Van den vos Reynders
Strateeg der strategen Didier Reynders (MR) wil eindelijk de grootste zijn. Bij voorkeur in Brussel, zodat hij van daaruit gunstige coalities kan smeden voor zijn partij. 'De strijd in Brussel gaat over Wallonië.'
Het verzamelde werk van Machiavelli staat ongetwijfeld in de bibliotheek van Didier Reynders in zijn Ukkelse woonst. De liberaal verhuisde twee jaar geleden niet naar Brussel omdat het pendelen van en naar Luik hem de keel uithing. Hij verliet de Vurige Stede omdat hij donders goed wist dat hij daar altijd kleiner zou blijven dan de plaatselijke groten van de Parti Socialiste. In Brussel heeft hij meer kans de PS van de troon te stoten als grootste partij.
Jachtterrein
Reynders' keuze voor het kopmanschap van de Kamer, en niet van het Brussels Gewest, is even berekend. Als het enigzins kan, wil Didier nog steeds premier worden. Zijn grootste rivale zit meermaals per week met hem in het kernkabinet: Laurette Onkelinx (PS).
De liberaal mag cdH-voorzitter Benoît Lutgen op zijn blote knieën danken dat hij Joëlle Milquet verbannen heeft naar de hoofdstad. De derde vicepremier uit Brussel, naast Reynders en Onkelinx, wou maar wat graag het lijsttrekkerschap van de Kamer, maar moest onder zware druk van haar partij genoegen nemen met de lijst voor het Brussels parlement.
Het gevecht met de socialistische grande dame boezemt Reynders niet al te veel angst in. Hij heeft een andere wingewest op het oog dan Onkelinx. Zij spitst zich toe op de 19 gemeentes van Brussel, en laat de rand erbuiten braak liggen. Hij wil stemmen rapen in de zes faciliteitengemeentes. Na de splitsing van B-H-V kunnen de inwoners van die gemeentes kiezen of ze voor een Vlaams-Brabantse of een Brusselse lijst stemmen. Bij die gegoede randbewoners zal Reynders makkelijker zijn voet tussen de deur kunnen zetten dan bij de (hoofd)stedelingen.
Reynders' offensief gaat zelfs breder dan de Franstaligen in de zes faciliteitengemeentes. Hij wil zijn charmes ook uittesten bij de Vlamingen. Werkelijk alles haalt hij daarvoor uit de kast: de vicepremier wil zelfs campagne voeren in het Nederlands. De rand is daarbij niet zijn enige jachtterrein, de man gaat heel Vlaanderen afreizen.
De gaten die de liberalen niet gevuld krijgen, wil hij eigenhandig dempen. "Wat Open Vld niet kan, daar zal Reynders wel voor zorgen", lacht een kopstuk binnen zijn partij. Zijn uitstapjes over de taalgrens moeten de ultieme wensdroom van 'premier Didier' aannemelijker maken.
Paarse coalitie
MR gokt op een tot drie extra Brusselse zetels in de Kamer, wat door de scheiding met de FDF in 2011 een voluntaristische schatting lijkt. Als de campagne draait rond N-VA, en dat doet ze nu al, blijft het bedje van de FDF gespreid. MR mag dan wel pronken met overloper Damien Thiéry (ex-FDF), de burgemeester van Linkebeek zal de opgang van FDF niet kunnen stuiten. Zeker niet omdat Olivier Maingain de Brusselse Kamerlijst trekt. Met elke peiling klimmen de radicale Francofonen in het Brusselse een trapje hoger, MR gaat eerder achter- dan vooruit.
In de hoofdstad gonst het van de geruchten dat de Parti Socialiste en de Mouvement Réformateur al een monsterverbond gesloten hebben. Als ze samen genoeg stemmen halen, zouden ze een paarse coalitie willen smeden in Brussel en Wallonië. Het minister-presidentschap gaat in Brussel dan naar de MR, in Wallonië naar de PS. "De strijd in Brussel zal om Wallonië gaan."
Voor Brussel komt dan de ingeweken Luikenaar in beeld, voor Wallonië gokken de bookmakers evenzeer op Rudy Demotte als op Jean-Claude Marcourt. Reynders zelf laat zich echter niet vastpinnen op het minister-presidentschap. Als sluwste vos van de hele Wetstraatbende laat Reynders al zijn opties open. "Didier", lacht een partijgenoot, "is uiteraard altijd kandidaat voor alles."