Onthaasten voor dudes

Ik stuur onze vierwielaangedreven Japanse bak naar de top van de bult waarover country road 103 ligt, een 40 mijl lang lint van grint en kuilen en in dit deel van Colorado de enige route naar de grens van Wyoming. Achter op de bank worden mijn kinderen - 6 en 10 jaar oud - meer dan een uur lang door elkaar geschud. Dikke pret, met nog meer in het vooruitzicht.

Oneindige beboste berghellingen schuiven langs, begroeid met lodgepole pines of bergdraaidennen. De helft van de bomen is dood. Uitgevreten door de larve van de pine beetle, een soort boktor. Een plaag die heel het westen van de VS teistert en bijna alle wouden in Colorado aangetast heeft. Er worden op massale schaal dode bomen gekapt en verwijderd om de verspreiding in te dammen, maar het is vechten tegen windmolens.

Wanneer we over de bult komen, strekt zich voor ons een enorme groene vlakte uit, links en rechts afgebakend door bergruggen. Zou die bergketen daar aan de horizon 20 kilometer ver weg liggen, of 40? De dimensies van dit land zijn voor ons, verstedelijkte Europeanen, onpeilbaar. Dit is typisch voor de Rocky Mountains en zo heel anders dan pakweg de Alpen waar je altijd ingesloten zit tussen de bergen. Boven deze onmetelijkheid hangen woeste wolken in een oneindige hemelkoepel. Het zou zomaar eens kunnen gaan onweren vanavond.

We arriveren bij de Laramie River Ranch, een zogeheten dude ranch. Hij ligt midden in de droge vlakte aan de oever van de gelijknamige bergrivier, omringd door droge sagebrush en laag struikgewas. De komende drie dagen brengen we in deze woestenij door om samen met nog een twintigtal andere dudes - stadsmensen - niets anders te doen dan op te staan, te eten en te drinken, paard te rijden, te praten en te slapen. Kortom: de perfecte onthaasting.

Two Socks

Meteen bij aankomst krijg ik van Nathalie, de beheerder van de ranch, een rondleiding door het hoofdgebouw, een uit de kluiten gewassen blokhut die erg huiselijk aandoet. Een grote stenen open haard domineert de centrale plek waar iedereen langskomt en het op een velletje papier uitgeprinte dagprogramma raadpleegt. Maar het is in de eetzaal, met schitterend zicht op de Laramie en de bergen in de verte, waar elke dag met de andere gasten en met het personeel de gesprekken op gang zullen komen.

Na Nathalies introductie hebben we een afspraak in de stal. Daar moet ik eerst een paar boots en een cowboyhoed uitzoeken en mij dan bij Krista melden. Krista meet mij, mijn vrouw en de kinderen om beurten een zadel aan. Op basis van de informatie die ik in het voorjaar op het inschrijvingsformulier had opgegeven, heeft ze mij gekoppeld aan Bobby, een zachtaardige gestippelde ruin, ideaal voor een antiheld met nauwelijks rijervaring. Ook de kinderen krijgen gewillige paardjes; de jongste een oudje dat Two Socks heet en zijn grote zus een karamelkleurige loebas, Bailey. Omdat mijn vrouw al meer uren op een paard gezeten heeft dan wij allen bij elkaar, mag ze op een pittigere knol rijden die Nude heet.

Krista Burleigh en haar man Bill zijn de eigenaars van de Laramie River Ranch. In 1995 kochten ze de uitspanning en twee jaar later, na een grondige verbouwing tot het soort pension-met-ranch dat het nu is, heropenden ze hem. Krista is erg goed in het matchen van paarden en gasten, aldus Bill, die vroeger als zelfstandige IT-consultant in New York werkte. "Het is Krista die mij hier naartoe sleepte. De beste beslissing van mijn leven."

