'Ik wil een masterdiploma in misselijkheid halen'
Oneohtrix Point Never delft in elektronica die je zowel doet zweten als zweven. Dat muzikale talent verbindt hij afwisselend aan een film van Sofia Coppola, een tour met Nine Inch Nails of een project in Tate Modern. Wie is deze averechtse elektronaut?
Mensen zouden vaker moeten verdwalen in hun geheugenpaleis. Dat vindt Daniel Lopatin, de Amerikaanse geluidsbeeldhouwer achter Oneohtrix Point Never (OPN). Voornoemd kasteel is een ezelsbruggetje voor vergeetachtige mensen en feitenfetisjisten: een architecturale plek in je hoofd waar alle informatie die je wil onthouden, in mentale kamers logeert. Aanpalend vind je dan weer de Garden of Delete: het hof van alle herinneringen die uitgewist of weggevaagd zijn.
In die tuin ging Oneohtrix Point Never (OPN) graven voor zijn achtste plaat Garden of Delete (GoD). Hier geven kubistische geluidslandschappen, abstracte chaos, pulsloze ambient en destructieve moodswings de toon aan. "Deze plaat heb ik opgevat als een soort bizarre memoir," vertelt Lopatin. "Alleen kon ik heel wat jeugdherinneringen nauwelijks scherp voor de geest halen. Waarschijnlijk uit schaamte. Een mens wil al eens verdrukken dat hij een dagboek bijhield over een meisje waardoor hij geobsedeerd was, of de belachelijke ideeën die je had over de toekomst. Op deze plaat worden dat soort biografische elementen zodanig vervormd dat ze eigenlijk fictie werden. Uiteindelijk gaat mijn verhaal over een tiener die Ezra heet. O ja, ik mag niet vergeten te zeggen dat hij een contactgestoorde alien is, die zich al eens voedt met mensenvlees (lacht)."
Radiohits in het jaar 2078
Dat Garden of Delete erg filmisch klinkt, vindt Lopatin niet meer dan logisch. Na zijn vorige plaat en grootste succes R Plus Seven, schreef hij de soundtrack voor The Bling Ring (2013) van Sofia Coppola en Partizaan (2015) met Vincent Cassel. En vorige week bracht hij nog een gestoorde kortfilm uit voor de single 'Sticky Drama': een parade van vlezige puisten, groen Disney-slijm en gekostumeerde kinderen die zich voorbereiden op live action roleplay - een strijd op leven en dood. De film werd in opdracht gemaakt van zijn platenlabel Warp en een kunstgalerij.
"Ik vond mijn muziek altijd al erg beeldend. Hoewel ik nooit onderscheid maakte in wat voor muzikale cinema ik wou brengen: R Plus Seven vond ik bijvoorbeeld net zo suggestief als een Tarkovski-film. Deze kan dan weer mijn meest toegankelijke blockbuster zijn: ik deed écht moeite om songs te schrijven die zo op de radio kunnen. Maar dan wel op een radiostation uit het gezegende jaar 2078."
De naam Oneohtrix Point Never verwijst overigens ook echt naar de golflengte van een radiostation in Boston: Magic 106.7 ofte one-oh-six point seven. Die zender speelde ooit een classic van Phil Collins terwijl een tandarts zich over Lopatins gebit ontfermde met piepkleine drilboren en speekselafzuigers. Tussen Collins' mierzoete knuffelrock en het zinderende boorwerk bedacht de elektronica-artiest meteen dat ook zijn muziek een synthese moest worden van zacht en hard, van afschuw en magie.
"Ik hou van muziek die verwondering en verwarring schept. Dat is voor mij zelfs een doel op zich geworden. Op de radio hoor je vaak zielloze, ongevaarlijke muziek. Daar bedank ik voor. Ik creëer liever iets eigenaardigs waar mensen ongemakkelijk van worden. Meer nog: ik zou een masterdiploma in misselijkheid willen halen! Als de luisteraar zich niet een beetje onbehaaglijk voelt, is mijn werk niet geslaagd. Maar ik denk dat ik mijn einddoel vaak met vlag en wimpel bereik: dat merk ik aan de wisselende reacties van fans, maar nog meer bij een publiek dat niet speciaal voor mij komt (lacht)."
Vorig jaar tourde de experimentalist bijvoorbeeld met Nine Inch Nails en Soundgarden. Bien étonnés de se trouver ensemble? De tour bleek inderdaad een eigenaardige ervaring voor Lopatin: "Trent (Reznor van Nine Inch Nails, GVA) nodigde me uit, hoewel hij me daarmee voor de leeuwen gooide. It's not gonna be nice, waarschuwde hij me zelfs. Ik stond vaak voor halflege zalen, voor verveeld in hun neus peuterende fans van Soundgarden of het publiek van Nine Inch Nails dat een erezaak maakte van beleefdheidsapplausjes. Toch vond ik zo'n grote tour te gek: de 15-jarige versie van mezelf beleefde zowat een natte droom. Die bands waren bovendien mijn jeugdhelden! Eigenlijk moet een mens zo'n tour één keer in zijn leven meemaken. En daarna nooit meer opnieuw."
Garden of Delete verschijnt op 13/11 bij Warp/V2. Oneohtrix Point Never speelt vanavond in de Botanique, Brussel.