Boze blanke man

Een oude blanke man die, in zijn propere kostuum, op een djembé zit te trommelen. Steeds intenser. Steeds luider. Dit is geen bange blanke man, maar veeleer een boze man. Het is een sterk en erg symbolisch geladen slotbeeld. Misschien kan men The Visitor nog het best omschrijven als het soort film dat het hoofdpersonage Walter Vale zelf niet eens zou gaan bekijken. Toch niet op het moment dat het verhaal begint. Maar wél als hij, op het einde, een beetje een ander mens is geworden.

Walter Vale (rol van Richard Jenkins) is een wat uitgebluste professor economie, die sinds het overlijden van zijn vrouw niet zo vaak meer op hun appartement in New York komt, maar liever op de universiteitscampus in Connecticut blijft. Als hij voor een congres - en eigenlijk zeer tegen zijn zin - toch naar Manhattan moet, constateert hij tot zijn verbazing dat er inmiddels een jong koppel in zijn flat woont. De Syrische Tarek (Haaz Sleiman) en zijn Senegalese vriendin Zainab (Danai Jekesai Gurira) hebben het appartement te goeder trouw gehuurd, maar zijn blijkbaar het slachtoffer geworden van een malafide makelaar.

Als iedereen van de eerste schrik en de grootste verbazing bekomen is, maken Tarek en Zainab meteen aanstalten om te vertrekken. Zij willen geen problemen. Niet met Walter Vale en zeker niet met de politie, want ze verblijven illegaal in het land.

Na verloop van tijd ontstaat er toch een soort vertrouwens- en zelfs vriendschapsrelatie tussen de oude prof en het jonge koppel.

In de loop van het verhaal zullen nog een aantal schrijnende en pijnlijke zaken gebeuren. Die hebben onder meer te maken met de manier waarop de VS, vooral sinds het trauma van 9/11, met zogenaamde 'illegalen' omspringen. Toch is dat niet dé kern van deze film, anders was de titel wellicht The Visitors geworden.

De bezoeker waarvan sprake, is wel degelijk Walter Vale, die zijn eigen leven reeds geruime tijd on hold heeft gezet en als academicus een slaapwandelend bestaan is beginnen te leiden.

Zijn syllabus over globale economie heeft hij bijvoorbeeld sinds jaren niet meer bijgewerkt.

Dit is in essentie het kleine, humane verhaal van een zeer eenzame en emotioneel verkilde man, die toevallig nog eens op bezoek komt in zijn vroegere flat en daar, nóg toevalliger, uit zijn lethargie wakker wordt geschud door een ontmoeting die door niemand voorzien of bedoeld was.

De Afrikaanse drum die Tarek bespeelt en waarvan hij de ritmes graag aan Walter Vale wil aanleren, fungeert hierbij als een mooi symbool. (Jan T.)