Ook hippies houden van Rolls-Royce

De strakke leren broek, het openvallende witte hemd, de wilde haardos: het lijkt wel Jim Morrisson die over het strand van Benirrás strompelt. "I am Jim!", roept de man met een zwaar Spaans accent. Het blijkt bij nader inzien om een slechte imitator van de zanger van The Doors te gaan, met een goedkope pruik, een broek van pvc en een fles Jack Daniel's in de hand. De man is ingehuurd voor de gasten van een van de drie restaurants die hier zijn neergepoot. Het rockicoon wordt ingezet als onnozel tafelentertainment.

Benirrás dankt zijn status als hippiestrand aan zijn spontane feestjes met dans, drugs en drums. In de jaren negentig bereikten de sessies hun hoogtepunt, als vredesmanifestaties tegen de Golfoorlogen. Met marathonsessies die tot twee dagen konden duren werden 'peace vibes' de wereld in gestuurd. Na tien jaar maakten de lokale autoriteiten een einde aan de free fun: verboden wegens overlast.

Er wordt nog steeds elke avond muziek gespeeld, maar niet langer voor vrede. Het publiek bestaat uit GoPro's en heupwiegende toeristen. Terwijl de zon achter de einder verdwijnt, gaan de hippies met de hoed rond.

Lsd tijdens bevalling

"Ach, Benirrás." Donovan Chapman maakt een wegwerpgebaar. "Daar kom ik al jaren niet meer." De man met dreads tot op de grond heeft zich teruggetrokken in Sant Agnès, een dorp dat in de zinderende hitte geurt naar wilde tijm, rozemarijn en pijnbomen. Dankzij Unesco zijn hier geen hotels, bars en campings. Het ruime huis is gedecoreerd met gedroogde bladeren en eigen interpretaties van Van Gogh. De ontvangst is hartelijk. "Water, thee, bier, wiet?" Hij stopt een pijpje eigen kweek en steekt een stokje sandelhout aan.

In de verduisterde woonkamer staan kaarsen, sinds een paar jaar heeft hij elektriciteit. "Je bent een hippie, zeggen ze dan. Ja, en ik leef in de eenentwintigste eeuw." Communiceren doet hij via WhatsApp, dat heeft hij van zijn kinderen geleerd. Hij heeft er acht. Zijn oudste dochter, die hij de dubbele voornaam Janis Joplin gaf, werd geboren toen hij veertien was. Donovan: "Hey, I knew the moves. En van aids was nog geen sprake. Sommige kinderen leken op mij, andere op mijn vriendin. Dat maakte allemaal niet zoveel uit, we waren één grote familie." Tijdens de bevalling nam hij lsd. "Weet je wel hoeveel kleuren een placenta heeft? Ongelofelijk!"

Zijn leeftijd is, net zoals bij de meeste eilandbewoners, een goed bewaard geheim. "I am eternal." Hij is zeker zestig. Zijn huid is diepbruin, de tanden wit, het postuur fit en in zijn cargobroek zit een riem met glitters. Hij vertelt dat hij rond zijn veertiende met een oudere broer op het eiland is aangekomen. "Als je vierhonderd mensen samen op een strand hebt zien trippen, wil je nooit meer vertrekken."

De hippies belandden in de sixties op het eiland om even uit te puffen op de route naar Goa en Kathmandu. De meeste locals, boeren vooral, waren blij met de komst van de vrolijke 'peluts' (langharigen). De Guardia Civil onder bevel van generaal Franco reageerde minder enthousiast. In 1967 zijn 27 hippies van het eiland gezet, vier jaar later werd de matrak nog eens bovengehaald om een openluchtfeestje uit elkaar te drijven. Donovan lacht bij de herinnering. "Wat had je gedacht: duizenden mensen die samen zoveel plezier beleefden en alleen maar vrede en geluk predikten. Die naakt stonden te dansen, te trippen, te zingen. Gratis en zonder belastingen te betalen: de overheid kan zoveel plezier niet uitstaan."

Het leven was, dankzij de genadige natuur en de armzalige peseta, spotgoedkoop en simpel. Hippies trokken ongehinderd in de vele verlaten boerderijen. "We leefden in grotten, in een tent, op het strand. Geen enkele deur ging op slot. Als je tijdens de siësta in een winkel kwam, legde je gewoon het geld op de toonbank. Ik schilder jouw deur, jij geeft mij amandelen. Een broek voor een brood."

Uit die ruilhandel ontstond in 1973 de eerste hippiemarkt van Es Canar. Vandaag zijn er een stuk of zes, variërend van een rommelbazaar tot hippe markten waar glutenvrije koekjes worden verkocht en barista's koffie zetten. Zelfs op de luchthaven is er een 'hippy market' (naast de David Guetta Lounge).

Hij voelt dat het eiland verandert en dat is oké, zegt hij, want hij is zen. "De dalai lama zegt: er zijn maar twee dingen die je niet kunt veranderen en dat zijn gisteren en morgen. Elke ochtend als ik wakker word, ben ik blij dat ik op Ibiza ben. Het is nog steeds een uniek eiland." Maar waar hij zich danig over kan opwinden is de boertige toerist die Ibiza heeft ontdekt. Vorige zomer, hij weet het nog goed, stond er opeens een Hollander aan zijn kraam af te dingen. "Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Kijk man, wij verkopen producten van hoge kwaliteit, unieke stukken, handgemaakt. We doen niet aan afdingen. Dat hoefde je nooit uit te leggen."

