'Mama heeft nog 25 jaar cadeau gekregen'

Deze ochtend zal de Antwerpse burgemeester Bart De Wever (N-VA) de flink uit de kluiten gewassen taxushaag van het kasteel Sterckshof in Deurne knippen, waarmee hij de tiende editie van Vergroot de hoop, verklein de kanker op gang zal schieten. "Het is geen toeval dat onze burgemeester de symbolische eerste haag mag snoeien", zegt acteur Sven De Ridder (40), een van de tien ambassadeurs van Vergroot de hoop en zelf volbloed Antwerpenaar. "De stad Antwerpen is immers de grootste haagdonor van ons land."

In 1989 werd Sven De Ridder als jongen van 15 voor het eerst in zijn leven op een brutale manier geconfronteerd met kanker. Zijn moeder Joanna Roodhooft, in Antwerpen beter bekend als Jane Peter, actrice en bezielster van het Echt Antwaarps Teater, kreeg op haar 50ste borstkanker. "Ze genas, maar zeven jaar later bleek diezelfde kanker zich vastgezet te hebben op haar heup. De kanker evolueerde vervolgens nog eens zeven jaar later naar een vorm van botkanker."

Harde dobber

Het lijkt een verschrikkelijke nachtmerrie om drie keer het verdict kanker te moeten krijgen. "Dat was het ook", knikt Sven. "De eerste keer reageerde mama heel rustig en ging ze de strijd met volle moed aan. De dokter zei toen: 'Mevrouw, elke dag die u vanaf nu krijgt, is een geschenk.' Mijn moeder is in de lente van vorig jaar gestorven, niet door de kanker maar door een hartfalen. Uiteindelijk heeft ze dus 25 jaar cadeau gekregen."

Hoe reageert een jongen van 15 op de onheilsboodschap dat zijn moeder de levensbedreigende ziekte kanker heeft? "Dat kwam keihard aan. Maar toch vond elk lid van ons gezin een manier om ermee om te gaan. Zijzelf bleef dapper, sterk, nuchter en sereen en dat gaf ook ons veel moed. De tweede keer was een veel grotere schok. Na zeven jaar was ze eindelijk kankervrij verklaard. Net op het moment dat ze zich comfortabeler en zekerder over haar toekomst begon te voelen, kreeg ze het afschuwelijke bericht dat die smerige ziekte terug was. Dat was voor haar een bijzonder harde dobber."

Is Sven De Ridder door zijn moeders gevecht met kanker een ander mens geworden? "Ik ben er niet angstiger door in het leven gaan staan", antwoordt hij. "Ik ben me er wel heel goed van bewust dat kanker niemand spaart. Vandaag lijkt de ziekte alomtegenwoordig. Misschien is kanker een sign of the times, en een triest gevolg van onze welvaartssamenleving.

"Maar ik laat me daar niet door verlammen, want leven is sowieso een risicovolle onderneming. Er kan ons elke dag wel iets overkomen.

"Door de waardige manier waarop mijn mama met die kanker omging, heb ik geleerd om positief in het leven te staan. Het was geen pretje om haar te zien lijden onder haar ziekte en de chemokuren. Maar zij bleef altijd optimistisch, hoe slecht het nieuws ook was of hoe erbarmelijk ze zich ook voelde. Alleen door positief in het leven te staan, kon ze vermijden om helemaal kopje onder te gaan. Mijn moeder probeerde te genieten van elke dag, ook al was er altijd die angst voor herval. Zij heeft me geleerd om ook van elk moment te genieten."

Ambassadeur

Sven De Ridder twijfelde geen seconde toen initiatiefnemer Bart Van Hulle hem drie jaar geleden vroeg of hij ambassadeur van Vergroot de hoop wilde worden. "Hoe meer mensen hun taxussnoeisel naar het containerpark brengen, hoe beter", zegt hij. "Want taxus redt levens: een kubieke meter snoeisel is goed voor één chemotherapie. De voorbije tien jaar heeft de actie maar liefst 40.000 mensenlevens gered."

Heeft Sven zelf een taxushaag? "Ik ben net verhuisd en er staat een taxushaag in de tuin, maar ik moet nog even checken of het de juiste soort is. Als dat zo is, zal ik met het snoeisel met veel plezier in ons containerpark de hoop helpen vergroten."