'Ik wilde vanaf dag één schaamteloos zijn'

Voor de vierde keer in amper een half-uur tijd komt de wielertoerist op zijn Bianchi voorbij gepeddeld. Hij is niet de enige die in de Luikersteenweg het ideale trainingsparcours ziet. De langgerekte streep asfalt oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op wielerfanaten die in de buurt van Sint-Truiden kilometers komen malen. De een na de ander komt voorbij. Allemaal in hetzelfde gezapige tempo dat toelaat de omgeving goed in zich op te nemen.

Eerst voorbij de Cats, daarna aan de overkant even binnengluren bij de Club de Paris om daarna te moeten kiezen tussen de glimmende fietsen in de etalage van fietshandel Loix en de kitsch van de New York, waar al sinds jaar en dag een replica van het vrijheidsbeeld klanten moet zien te lokken. Even op de trappers lopen tot aan de Climax om dan rechtsomkeer te maken en hetzelfde rondje nog eens te doen. Welkom op de Chaussée d'Amour, een bizarre biotoop waar bars met exotische namen en flikkerende neonreclames afgewisseld worden door zaken als bandencentrale Max, ijssalon Maëstro of Antiek Jori - allemaal gerund door zelfstandigen met minder zin voor verbeelding.

Een biotoop ook waar niemand opkijkt van de krantenkop 'Opblaaspop redt chauffeur bij ongeval'. Dat voorval was het vertrekpunt voor Chaussée d'Amour, een tiendelige fictiereeks over het wel en wee langs de beruchtste steenweg van Sint-Truiden en omgeving. Daarin is een glansrol weggelegd voor Ruth Becquart, die gestalte geeft aan het soms wat naïeve en steeds schaars geklede hoertje Sandy. Een rol waarvoor Becquart een aantal weken lang langs de Chaussée kampeerde. En dat was bij momenten hard, vertelt ze.

"Soms kwam ik 's morgens aan in de Cats, de bar waar we draaiden, net op het moment dat de meisjes klaar waren met werken. Die geur van ontsmettingsmiddel die daar dan hangt, de gebruikte condooms die er liggen, dat is gewoon heftig. Die Chaussée heeft iets magisch, zeker 's nachts met al die lichtjes. Maar de binnenkant van die bars, de smerige kamertjes, de prijslijsten die per tien minuten vertellen wat je voor een bepaald bedrag met een meisje mag doen, vertellen een ander verhaal."

Het bleef voor Becquart niet bij kijken alleen. Op gezette tijden moest ze als Sandy ook zelf in de vitrine gaan staan. En dat maakte zo mogelijk nog meer indruk. "Het is niet niks om in een string in zo'n etalage te gaan staan. Constant auto's die passeren, vaak vol jonge gasten die compleet opgefokt van alles roepen en tieren. Ze boden ook geld voor ons. Tijdens de buitenopnames kwamen auto's tot vlak bij de set gereden om dan zo (maakt een wrijvend gebaar met duim en wijsvinger) te vragen hoeveel tien minuten met mij moesten kosten. Dat is behoorlijk intimiderend. Het is heel raar om bekeken te worden als lustobject. Na afloop van die eerste opname stond ik te trillen op mijn benen."

Hoe het op de Chaussée precies werkt, wordt gedemonstreerd tijdens het maken van de foto's die bij dit interview horen. Ook met textiel om het lijf doet Becquart hoofden draaien en auto's trager rijden. Af en toe waagt een potentiële klant zich op de pechstrook. Kwestie van de koopwaar van te kunnen keuren. Verder dan dat gaat het op klaarlichte dag niet. Het is wachten op het duister voor baldadiger gedrag.

Sandy doet in de tien afleveringen van Chaussée d'Amour trouwens veel meer dan alleen in die vitrine staan. "Het wordt af en toe expliciet", waarschuwt Nathalie Basteyns, die de reeks bedacht. "Ik heb dat Ruth meteen duidelijk gemaakt toen ik haar drie jaar geleden voor de rol vroeg.

"Mijn omschrijving was even kort als duidelijk: 'Sandy is een hoer die geregeld uit de kleren gaat'. Ruth ging meteen akkoord."