Met de inkomsten van drie maanden zomeropening moeten de Burleighs het hele jaar rondkomen. "Elke winter, als we met onze twee kinderen in Laramie (net over de grens in Wyoming, red.) wonen, nemen Bill en ik ons voor dat we meer tijd voor elkaar zullen nemen", vertelt Krista terwijl ze de lengte van mijn stijgbeugels aanpast aan mijn lange benen. "Maar er is altijd zo veel te doen! Achterstallige boekhouding wegwerken, vergunningen vernieuwen, nieuwe wranglers (gidsen) aannemen, paarden kopen of verkopen en natuurlijk de promotie voor het volgende zomerseizoen.

"Daarnaast ben ik ook nog coach van het ijshockeyteam van onze oudste zoon. En er moet altijd wel geklust worden aan de ranch zelf. Zolang het weer het toelaat doen we dat buiten het seizoen. Maar de herfst begint hier rond half september en dan kan het al vriezen. In de lange winter is de landweg min of meer berijdbaar, maar is dit een zeer barre plek. Er ligt ieder jaar sneeuw."

Beginnersgroep

Ik kan het nu me nauwelijks voorstellen. Als we de volgende ochtend, boots aan en stetson op, samen met de andere gasten bij de paardenkraal op het appel verschijnen voor de briefing van de eerste dag, geeft de zon al veel warmte en is het zwoel. Bill zit hoog op de balk van de omheining. Hij spreekt zijn gasten toe als op een feestje voor kennissen en vrienden en vertelt over de kneepjes van het paardrijden, het gedrag van paarden en mensen, veiligheid, de kunde van zijn wranglers en over het mooie leven in deze ruwe omgeving.

Achter Bill zijn de paarden in de kraal zichtbaar nerveus. Gisteren was voor hen een rustdag en nu zijn ze ongeduldig naar actie. Ik heb mezelf samen met een paar anderen ingedeeld in de beginnersgroep, wat betekent dat ik vandaag in de buurt van de ranch blijf en mijn rijtechniek ga oefenen in stap en draf. De kinderen zitten in een apart groepje en blijven in de bak, mijn echtgenote maakt met andere middenmoters al een paar tochtjes op de prairie.

Mijn leven heb ik toevertrouwd aan Amy, een studente uit Detroit. Of ze het studentenleven in de stad niet mist, vraag ik, over een uitgelopen spoor sjokkend op de rug van Bobby, die net zo betrouwbaar blijkt te zijn als mijn Japanse jeep. Die vraag krijgt ze ongetwijfeld voortdurend en hoewel ze elke dag weer onhandige stadsmussen als ik ter wille moet zijn, is er in haar antwoord geen spoor van twijfel of gemaaktheid te bekennen. "Ik ben hier al van in mei en blijf nog tot september. Niets gaat boven een leven in de natuur. Ik zou dit het hele jaar doen als ik kon. I love it here."

Elke dag betrap ik er de wranglers en ook het personeel in de ranch op hoe lyrisch ze zijn over hun werk in deze godvergeten uithoek van Colorado. Ze spreken ook met veel respect en genegenheid over Krista en Bill. Volgens Amy voelen ze zich hier als "one family" en besmet het oneindige landschap iedereen met een gevoel van rust en vrijheid. Ik kijk om me heen en met mijn verstand kan ik daar wel in komen. Maar mijn gevoel zit op dit moment vooral in mijn samengeknepen dijen, want Amy jaagt de paarden aan waarop Bobby het plichtmatig op een drafje zet. Zelfs de jeep deed mij zoiets niet aan.

Geen YouTube

's Avonds is iedereen wel aan wat lichamelijke ontspanning toe en als ik lachend van de spierpijn aan Nathalie vraag of ze ook massages geeft, kan ze de humor ervan inzien. Met de medegasten raak ik snel aan de praat. Televisie is er toch niet. Er zijn twee stewardessen uit Detroit. Jim, een beurshandelaar uit Chicago met bijbehorend accent, is hier met zijn vrouw en hun kleinkind. Elke ochtend vroeg, profiterend van het tijdverschil met de Midwest, speculeert hij via zijn laptop een paar uur lang op de handel van graangewassen, een bezigheid waarmee hij al dertig jaar riant zijn brood verdient. "Daarom kan ik me veroorloven elk jaar hier naartoe te komen en ook nog vrienden in Toscane op te zoeken."

