Tom Helsen voert 'laatste show' op
Toen Tom Helsen onlangs na vijftien jaar besloot ermee op te houden als performer, schrapte hij meteen alle concerten van zijn tournee. Behalve één: woensdagavond in de Leuvense Stadsschouwburg. Een conventioneel afscheid werd het niet, eerder een talkshow waarbij een aantal bevriende muzikanten Helsen met woord en muziek kwamen uitwuiven.
Tom Helsen stapte in zijn eentje het podium op. In houthakkershemd, zoals hij destijds begonnen was. En met de gitaar waarop hij lang geleden die eerste liedjes had geschreven. Helsen wond er geen doekjes om. Het zou een avond met "vijftig procent gelul en vijftig procent muziek" worden. In realiteit bleek de nadruk vooral op het eerste te liggen, maar dat deerde niet, al was het maar omdat Helsen te allen tijde zichzelf bleef, en als een ongeleid projectiel door de avond spurtte.
Als hij tabula rasa maakt, mag je dat overigens letterlijk nemen. Hij sleurde een paar kartonnen dozen met eigen cd's het podium op die "thuis al jaren in de weg stonden", en deelde die uit tot ze op waren. Andere platen werden na afloop van de avond tegen een spotprijs verkocht, met de garantie dat de opbrengst integraal naar Music for Life zou gaan.
Helsen had aan Jan Hautekiet gevraagd om de avond enigszins in de hand te houden, en dat lukte redelijk. Meer dan eens had je het gevoel dat je naar een live-opvoering van De laatste show zat te kijken, waarbij Hautekiet niet alleen de vragen stelde maar tussendoor ook als begeleidend pianist fungeerde.
Helsen had een aantal muzikale gasten uitgenodigd die hem na aan het hart liggen. Uit Nederland was er singer-songwriter Marike Jager, een van de vrouwen die Helsen strikte voor The Truth About That Girl and Me, de plaat waarop hij zijn songs uitsluitend door zangeressen had laten inzingen. Jager coverde voor de gelegenheid 'Tom Is Doing Great' uit de gelijknamige plaat waarmee ze Helsen - via een illegale kopie, nog wel - als studente had leren kennen.
'Zo klein als mijn lul'
De band met Hannelore Bedert ging nog verder terug. De twee brachten nog een laatste keer hun versie van de Ryan Adams-classic 'Come Pick Me Up' en Hannelore kreeg vervolgens de hele zaal stil met een bloedstollend 'Altijd nooit meer', dat ze solo aan de piano vertolkte. Ze bracht Helsen ook tijdens het gesprek tussendoor in verlegenheid ("Hij probeert al elf jaar aan mijn borsten te komen"), waardoor ook die praatpassages geanimeerd bleven. De centrale gast speelde intussen roadie, schonk champagne in, en liet het publiek halverwege de marathonvoorsteling ook weten dat hij even moest gaan pissen.
Het was Helsen ten voeten uit, maar toen Facebookvriend Jef Neve een ronduit verbluffende jazzversie van 'Synrise' neerzette - u kent het nummer van Goose - stond zelf hij met zijn mond vol tanden. "Nu voel ik me zo klein als mijn lul", kwam er nog net uit. Meteen het too much information-moment van de avond. Maar ook de cover van 'Hotellounge' die de twee achteraf samen opvoerden, mocht er zijn. Grappig trouwens, hoe Helsen consequent aan Barman refereerde als Mister Sabam, omdat het enige korte gesprek dat hij ooit met de dEUS-voorman had gevoerd kennelijk alleen over geld en royalties was gegaan.
De gasten bleven komen. Er was Mathias Sercu die hij destijds had leren kennen als jurylid van Steracteur, sterartiest, en ook een jarige Kris Wauters toonde zich een onderhoudende praatgast. Grappig hoe hij zichtbaar zenuwachtig achter de piano zat in de wetenschap dat Jef Neve stond toe te kijken. Spencer The Rover -voor de meeste mensen in de Schouwburg een onbekende - imponeerde met 'Party Dress', en bleek ook in de omgang een aangenaam figuur. En met Ingeborg, het bloedmooie doofstomme meisje uit de videoclip van 'Sun In Her Eyes' die inmiddels al meer dan een half miljoen keer bekeken werd, was het afscheidsfeestje compleet.
Het publiek was na drie uur al een beetje murw, dus kwam Helsen de taak toe om nonchalant en wel de mensen uit te wuiven met nog een handjevol eigen nummers. 'Home' en 'When Marvin Calls' onderstreepten nog een laatste keer dat Helsen de catchy popsongs zomaar uit zijn mouw hoeft te schudden. De staande ovatie was misschien nog het ontroerendst van al, niet in het minst omdat Helsen zelf met tranen stond toe te kijken.
Een grote muil met een klein hartje: de Vlaamse podia zullen een kleurrijk figuur missen. Maar als songschrijver - iets waar hij zich nu voltijds op gaat toeleggen - is hij vast nog lang niet uitverteld.