"Ik vertrouw volledig op de goede smaak van Nathalie", legt de actrice uit. "En ik was meteen verliefd op het personage. Sandy mag dan al een schrale crackhoer zijn, ik heb haar wel met heel veel liefde gespeeld. In mijn verbeelding is ze een meisje dat niet gediend is door de omstandigheden. Mocht ze in een ander gezin zijn opgegroeid, dan was ze een topbejaardenverzorgster geweest. Maar de dingen zijn anders gelopen en dus is ze maar een tophoer geworden. (lacht) Het was ook een verademing om eens niet de bitch te moeten spelen. Na Clan, waarin ik een autistische vrouw speelde, kreeg ik voortdurend ernstige vrouwenrollen aangeboden. Dit was iets totaal anders.

"Ik weet dat veel mensen dit een heftige rol zullen vinden. Maar ik kan ze geruststellen, het lijkt erger dan het was. (lacht) Dat is de suggestie van cinema. En die naaktscènes? Ik speel een prostituee, dan zou het toch wel heel truttig zijn om te zeggen: 'Ik laat mijn borsten niet zien'.

"Als je speelt, dan geef je jezelf helemaal over aan het verhaal, aan het moment. Dan vergeet je jezelf. Terwijl ik in het dagelijks leven best wel preuts ben. Je zult me bijvoorbeeld niet snel in een sauna zien."

Arme Josse De Pauw

Daarom ook was het passen van de kostuums zo'n bevreemdende ervaring voor Becquart. "Normaal kom je voor een goed gevuld kledingrek te staan. Nu lagen er enkel een paar fluorescerende niemendalletjes klaar. Dingen waarvan je op het eerste gezicht niet eens weet wat het zijn, laat staan dat je ze zou kunnen aantrekken. Alles was ook te klein; dat hoort zo, blijkbaar. Prostituees kopen hun outfits consequent een maat te klein zodat 'het vlees' goed zichtbaar is. Eén lange broek heb ik gekregen, een spuuglelijk roze exemplaar dat zo strak zat dat ik niet eens kon gaan zitten. Ook voor de geluidsmensen waren mijn outfits een uitdaging. Ze konden bijna nooit een zender op me prikken. Meestal worden die dingen verborgen in je broekzakken of achter een trui of blouse, maar omdat Sandy uitsluitend in slipjes of bikini's rondhuppelde, lukte dat niet."

Er is nog wel meer schoon volk dat in Chaussée d'Amour zijn vestimentaire grenzen verlegt. Kadèr Gürbüz bijvoorbeeld, die in latexpak een ambitieuze dominatrice speelt. Of Josse De Pauw die halfnaakt aan een kruis gebonden een portie billenkoek incasseert. Becquart: "Iedereen verlegt in deze reeks zijn grenzen. Ik was echt ontroerd door de overgave van alle acteurs. Iedereen heeft zo mooi gespeeld, heeft zichzelf volledig ten dienste van het verhaal gesteld. Dat is fantastisch om te zien."

Voor Becquart zelf lag de sleutel tot haar rol bij de voorbereiding. Een halfjaar lang ging ze in de leer bij Liesbet Deleersnijder, die in een parochiezaaltje achter de kerk van Antwerpen-Zuid een paaldansschool runt. "In het scenario stond bij een hele reeks scènes van Sandy telkens (danst sensueel)", legt Becquart uit. "Op zoek naar een manier om dat in te vullen, kwam ik bij paaldansen terecht. Daar heb ik heel veel aan gehad.

"Tijdens de eerste les dacht ik nog: 'Ik ben 40 jaar, wat hang ik hier aan die paal te doen?' Maar na verloop van tijd kreeg ik plezier in het sexy zijn. In die danszaal is geen schaamte. Het licht is gedimd, je hoeft je geen zorgen te maken over wat cellulitis hier en daar; dat zorgt ervoor dat dames van alle leeftijden zich volledig kunnen laten gaan. Dat gevoel van vrijheid heb ik meegenomen naar de set. Het was mijn voornemen om vanaf dag één schaamteloos te zijn."

Niet alleen fysiek, ook mentaal vroeg de rol van Sandy behoorlijk wat voorbereiding. Samen met een deel van de crew ging Becquart in Zellik langs bij de uitbaatster van een erotische club. "Een fascinerende vrouw die zelf op haar 14de achter de vitrine was gaan staan. Ze maakte carrière en runt ondertussen haar eigen bar. Een heel intelligente, knappe vrouw. Een echte zakenvrouw ook, die zichzelf vooral als een soort psychologe ziet. Blijkbaar hebben heel wat van haar klanten ook behoefte aan een goed gesprek."

