Waarom houden we zo hard vast aan een type?

Als je de voorbije maanden niet onder een rots leefde, weet je intussen dat Khloé Kardashian opnieuw bedrogen werd door haar basketbal spelende vriend. De Kardashian-telg was deze week te gast bij Jimmy Kimmel en verdedigde haar type: achter de vrouwen aanzittende NBA-spelers. “Ik wil je toch nog even vragen naar de persoon waarmee je een kind hebt. Is het tijd om te stoppen met het daten van basketbalspelers?”, vroeg Kimmel. “Ik weet het niet, ik vind nu eenmaal leuk wat ik leuk vind”, antwoordde Khloé daarop. Maar waarom zou je in godsnaam opnieuw iemand zoeken die lijkt op de persoon die je al eens kwetste? Zijn we dan allemaal masochisten? 

Experts menen dat het veel verder gaat dan een simpele 'ik vind leuk wat ik leuk vind’. Je type zou een reflectie van jezelf zijn en het verhaal dat je voor jezelf wil opbouwen. Ons aantrekkingspatroon uitvouwen begint volgens klinisch psycholoog Alexandra Solomon bij ‘relationeel zelfbewustzijn’. Ofwel: het vermogen om je verlangens uit te drukken en weten hoe je moet reageren in relaties. Wil je weten wat voor verhaal je voor jezelf opbouwt? Dan moet je eerlijk zijn met jezelf. “Het gaat minder over de kwaliteiten van de andere persoon en meer over wie jij kan zijn in de relatie. Welk liefdesverhaal haal jij hieruit?”

Daarom is het ergens nog wel logisch dat de Kardashian steeds opnieuw valt voor basketbalspelers: ze zijn atletisch, beroemd en gigantisch groot. Maar waarschijnlijk speelt het feit dat zij beroemd is ook voor een groot deel mee. “Er zijn waarschijnlijk weinig mensen die begrijpen hoe het voelt om zo beroemd te zijn”, meent Solomon. “Vandaar komt waarschijnlijk de aantrekking voor NBA-spelers. Khloé denkt bij zichzelf ‘jij snapt dit; de druk, het privilege, de complexiteit van het leven’”. 

De meeste onder ons duiken dan ook in bepaalde datingvijvers door onze opvoeding of door onze voorkeuren. Maar hoe kan het dat je niets leert wanneer je NBA-spelende vriend je bedriegt op een heel publieke manier, terwijl je ex-man eigenlijk net hetzelfde deed? Op dat moment heeft het opnieuw te maken met de rol die je wil laten invullen in je verhaal. Lukte het niet met de eerste? Dan hoop je dat deze ‘betere’ versie je wel een happy ending kan bezorgen. 

“Freud noemde dat herhalingsdwang", wijst Solomon aan. “Hij ging ervan uit dat we dezelfde kwelling opnieuw ondergingen om het uiteindelijk zo naar onze hand te zetten.”  We denken dus al snel: ‘oei, het werkte niet met deze barman, misschien heb ik gewoon de verkeerde barman gekozen’. “Het verlangen voor dat ene liefdesverhaal blijft, maar je wil gewoon een andere hoofdrolspeler”, benadrukt Solomon.