Mannenbladen zitten op droog zaad

Er zit een nieuw drama in het land der blootbladen aan te komen. FriendFinder Networks, eigenaar van Penthouse, heeft voor een Amerikaanse rechtbank bescherming gevraagd tegen zijn schuldeisers.

Het bedrijf boekt sinds 2008 het ene verlies na het andere, ondanks investeringen in datingsites als Fastcupid, Gayfriendfinder en Socialflirt. Het zou nu tussen de 500 miljoen en 1 miljard dollar aan uitstaande verplichtingen hebben. Penthouse komt zo wellicht opnieuw op droog zaad te zitten. Dat was ook al het geval in 2003, toen toenmalig uitgever General Media van Penthouse-stichter Bob Guccione failliet werd verklaard.

Internet

Van het nieuws staat wellicht niemand echt te kijken. Dat tijdschriften, mannenbladen in het bijzonder, het slecht doen, is geen geheim. Ook Playboy, Hustler en Maxim worstelen al jaren met hun oplagecijfers.

Ook Vlaamse varianten ontsnappen hier niet aan. P-Magazine, gezien als het vlaggenschip van de mannenmagazines hier, verkocht in 2010 gemiddeld 52.307 exemplaren. In 2013 zijn er dat gemiddeld nog 34.592. Eenzelfde verhaal bij Ché, dat net als P-Magazine wordt uitgegeven door Think Media. Daar ging het van 25.188 naar 18.861.

Voormalig hoofdredacteur van de Belgisch-Nederlandse Playboy Jan Heemskerk kent het klappen van de zweep. Hij stampte ook het Nederlandse mannenblad FHM uit de grond. Dat moest hij afgelopen zomer ten grave dragen. "We wisten écht niet meer hoe we het nog rendabel moesten maken." Dat een product als Penthousekan verdwijnen, vindt hij vreselijk. "Alsof er straks geen Coca Cola meer zou bestaan."

Heemskerk kent de problemen waar Penthouse mee worstelt maar al te goed: hoge productiekosten, teruglopende inkomsten uit de advertentiemarkt en concurrentie van het internet. Daar vinden mannen snel veel en gratis informatie over onderwerpen - van bloot en lifestyle tot sport en multimedia - die hen aanspreken.

Trouw publiek

Toch geven bladenmakers de moed niet op. In Frankrijk is mannenblad Lui van onder het stof gehaald, in Vlaanderen wil tabloidsite Clint.be nieuwe zieltjes winnen op de printmarkt.

Heemskerk noemt die initiatieven bemoedigend. "Ik ben blij dat er nog mensen zijn die in mannenbladen geloven." Tegelijkertijd vindt hij hun investering in papier naïef. "Voor de jonge tablet- en smartphonegeneratie is dat een archaïsch product. Ze betalen er niet voor."

Als er al een businessmodel op papier is, dan zal dat er vooral een zijn waarbij er slechts een paar keer per jaar voor papier wordt gekozen. "Zo'n magazine moet een échte meerwaarde hebben, iets exclusiefs zijn."

Ook mediaprof Karin Raeymaeckers (UGent) gelooft niet in een hoeraverhaal. "Daarvoor is de realiteit van de Vlaamse tijdschriftenmarkt te ontnuchterend." Volgens haar zijn mannen en bladen nooit een makkelijke combinatie geweest. "Het is, in tegenstelling tot vrouwenbladen zoalsLibelle, een veel recenter fenomeen. Hun publiek is minder trouw."

"Clint heeft een sterke online community. Maar dat wil niet zeggen dat een magazine met datzelfde DNA levensvatbaar kan worden", besluit Raeymaeckers.

Clint Magazine: schandaal op papier

Clint.be doet het nu ook offline. Met een eigen magazine en titels als 'Het MILF-onderzoek' en 'De grote kontenspecial' hoopt de schandaalsite haar online lezers ook naar de dagbladhandel te lokken.

"We blijven items brengen waarover de gewone man bij een pint op café wil ventileren", zegt hoofdredacteur Jef De Busser. Het gaat om de gebruikelijke combinatie van erotiek, entertainment, games en showbizz. "Alleen doen we dat nu uitgebreider. We gaan zelf op zoek naar nieuws en pikken in op maatschappelijk relevante thema's." Allemaal met de typische Clint-saus. "We blijven schenenschoppers. We schrijven wat Vlaanderen denkt, maar niet durft uit te spreken."

Voorlopig gaat het om een eenmalige uitgave, maar het is niet uitgesloten dat er een vervolg op Clint Magazine komt. "We wachten de verkoopcijfers af", klinkt het.

Van Clint Magazine zijn 100.000 exemplaren gedrukt. Voor 99 eurocent kun het het in huis halen.