Nu willen bezoekers zijn dreads betasten en stellen ze onbeleefde vragen. "Het was hier altijd al een zootje ongeregeld, een paar dichters, wat Vietnam-veteranen, de locals, de hippies. Maar we leefden sámen op dit eiland. We gedroegen ons niet als toeristen. Zij denken dat ze zich alles kunnen permitteren omdat ze er toevallig voor betaald hebben. Ze nemen en nemen en ze geven niks terug."

Het zijn de hippies, zegt hij, die dit eiland hebben gemaakt tot wat het is. "Wij hebben de energie naar hier gebracht. Je kunt niet zomaar naar dit eiland komen zonder de vibe te respecteren." Het zijn de lowcostvluchten, denkt hij, waarvan er in het hoogseizoen tot driehonderd per dag landen. "Ik wou dat mensen niet alleen naar hier zouden komen omdat het goedkoop is."

Donovan werkt in een van de tweehonderd felbegeerde standjes op Las Dalias, de grootste, de meest luxueuze, de meest profijtelijke hippiemarkt. "In Europa kun je vandaag niet meer leven zonder geld. De vraag is: wat doe je ermee? Ik ben twee keer schatrijk geweest en ik heb alles weer uitgedeeld. Vandaag ben ik arm maar ik leef als een miljonair. Ik sta op en ik ga slapen wanneer ik wil, werk wanneer ik wil, leef hoe ik wil."

De meeste hippies zijn rijk geworden, zegt hij. "Rijk en beroemd. Een van de drummers van Benirrás - zijn naam is Salvatore - rijdt met een Rolls-Royce." Hij schatert het uit. "Hoe ouder je wordt, hoe groter de kans dat je op een gegeven moment rijk wordt. Je erft, je verkoopt een huis. Je hebt geluk met je werk. Een vriendin van me organiseert nu retreats: vastenkuren, massage en yoga. Mensen betalen 4.000 euro om een week niks te eten. En maar mediteren: niet eten, niet eten, niet eten!" Hij moet weer heel hard lachen. "Verdomd goede business is dat, die retreats."

Cleansing en healing

Aan het einde van een lange, stoffige weg staat een grote houten poort die pas opengaat als je voor het oog van de camera hebt gestaan. Hier ligt Rosa Yoga Retreats, een met hekken omheinde oase waar gasten zich kunnen terugtrekken in smaakvol ingerichte verblijven voor een week van cleansing en healing, zuiveren en genezen. Yogalessen hebben plaats in open lucht, onder witte zeildoeken die de brandende zon weren. Alcohol, tabak, vlees en vis zijn uit den boze. Het dieet bestaat uit niet-geraffineerd voedsel en biologisch geteelde groenten en kruiden uit de eigen tuin, tot smoothies en salades gedraaid door een Zwitserse huischef. Drinkwater wordt aan de lucht onttrokken met een gesofisticeerde zuiveringsmachine om het milieu niet te belasten. Twee zwembaden bieden verkoeling.

Hier geen anti-oorlogsprotesten of ruilhandel, laat staan drugs. Het ik staat hier centraal. "We hebben yoga nodig in ons dagelijks leven", zegt Rosa Klein, een slanke vrouw met lang sluik haar en koraalroze lipstick. "Om innerlijke rust en evenwicht te vinden." Zelf ontdekte ze yoga na een zwaar verkeersongeval en de bijna-doodervaring die er op volgde. "Ik zag mezelf liggen in het ziekenhuisbed, mijn ribben gebroken, mijn lichaam met machines verbonden. En het voelde alsof alles op zijn juiste plaats zat. Zelfs de gedachte dat mijn drie jonge kinderen het zonder moeder zouden moeten doen, voelde niet verkeerd. De problemen van de wereld waren mijn problemen niet meer. We zijn zandkorrels, meer niet."

Om verlichting te vinden tijdens de zware revalidatie trok ze met haar dochter naar India, om steeds weer terug te keren en zich verder te verdiepen in meditatie, Kryia yoga ("the highway to the higher self"), ontgiften (daar kwam onder andere het drinken van koeienurine aan te pas). Het raakte haar zo diep dat ging nadenken over haar eigen carrière. Dat heb je met yoga, zegt ze met een lachje. "Het verandert je leven. Ik heb het mijne in elk geval veranderd. Het heeft mij leren omgaan met de heftige emoties van mijn verbijsterend gekke leven."

Na de geboorte van hun derde kind biechtte haar man op dat hij homo was. Die man is Thomas Klein, oftewel meneer Almdudler, de topman van Oostenrijkse frisdrankfabrikant met het familievriendelijke logo. Hij schreef twee boeken over zijn worsteling, gaf interviews en belandde in een depressie (hij trad terug uit het bedrijf, hij zal opgevolgd worden door hun oudste dochter). Ze zijn niet gescheiden, ze noemt hem haar beste vriend en het gezin is niet gebroken. "Maar door al die dramatische gebeurtenissen in mijn leven was de drang naar rust en vrede nog groter. Ik beschouw yoga als een geschenk, een geschenk dat ik wil doorgeven."

We praten over de geschiedenis van het eiland, de hippievibe, wat er nog van overblijft van hun ambitie om van de wereld een betere, vrijere plek te maken. Ze hoopt later haar domein open te stellen voor vrije yogasessies, zegt ze, "om iets te doen voor mensen die dit niet kunnen betalen. Maar ik heb nu eenmaal geld nodig om de plek te creëren waar mensen tot rust komen komen. To go inside."

MORGEN IN DEEL VIER: De business achter het confettikanon

Ooit stond Ibiza symbool voor de spannendste muziek en de extravagantste feesten. Vandaag is clubben een bloedserieuze business.