Dave Grohl

Nevermind werd de onbetwiste soundtrack voor Generatie X, en geldt tot op vandaag als een muzikale mijlpaal. 'Smells Like Teen Spirit' schopte het tot lijflied van miljoenen nihilistische pubers en cynische indiefans. Maar ook de overige songs op de plaat klonken als onverwoestbare classics.

De snoeiharde snaredrum van Grohl stond daarbij voor een groot deel mee in voor het woeste, opzwepende geluid van de plaat.

Pour la petite historie: die drum doopten ze The Terminator, en was achteraf ook te horen op enkele platen van Foo Fighters.

Toch is Grohl niet de enige drummer op Nevermind: zo dragen de cimbalen in het rustpunt 'Polly' de signatuur van Chad Channing. Tijdens de eerste opnamesessies was die immers nog loonslaaf bij Nirvana. Maar de viscerale uitbarsting van 'Stay Away', de ritmische verstandsverbijstering in 'Territorial Pissings' of de felle drumloopjes van 'In Bloom' staan wel volledig op het conto van een meesterlijke Grohl.

Nirvana - In Utero (1993)

De gecontesteerde meesterproef van een groep die de trappers dreigt kwijt te raken. Sommige aanhangers van Nevermind haakten af door het weerbarstige geluid op deze plaat. Ironisch genoeg maakte de groep zelf zich dan weer druk over de te gepolijste sound.

In Utero is gewoon nog spannender dan zijn illustere voorganger Nevermind. De songs klinken rauw en elementair, en zijn niet zelden opgebouwd rond het forse drumwerk van Dave Grohl. Die schittert tijdens de eerste sputterende maten van 'Scentless Apprentice', waarvan hij ook de gitaarpartij verzon. Verder hoor je hem de vellen van zijn drums aan gort meppen tijdens het explosieve refrein van 'Pennyroyal Tea', 'Tourette's' of 'Frances Farmer Will Have Her Revenge on Seattle'.

Tegelijk blinkt Grohl uit in subtitileit.

De delicate ruggengraat van 'Dumb' zou zelfs een blauwdruk vormen voor het magistrale MTV Unplugged in New York. Daarmee blijft In Utero een plaat die nog elke dag het herontdekken waard is.

Foo Fighters - The Colour and the Shape (1997)

Uit ellende kun je soms een juweeltje puren. Dat bewijst Grohl op zijn tweede langspeler met de Foo Fighters. Net voor de opnames van The Colour and the Shape was Grohl een emotioneel wrak: na zijn echtscheiding leefde hij uit een koffer, en sliep hij bij vrienden op de grond in een slaapzak. De helft van zijn groep was net opgestapt, en hij kreeg nog welgeteld drie weken om de rest van de plaat in zijn eentje af te werken.

Uiteindelijk won de muze het van de miserie. Met reuzen van riffs als 'Monkey Wrench', 'Hey, Johnny Park!', 'My Hero', 'Everlong' of 'Walking after You', verschafte Grohl zich toegang tot het eeuwige leven. Let overigens ook vooral op de arenaproductie: alsof de frontman al had voorzien dat alleen stadions nog groot genoeg zouden blijken voor zijn band.

Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf (2002)

De derde plaat van woestijnrockers Josh Homme en Nick Oliveri geeft gastrollen aan Mark Lanegan en Alain Johannes. Maar wie écht de pannen van het dak speelt is Grohl.

Alsof een duivel ontketend werd, gaat hij loos achter de drums in classics als 'No One Knows', 'First It Giveth' of 'Go With the Flow'. Dit is Grohl op zijn meest bezeten best: inspelend op alle primitieve rock-'n-rollinstincten. Deze legendarische Queens-plaat klinkt daarmee even wild als compromisloos, net zo geschift als oppermachtig, én trashy als een broeierige orgie.

L'AMOUR FOO

noodzakelijke platen voor fans

Foo Fighters -

Foo Fighters (1995)

Aanvankelijk werd dit veredelde solovehikel van Grohl met enige argwaan bekeken. Zou drummer Dave Grohl de erfenis van Kurt Cobain wel op zijn schouders kunnen dragen?

De geschiedenis gaf twijfelende critici lik op stuk. Punkpoppareltjes als 'Alone + Easy Target' staan inmiddels in ieders geheugen gegrift, naast 'This is a Call' en 'For All the Cows'. Even woest als 'Weenie Beenie' zou Grohl nadien ook nooit meer klinken. Dat de plaat afrekent met de zelfmoord van Kurt Cobain - zinnen als "one shot, nothing" of "I'll stick around", een opgestoken middelvinger aan Courtney Love - heeft de frontman altijd ontkend.

Scream - Fumble (1993)

De vijfde en laatste studioplaat van de Amerikaanse band Scream werd ingeblikt in hetzelfde jaar dat Nirvana Bleach uitbracht. Nirvana had toen nog een andere drummer.

Fumble zag evenwel pas het daglicht in juli 1993. Op deze hardcore punkplaat schittert Grohl niet alleen als drummer van dienst, hij schreef ook enkele songs mee. Toen al viel op dat deze jongen meer in zijn vingers had dan talent met magische drumsticks.

