 euro per maand. Dat cijfer slaat op zijn vast loon van 25.000 euro, aangevuld met verschillende vergoedingen, zoals een verblijfsvergoeding en een reisvergoeding. 

Een ander voorstel houdt in dat Europese commissarissen en parlementsleden na hun mandaat gedurende zeven jaar geen leidinggevende functie mogen opnemen bij banken, multinationals of beursgenoteerde bedrijven. Vandaag geldt voor commissarissen een 'ontluizingsperiode van 1,5 tot 2 jaar. Voor de Commissievoorzitter telt een periode van 3 jaar. Die ingreep moet belangenconflicten voorkomen. De partij pleit in één adem ook voor een verbod op onaangegeven lobbycontacten en financiering door multinationals.

Andere voorstellen zijn de invoering van een aangepast minimumloon per land, dat stijgt met de draagkracht van de economie en per land wordt vastgelegd op 60 procent van het mediaanloon, het bannen van contracten van bepaalde duur en fors hogere klimaatnormen. Tot slot ijvert PVDA opnieuw voor een openbare energievoorziening, dus terug in handen van de samenleving en onder democratische controle.