Rian is een gescheiden vader van twee. Hij heeft een IT-bedrijf in Texas en komt voor het vierde jaar op rij met zijn twee kinderen een weekje naar de ranch. Hij vindt het natuurgevoel en de ervaringen die ze hier opdoen 'onbetaalbaar'. Ondertussen controleert Rian elke avond zijn e-mails, "200-plus a day". Van Nathalie mag e-mailen wel, maar grote bestanden downloaden of YouTube kijken raadt ze vriendelijk af. De ranch heeft alleen een satellietverbinding en de bandbreedte is beperkt. "Anders hebben de andere gasten er meteen last van."

Van meet af aan kunnen onze twee kinderen met die van Rian opschieten en ze produceren een taaltje dat op Engels lijkt om van alles over thuis en de school te vertellen. Andere gasten lezen een boek of zijn in gesprek onder het genot van een meegebrachte fles wijn. De ranch heeft namelijk geen vergunning om drank te schenken. Zelf heb ik een voorraadje 'Belgian style' bier in het te kleine gemeenschappelijke koelkastje opgeslagen, uitstekende ales die in ambachtelijke brouwerijen in Colorado worden gebrouwen.

Ik breng de avonden vooral door met praten - iedereen is nieuwsgierig naar waar wij vandaan komen want wij zijn de enige buitenlanders op de ranch - of met het gadeslaan van kolibries. Kolibries komen overal in de Rockies voor. Er zijn er schat ik enkele tientallen, die continu af- en aanvliegen naar de voederbakjes die Nathalie onder de veranda heeft opgehangen. Als ze zwevend aan het drinken zijn, kan ik ze bijna aanraken. Het kijken naar die fascinerende vogeltjes heeft iets contemplatiefs waar ik erg rustig - en daarna slaperig - van word. Morgen weer een dag.

Megan is nog zo'n rustige, gedreven wrangler. Zij komt uit Ohio en leidt ons gezin de volgende ochtend de open prairie in onder een hemel die half blauw, half bewolkt is. Ons doel is een verderop gelegen heuvel. Ik zit een stuk relaxter in het zadel dan gisteren en ook onze jongste stuurt met meer zelfvertrouwen Two Sox naar waar hij hem hebben wil.

Megans zadel is haar praatstoel en na een halve dag kent haar leven geen geheimen meer. "Het is niet zo dat er nooit stress is", vertelt ze. "Zoals bijvoorbeeld nu als mijn paard niet wil stilstaan terwijl ik een foto van jullie wil maken. (verheft haar stem en geeft een ruk aan de teugels) Maar ik heb genoeg momenten van totale onthaasting. Kijk, gisteren en eergisteren bijvoorbeeld hebben we niet anders gedaan dan omheiningen geplaatst. Dan zijn we buiten de hele dag bezig en is mijn hoofd helemaal leeg."

In de verte zien we een tiental pronghorns lopen, wit-bruine, antilopeachtige dieren waarvan er eentje een stuk in onze richting gelopen is en ons nu onverstoorbaar aankijkt. Megan noemt hem Elvis. "Die is nooit bang. Vaak spot ik dassen, grijze vossen en, 's ochtends vroeg als we de paarden verzamelen, edelherten en soms een eland, beneden bij de rivier. Zie je? Ik kan mij op dit moment geen mooiere baan voorstellen."

Ik ook niet, vooral niet als we de heuveltop bereiken en beloond worden met een wijde blik op het omliggende landschap - 15 of misschien zelfs 20 kilometer ver in het noorden zien we de bergketen van de Rawah Wilderness. Tussen daar en hier vult alleen leegte het land. De andere kant op, aan de oever van de kronkelende Laramie, ligt onze ranch omringd door struiken en kleine bomen: een oase in de wildernis. Geluk kan zo heel gewoon zijn.

