Milicevic zet AA Gent op koers voor play-off I
Nog steeds is het allerbeste AA Gent heel ver weg, ondanks enkele nieuwe gezichten. Dan ben je als Buffalo best maar tevreden met een overwinning tegen het stugge Charleroi. Voor romantiek gebuisd, in de wiskunde een bank vooruit, richting play-off I. Met dank aan Danijel Milicevic.
AA Gent stak in een nieuw kleedje. In doel Lovre Kalinic, achterin William Troost-Ekong en vooraan Samuel Kalu en Darko Bjedov. Hoog in de eretribune weet voorzitter Ivan De Witte niet goed wat hij ervan moet denken. Zijn hart roept dat AA Gent wel play-off I haalt, maar de rede twijfelt. Eenmaal De Witte piekert, ziet hij het grote clichéprobleem van deze ploeg: het ontbreken van een strateeg op het middenveld dient echt wel opgelost.
Dat werd nog maar eens duidelijk, gisteravond. Stroef voetbal, af en toe een leuke opflakkering - vooral na de rust - maar doorgaans met veel te weinig lijn en kwaliteit. Same old story. Met dezelfde vlaggenzwaaiers voor de dug-out van de Ghelamco Arena.
Het duurde bijna een halfuur vooraleer Gent een eerste goede, avontuurlijke aanval opzette. Het was een combinatie Simon-Milicevic, die uitmondde in een hoekschop, waarna de kopstoot van Mitrovic doelman Penneteau tot een prima save dwong. Vergeet voor het overige Simon, hij stak in zijn eigen achterzak. Dan had zijn nieuwe kompaan Kalu meer dreiging, zonder nu meteen halleluja te roepen. Met enige zin voor overdrijving kon je good old Milicevic al in de eerste helft de beste Buffalo noemen.
Charleroi zag het allemaal achteloos gebeuren. Carolo's deinzen niet achteruit voor een beetje vriestemperaturen, een kop die 'Mia' zingt en wat chaotische speldenprikken van de tegenstander. Harbaoui maaide over een wenkende kans en voor het overige controleerden de bezoekers zonder zich grote zorgen te maken.
Pseudotopper
Nadat de treurmars zich voortzette in het vierde kwartier, greep Gent-coach Hein Vanhaezebrouck in. Simon betaalde het gelag en Saïef - die kan weleens meevallen - mocht opdraven.
Maar natuurlijk, dat is hooguit een doekje voor het bloeden. In de controlekamer van het elftal bleef het huilen met de pet op. Schoofs toonde waarom Vanhaezebrouck hem wantrouwt, Dejaegere kun je weinig kwalijk nemen; het is zijn positie niet, daar in niemandsland tussen aanval en defensie.
Net toen je geloofde dat deze pseudotopper afstevende op een bloedeloze 0-0 werd de partij beslist net door de twee jongens die hierboven al een eervolle vermelding kregen. Kalu bracht de bal met een prima kattenpootje tot bij de tweede paal, waar Milicevic kwam opgedoken (1-0). Milicevic is een goede huwelijkspartner, in goede en kwade tijden kun je doorgaans wel blijven rekenen op hem.
In de eretribune klonk een diepe zucht van opluchting. De supporter in Ivan De Witte juichte, de realistische voorzitter besefte dat hij weliswaar een slag had gewonnen maar nog lang niet de oorlog.
Slotoffensief van Charleroi
Charleroi kon in eerste instantie niet terugslaan. Harbaoui was dramatisch, het maakte de bezoekers veelal stuurloos voorin.
Bjedov zag een goal bedenkelijk afgekeurd worden, even later devieerde hij het leer over doel - het zal Superman niet zijn, maar hij verdient krediet. In de slotfase kwam Charleroi dan toch opzetten. En hoe: Baby krulde de gelijkmaker tegen de lat, Pollet liet zijn schot de verste paal schampen.
Zo kreeg Vanhaezebrouck, die als coach van Gent eindelijk eens kon winnen van Charleroi, waar hij om gevraagd had: een zege zonder goed te voetballen. Drie punten rijker, maar niet dat je zegt: hey, dat wordt toch nog een titelkandidaat.