Aan het handje van haar paaldansjuf dook Becquart ook het Antwerpse nachtleven in. "Dat was best pittig", vertelt ze. "Het is sowieso spannend om als vrouw in zo'n stripclub binnen te stappen. En bij het begin van de avond zie je daar vooral heel mooie meisjes passeren die ook nog eens fantastisch kunnen dansen. Maar hoe langer je blijft zitten, hoe schrijnender zo'n club wordt. Er komt een ander soort publiek binnen, de meisjes op het podium zijn steeds duidelijker stoned en dan komt de tristesse toch weer bovendrijven. Een bezoek aan zo'n club toont perfect aan waarom die wereld zo moeilijk te vatten is, waarom prostitutie niet eenduidig goed of slecht is.

"Het is geen zwart-witverhaal. Er zijn ook vrouwen die bewust en op een goede manier in de prostitutie staan en die hun job heel graag doen. Ik heb in de Antwerpse rosse buurt een oudere prostituee gesproken die al heel haar leven met plezier werkt. Hetzelfde geldt voor de mannen die bij die meisjes langsgaan. Je hebt degoutante venten die ervan uitgaan dat iedere vrouw een lustobject is en die vrouwen dan ook navenant behandelen. Maar er zijn evengoed mannen die het bij zo'n meisje gaan zoeken omdat hun vrouw geen zin meer heeft in seks. Seks en schaamteloosheid zijn gewoon heel belangrijk, al is het maar om af en toe eens je innerlijke vuilnisbak te kunnen legen."

Zou ze het dan ook begrijpen als haar eigen man zich een uitstapje op de Chaussée permitteert? "Natuurlijk zou ik dat erg vinden. Maar liever een bezoek aan zo'n bar dan een minnares. Maar in beide gevallen zou ik me als vrouw enorm tekortgedaan voelen."

Lentebloesems en paarse tl-lampen

Tijd voor een laatste rondje over de Chaussée. Het blijft een vreemd zicht. Boomgaarden vol lentebloesems, een zonnig tearoomterras, hier en daar een typische Vlaamse verkaveling met daartussen schaars geklede meisjes die geflankeerd door roze en paarse tl-lampen om de gunst van de autobestuurders dingen. Spuuglelijk volgens de ene, van een soort vreemde schoonheid voor de andere. Becquart behoort tot het laatste kamp. "Ik vind de volksheid van zo'n chaussée wel mooi. De rosse buurt is hier echt geïntegreerd in de maatschappij.

"Bij een project als Villa Tinto (een megabordeel in het Antwerpse Schipperskwartier, red.) is dat niet het geval. Toen ik een paar jaar geleden aan een verhaal over prostitutie schreef, ben ik daar gaan kijken. Dat was nog een stuk heftiger dan wat ik hier op de Chaussée heb gezien. Zo'n afgezonderde plek waar je 'het' dan moet gaan doen, vind ik gewoon eng. Villa Tinto is een fabriek. Als je daar die bedjes ziet staan..."

Van de realiteit terug naar de fictie. Dinsdag beleeft Chaussée d'Amour zijn televisiepremière op Telenet. Becquart kijkt ernaar uit. "Ik ben heel benieuwd naar de reacties." Bang dat de reeks misschien net iets té zal zijn voor de Vlaamse kijker, is ze niet. "We moeten toch niet betuttelend doen? We kijken met z'n allen massaal naar Netflix, we verslinden buitenlandse reeksen, maar wat we zelf maken zou dan altijd braaf en binnen de lijntjes moeten kleuren? Ik vind het net een troef dat deze reeks anders is. Op de visie voor de acteurs had Renée (Fokker, PD) een Nederlandse vriend bij zich. Die vond het echt ongelooflijk. 'Jullie Vlamingen lijken altijd zo bedeesd en beheerst', zei hij. 'Maar geen enkele Nederlandse acteur zou zoiets op het scherm durven te doen.'"

Chaussée d'Amour, vanaf 10/5 op Play More van Telenet