De film 'Confessions of a Shopaholic' slaat de bal volledig mis

Frustraties bij een chickflick

Als een chicklittitel een bestseller wordt, dan is een filmversie nooit ver af. Maar of Confessions of a Shopaholic, die sinds deze week in onze zalen speelt, daarmee de ideale chickflick is? De Britse journaliste Alice Jones, zelf niet vies van overdadig shoppen, heeft zo haar bedenkingen.

Mijn naam is Alice Jones en het zou best wel eens kunnen dat ik een shopaholic ben. Nu ja, misschien ook niet. Ik ben een vrouw van begin de twintig, ik ga graag en vaak shoppen, ik heb meer schoenen dan ik ooit nodig zal hebben en af en toe jaag ik de afrekening van mijn kredietkaart flink de hoogte in. Toch zag ik nog nooit pratende etalagepoppen. Ik viel nog nooit in katzwijm bij het zien van een paar rode kniehoge Guccilaarzen, en ik heb nog nooit een vrouw een oplawaai verkocht omdat ze die van me wou afpakken.

Maar als ik in een Hollywoodprent speelde, in, pakweg, Confessions of a Shopaholic, zou ik al die dingen wel doen. En nog veel meer, blijkbaar. Op het witte doek, zo lijkt het wel, kan iemand die van schoenen houdt onmogelijk lange woorden spellen. Zonde. De meeste feministen en mannelijke critici boren de zogenaamde chickflicks (films bedoeld voor een vrouwelijk publiek) wat graag de grond in, maar ik heb er niet meteen een viscerale afkeer van. De prenten bestaan uit escapistische wolligheid. Wie denkt dat ze de vrouw op een realistische manier portretteren, zal ook wel geloven dat de straten bezaaid zijn met mannen à la James Bond.

Er is geen enkele reden waarom romantiek, mode en shoppen een film automatisch zouden moeten herleiden tot triviale, vrouwonvriendelijke rommel die maar één ster verdient. Sommige films zijn er wel degelijk in geslaagd om het shoppen te verheerlijken. Denk maar aan de tijdloze tienerfilms zoals Clueless, The Devil Wears Prada, Ugly Betty, Sex and the City en alle andere hommages aan het consumentisme. Daarnaast zijn er ook de fijne, snedige komedies en drama's waarin goed wordt geacteerd en waar zowel vrouwen als mannen van kunnen genieten. Helaas is Confessions niet een van die films.

In de rij voor koopjes

De ster van de film is de innemende Isla Fisher, die in de huid kruipt van Rebecca Bloomwood, een journaliste die de eindjes amper aan elkaar geknoopt krijgt. Haar hongerloontje staat in fel contrast met haar voorliefde voor protserige designerspullen. Maar ze is lang niet alleen. De hele cast lijdt aan het zogenaamde product-placementsyndroom van Tourette. In de film vind je geen enkele vrouw die niet geobsedeerd is door shoppen. Zo is de moeder van Becky (Joan Cusack) bezeten van winkels in tweedehandse spullen. Daarnaast zijn er ook nog de gillende harpijen die tijdens de koopjes in de rij staan te wachten en de uitgeefster van het modeblad Alette die, hoe ongelooflijk het ook mag klinken, wordt gespeeld door Kristin Scott Thomas. Die laatste haalt daarmee meteen de spons over haar uitmuntende prestatie in Il y a longtemps que je t'aime, de prent die haar een Bafta Award opleverde.

Vrouwonvriendelijk

De film staat ook haaks op wat er momenteel in de wereld gebeurt. Rebecca's vader troost haar met de gedachte dat, als de Amerikaanse economie voor miljarden dollars in het rood kan staan en het toch overleeft, zij dat zeker ook moet kunnen. De film is bovendien erg vrouwonvriendelijk. Rebecca breekt eindelijk door als journaliste als ze, zonder dat ze daar zelf enige verdienste aan heeft, op sollicitatiegesprek mag gaan bij een uitgeverij die glossy's uitbrengt. De vacature bij het magazine Succesful Saving ziet ze als een opstapje naar haar droombaan bij Alette, het stijlblad en vlaggenschip van de uitgeverij.

Ze komt te laat opdagen, want natuurlijk moest ze op het laatste nippertje nog even wat accessoires bij elkaar shoppen. Als ze naar haar cv vragen, buigt ze zich voorover en drukt ze haar in een mini-jurkje gehulde billen tegen het gezicht van de uitgever (en schudt ze er wat mee in het rond). In een van haar antwoorden verwart ze "fish" met "fiscal" en als ze het kantoor verlaat, knalt ze tegen een glazen deur op. Uiteraard krijgt ze de baan.

Op haar eerste dag komt ze (Te laat! Alweer!) opdagen voor de ochtendvergadering, gewapend met een roze potlood en een grappige roze potloodslijper. Ze neemt haar eerste artikel klakkeloos over uit Money for Dummies, ze vraagt een CEO "How much do you burn?" in plaats van "How much do you earn?" (die vrouwen toch) en ze mist haar eerste deadline omdat er om twee uur ongelooflijke superkoopjes te doen vallen. Op een belangrijke vergadering begroet ze de Finse CEO van Nokia met de neuskus van de Eskimo's en vertelt ze de directeur van een grote bank dat hij de etalages van zijn filialen maar beter wat kan opfleuren met "knappe roze parapluutjes of zo". Uiteraard is iedereen dol op haar, of wat had je gedacht?

Rebecca heeft één grote troef en dat had de pientere mannelijke uitgever meteen in de smiezen: ze kan de mensen op een heel bevattelijke manier uitleggen waar het hem bij hun persoonlijke financiën om draait. Ze is de idiot savant van de boekhouding, met de nadruk op idiot, en ze is gezegend met een financieel inzicht dat haar in staat stelt om kasjmieren jassen te vergelijken met creditcards. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, neemt Rebecca haar uitgever mee shoppen en wordt ze op slag verliefd. Net het soort verhaal waar de seksistische media op zaten te wachten, zeg maar.

Zusterlijkheid zoek

Maar het echte probleem van Confessions of a Shopaholic is dat de film zo leeg is als Rebecca's hoofd. Onze leeghoofdige heldin droomt ervan om haar ouders hun spaargeld over de balk te gooien en verkoopt de jurk die ze als bruidsmeisje zou dragen op de bruiloft van haar beste vriendin om iets van Yves Saint Laurent op de kop te kunnen tikken. Net zoals in het abominabele Bride Wars, waarin twee zogenaamde boezemvriendinnen mekaar de sluier afrukken, is er in deze film geen greintje zusterlijkheid te bekennen. Als het dan eindelijk tot een confrontatie tussen Becky en haar schuldinvorderaar komt, kunnen we allang geen sympathie meer voor haar opbrengen.

De film trekt op een slaafse manier alle registers van de romantische komedie open, maar als Becky haar redding in de laatste scènes nabij is, gaat het ons dagen dat we in feite medeleven moeten hebben met een sjaal. Maar, zo krijgen we te horen, het is wel een heel erg belangrijke sjaal. Het is een afsluiter die je, als je het mij vraagt, alles vertelt wat je dient te weten over deze film. Echte shopaholics kunnen beter wachten op een andere en grappiger film. Of misschien moeten ze wel gewoon koers zetten naar de winkelstraten.

© The Independent

n In Confessions of a Shopaholic kruipt Isla Fisher in de huid van de koopverslaafde Rebecca Bloomwood.