Them Crooked Vultures -

Them Crooked Vultures

(2009)

De moeder van alle supergroepen, wordt wel eens gezegd over Them Crooked Vultures. Iets te veel eer. Maar met een hoog opgetrokken geluidsmuur als schild en een tiental withete songs in de aanslag trekken Dave Grohl, Josh Homme en John Paul Jones van Led Zeppelin wel succesvol ten strijde. "Grohl is het hart, Jones de hersenen en Homme de genitaliën", luidde een gevatte analyse indertijd. En al komt de groep nooit echt onder het juk van Queens of the Stone Age uit, toch klinken alle songs provocatief en luid genoeg om je te verbluffen.

Nine Inch Nails - With Teeth (2005)

In de afgelopen tien jaar nam Grohl de drumpartij bij talloze groepen voor zijn rekening. Een topbeurt maakt hij aan de zijde van de onverbeterlijke nihilist Trent Reznor. Grohl mept zijn vellen met een bovenmenselijke dynamiek op With Teeth, en overtuigt nog het meest in 'You Know What You Are'. Daarin boort zijn slagritme als spervuur door de geluidsmuur van Nine Inch Nails. We durven Grohl er overigens ook van te verdenken dat hij toegankelijke popelementen binnensmokkelde in de suïcidale wereld van Reznor.

Probot - Probot (2004)

Als je Grohl al ergens om zou benijden, dan is het wel dat hij systematisch al zijn jongensdromen waarmaakt. Een daarvan was alle metalgoden uit zijn jeugd te eren. Dus richtte hij Probot op, een eigenzinnig soloproject. Net als bij de eerste Foo Fightersplaat speelde Grohl vrijwel alle instrumenten in. De songs schreef hij dan weer op het lijf van gastzangers als Lemmy Kilmister van Motörhead, King Diamond of Max Cavalera. Wie niets verloren heeft bij de metal uit de eighties, onthoudt zich best. Aan alle anderen: schuif gerust aan bij dit banket van bulderende songs.

Nirvana - From The Muddy Banks of the Wishkah (1996)

Krist Novoselic en Dave Grohl bogen zich zelf over de selectie van deze liveopnames. Je hoort songs van het eerste uur afgewisseld met fragmenten uit de laatste shows van de legendarische groep. Deze plaat diende als de luidruchtige tegenhanger van het prachtige MTV Unplugged in New York, en vond haast even gretig aftrek.

Vreemd, want eigenlijk hangt dit allegaartje van verschillende liveshows een weinig coherent beeld van de groep op. Puristen doen eerder hun voordeel met de volgende bootlegs: Bleach Out! Break Out! (1987), zij het zonder Dave Grohl. Mét de superdrummer, raden we Grunge is Dead (1991) en Outcesticide III: The Final Solution (1994) aan.

Onherstelbaar Dave-fect

Te mijden platen

Foo Fighters -

One By One (2003)

Akkoord, 'All My Life', 'Low' en 'Times Like These' denderen nog altijd graag door ons geluidssysteem. Maar de rest van de plaat klinkt alsof je een terminale patiënt de marathon dwingt uit te lopen. Binnen de groep boterde het niet echt, en dat hoor je aan deze haastklus. In 2005 gaf Grohl overigens zelf ook grif toe dat hij vier songs goed vond, maar de rest nooit meer opnieuw wil spelen. "We rushed into it, and we rushed out of it."

Nirvana - With The

Lights Out (2004)

Marketeers en platenpiefen wreven zich euforisch in de handen bij dit grotendeels overbodige kleinood. Maar fans van het eerste uur braken hun tanden op deze box met halfbakken demo's, outtakes van slechte kwaliteit, repetities en muzikale vullis. Grohl en Novoselic kregen inspraak, maar van harte klinkt hun selectie niet. Overigens: het beste materiaal van With the Lights Out slingerde al tijden rond op internet.

Juliette & The Licks -

Four on the Floor (2006)

Zonder goede drummer valt een sterke groep in duigen, wordt wel eens gezegd. Dat actrice/zangeres Juliette Lewis - 'natural born giller', zo blijkt - daar een foute analyse aan vastkoppelde, merk je op Four on the Floor. Zonder sterke songs of zangeres valt een plaat net zo goed in het water. Als een pletwals trekt het vijfkoppige The Licks door je huiskamer, maar alleen de drumkit van Dave Grohl blijft tot aan de slotnoot overeind.

WIE IS DAVE GROHL?

˚ Geboren als David Eric Grohl (°14/01/69)

˚ Drumde voor het eerst op de middelbare school. De groep heette Freak Baby.

˚ De voornaamste bands waarin Grohl speelde, zijn Scream, Nirvana, Foo Fighters.

˚ Hij deed sessiewerk voor Garbage, Killing Joke, Nine Inch Nails, The Prodigy, Slash, Juliette Lewis, Tenacious D, Tom Petty and the Heartbreakers, en Lemmy Kilmister.

˚ Een acteercarrière zag Grohl nooit zitten, al maakt hij in clips wel vaker een superieure beurt. Aan de zijde van Tenacious D trad hij onherkenbaar gegrimeerd als Satan op. En ook in 'Learn To Fly', 'Everlong', 'Big Me' of 'Low' zet hij een hilarische acteerprestatie neer. (GVA)