Vader wiens kind ook door mama werd gedood aan Jef Vermassen: “Ik schrijf u deze brief, in de hoop dat u nooit meer mensen openlijk kwetst”

Beste meneer Vermassen (en andere advocaten),

Vanmorgen las ik in de kranten de titel: “Kindermoord is het enige misdrijf dat uit liefde wordt gepleegd.” Uitgesproken door meester Vermassen.

Een gevoel van onbehagen, gevolgd door ontzetting en afgerond met verdriet was het gevolg. Goed, ik lees het maar in de krant en heb het u niet horen zeggen. Desgevallend zou ik in uw plaats een wederwoord vragen. Want zulke zaken niet zeggen en dan fout geciteerd worden, het is nogal serieus. Laat ons niet vergeten dat het hier over moord gaat. Kindermoord dan nog wel. Dus zeg ik nu al, bij wijze van verwittiging: mocht u exact die ongenuanceerde woorden hebben gebruikt, dan bent u in mijn ogen niet echt veel waard. Een mens met gebrek aan tact en emoties. Het doel heiligt de middelen? Tja, dan misschien wel in uw vak, maar het neemt menselijkheid van u weg. Een heel stuk. En het is juist die menselijkheid waarop u roemt beroep te doen om uw cliënten vrij te laten spreken.

U vraagt zich ongetwijfeld af waarom ik de moeite zou nemen om hierop te willen reageren. Ik denk dat je zoiets diepgewortelde emoties moet noemen. Mijn zoontje Arne zou op 9 maart laatstleden 13 jaar zijn geworden. Het mocht zo niet zijn. Zijn leven werd hem ontnomen, ja zeg gerust hij werd vermoord, door zijn moeder ergens eind november 2017, een kleine anderhalf jaar geleden dus. Hebt u kinderen meneer Vermassen? Of mensen die u echt, echt nauw aan het hart liggen? Is u al iemand ontnomen? Niet ontvallen, zoals men dat al eens placht te noemen als een familielid op gezegende leeftijd sterft. Nee, neem nu een auto-ongeval of iets dergelijks? Een plotse dood van iemand die veel te jong is? Het komt aan hoor. Maar niets, ik kan me echt niets voorstellen, is erger dan het verliezen van een kind. De omgekeerde wereld. Jammer genoeg gebeurt dat regelmatig natuurlijk meneer Vermassen. Kinderen die sterven in een auto-ongeluk of een plots opkomende ziekte. Brammetje die ik gekend heb, 9 maanden oud aan een hersentumor overleden. Verschrikkelijk.

Maar in mijn geval meneer Vermassen, werd het leven van dat kind ontnomen door de persoon waarop hij het meest vertrouwde. Zijn moeder vond het heel belangrijk om hem van kindsaf te duiden dat zijn vader een slecht mens was. U weet dat dat gebeurt en hoe dat gebeurt. Jammer genoeg gebeurt dat. En vermits ik als vader niet meedeed aan dat gegeven, vertrouwde hij misschien nog meer op zijn moeder dan op zijn vader, hij geloofde haar misschien. Die vertrouwenspersoon heeft hem het leven ontnomen, de rest van zijn leven ontnomen. Weet u, Arne was een zeer slim kind. Arne was een uitmuntend voetballer. In alles een doorzetter, een kind met een toekomst.

Ja hoor, zijn moeder zei in brieven aan nabestaanden dat ze depressief was. Ik heb er niets van gemerkt. Meer dan 9 jaar was de relatiebreuk een hel. Constante beledigende mails, verwijten enz. Je kweekt wel een olifantenvel. Je zoon die op de leeftijd van 5 jaar (!!!) tegen je zegt: papa, als ik 12 jaar ben, dan mag ik beslissen waar ik ga wonen he. Beseffen dat je kind van 5 dus al constant gemanipuleerd wordt. Dat mensen mentale problemen hebben, dat begrijp ik. Dat mensen een karakter meekrijgen en dan zaken meemaken in hun leven waardoor ze negatief gevormd worden, dat begrijp ik. Maar ouders die een kind willen meenemen in de dood, nee, zeg het maar, vermoorden? Neen, dat zal ik nooit begrijpen.

Nu zult u waarschijnlijk uw punt herhalen dat deze dame dat echt wel deed uit liefde voor haar kind. Even los van het gegeven dat dit volgens mij, maar wie ben ik, nog steeds moord blijft... Mijn ex- partner had maar één doel voor ogen. Een doel dat zij al 9 jaar voor ogen had. Maar nu zou de uitvoering definitief zijn: mij kwetsen zoals ze me nog nooit gekwetst had. Mij als vader raken in het diepst van mezelf. En als het even zou kunnen: mij wegblazen.

En dan lees je in de krant: “Kindermoord is het enige misdrijf dat uit liefde gepleegd wordt”...

Weet u meneer Vermassen, ik moei me niet met uw zaak. Ik vel geen oordeel over die dame. Over het waarom. Ik ben niet boos op u. Ik ben wel totaal verontwaardigd. En ik schrijf u enkel deze brief, in de hoop dat u nooit, maar ook echt nooit meer mensen openlijk kwetst. Mij, mijn echtgenote, mijn 2 zonen, ons kwetst. Net als al die andere vaders of moeders die achterblijven met het gemis van de bewust ontnomen kinderen. Wij allemaal die dag in dag uit worden geconfronteerd met het verlies, met het gemis. Die steunen op de warmte van mensen die we kennen. En voor u uitspraken doet om mensen uit de gevangenis te houden zou het u sieren de raad op te volgen die uw ouders u vroeger ongetwijfeld hebben meegegeven: draai tien maal uw tong rond voor ge iets zegt.

Wij leven met ons lijden elke dag en verdienen deze woorden niet.

Voor Arne, + 25.11.17

Fantastische zoon

Kleine broer

Lieve kleinzoon

Stoere vriend

Slimme klasgenoot

Knuffelbeer

Doorzetter

Kampioen

Grote held

Klein hartje

Onze SUPERSTER

Bart Steyaert