Paardje in galop

Ik word met beide voeten weer op de grond geplaatst als we op dag drie samen met vier andere gasten onder begeleiding van wranglers Joey en Amy over een hobbelige helling naar een bergpas wandelen. Er zijn te veel stenen en geultjes om de paarden te laten draven, dus wordt het tempo laag gehouden. De hemel trekt langzaam dicht en er steekt een straffe wind op.

Ik ben vergeten het stampede cord van mijn hoed aan te spannen zodat een windstoot mijn hoed en zonnebril van mijn hoofd af blaast. Bobby schrikt daar zo erg van dat hij er in galop met mij vandoor gaat, de berg op. "Hold back!" hoor ik Amy achter mij schreeuwen, een instructie uit de briefing van Bill die echter op dit moment even geen optie is. Ik heb de teugels te slap laten hangen en moet mijn uiterste best doen om niet van mijn paard af te stuiteren. Wanneer ook nog mijn linkervoet uit de beugel schiet, grijp ik de knop van het zadel vast. Hierdoor slaag ik er in om wat achterover te leunen waardoor ik steviger zit en nu de teugels wat aan kan trekken.

Tegelijk wint bij Bobby het kudde-instinct het van de angst en in een wijde boog brengt hij mij galopperend terug naar de groep. Vlakbij de andere paarden laat Bobby zich tot stilstand dwingen. Amy is ondertussen langszij gekomen neemt de teugels over. "Are you allright?" vraagt ze, oprecht bezorgd. A bit shaky, maar voor de rest alles in orde, geef ik aan. "You took it like a champ", complimenteert Joey, die mijn hoed terugbrengt, en ik ben het op dit moment even helemaal met hem eens.

Als we anderhalf uur later terug zijn op de ranch, rommelt de grote hemel aan de horizon en begint de regen op onze hoeden te spetteren. Voor vandaag ben ik even klaar met paardrijden, maar ik heb spijt dat we maar een halve week gereserveerd hebben. Hier maak ik inderdaad moeiteloos mijn hoofd leeg. Gewoon door er te zijn, tussen vriendelijke, bevlogen mensen, midden in een natuurdecor zo groot dat het niet te bevatten is. En groot genoeg om mijn zonnebril nooit meer terug te vinden.

Praktisch

De ranch

De Laramie River Ranch van Bill en Krista Burleigh ligt in de gemeente Glendevey in het noorden van de staat Colorado (VS). Glendevey is geen stadje, er is alleen een postkantoor en enkele ranches.

Wij kozen bewust voor de LRR omwille van de eenvoud, de kleinschaligheid en de persoonlijke aandacht. Er logeren zelden meer dan 28 mensen. Je kunt er bovendien in het zomerseizoen een verblijf van een halve week reserveren (de meeste ranches laten alleen een verblijf van 7 nachten toe).

Een weekje vakantie op een dude ranches is niet goedkoop: je betaalt in het hoogseizoen doorgaans meer dan 2.000 dollar (1.825 euro) per persoon, maar het is een onvergelijkbare belevenis waarbij je het echte 'wilde westen' van Amerika ervaart.

Meer informatie over de Laramie River Ranch: lrranch.com en op Facebook: Laramie River Dude Ranch.

De vlucht

Vliegen op Denver. Met Icelandair (icelandair.com) kom je er ondanks een korte tussenstop in Reykjavik het snelst en vaak ook het goedkoopst. De beenruimte is royaler dan bij veel 'grote' maatschappijen.

Vergeet niet vooraf je toelating tot de VS aan te vragen op de ESTA-website https://esta.cbp.dhs.gov/esta/

Vervoer ter plaatse

Op verzoek zorgt de ranch voor een luchthaventransfer (ca. 4 uur rijden). Ben je van plan om in de VS nog rond te reizen, huur dan een auto. Huren vanuit België is goedkoper dan huren ter plaatse. Aanraders: rentalcars.com of sunnycars.be.