Anderlecht terug in titelrace
Met dank aan Anderlecht is Club Brugge, vier speeldagen voor het einde, de nieuwe leider. In een uitstekende tweede helft veegde de thuisploeg een vroege achterstand weg. Mitrovic verjoeg de duivel in zichzelf met de winning goal. Zondag is het Club-Anderlecht.
De wereld van Standard verging. Onder het waanzinnige beukwerk van Anderlecht. Wát een tweede helft. Een pletwals. Het water klotste tegen de wand van het Luikse schip. Geschreeuw. Paniek langs de lijn. Tot het water over de boorden sloeg en de Rouches met man en muis verzopen.
Daar is Anderlecht! Zondag spelen zij een aloude klassieker in Jan Breydel om de leidersplaats.
Paars-wit had nochtans een voddenhelft gespeeld. Geen bezieling, agressiviteit of evenwicht. Ondanks de wapperende vlaggen en de immense tifo in een sfeervol stadion, ondanks een oude glorie aan de aftrap - Pär Zetterberg -, ondanks de ernst van de situatie waarin Anderlecht zich bevond: het móést winnen.
Power
"We misten voor de rust lef, agressie en ervaring", legde coach Besnik Hasi uit.
Toen, na een kwartier bezinning, draaide de wereld door. En speelde Anderlecht misschien wel zijn beste helft van het hele seizoen. Power. Loopvermogen. Een hoge balcirculatie. Goals. In één woord samengevat: indrukwekkend. Anderlecht baarde een monster, dat alles van Standard kapotsloeg.
Zo zie je maar dat voetbal geen wetten en regels heeft. Aan de bar in de perszaal werden de titelkansen van Anderlecht tijdens de rust begraven. Herman Van Holsbeeck ging ruim voor de tweede helft naar zijn zitje in de eretribune - in gedachten verzonken. Het was zo een moment waarop alles en iedereen weer in vraag werd gesteld. Logisch.
Drie kwartier later klonk dat paars-wit de grootste uitdager wordt van Club Brugge. Het kan verkeren, zei Hasi. Een Albanees met de winnaarsmentaliteit van een oorlogsveteraan. Je gaat mee op zijn golven, of je haakt af.
Alleen RSC Anderlecht kan dit in België: van zó diep opklimmen om tóch nog in een sfeer die je achteraf niet kunt uitleggen de wereld te bestormen.
Paars-wit ging 20 meter hoger staan. Het zette Standard vast op de eigen helft, en zou die greep niet meer lossen. Alle succes begint achteraan, waar wij Olivier Deschacht zowaar zijn beste match van het jaar zagen spelen. De defensie was autoritair, speelde goed in naar de jongens op het middenveld, waar Kouyaté als een sjeik eerst Vainqueur in zijn broekzak stak en met zevenmijlslaarzen de hele ruimte tussen middenlijn en doelgebied van Standard beheerste. Praet en Najar waren balvast op de vleugels. En dan was er nog Aleksandar Mitrovic.
De revanche van 'Mitrogol' op zijn bewogen week na de rol van antiheld in de Cristal Arena. Met zijn rug of met zijn gezicht naar doel: Mitrogol was een aasgier op zoek naar zijn prooi. Die hij uiteindelijk greep. In de kleine rechthoek, met een pennentrek, Kawashima aan de grond genageld: 1-2.
Eerder had Mbemba zijn eigen owngoal uit de eerste helft weggeveegd met de gelijkmaker aan de tweede paal.
Delirium
Het Astridpark beleefde een delirium. De tribunes dansten. Rock-'n-roll. Coryfee Paul Van Himst stapte onder het tromgeroffel met de glimlach naar zijn wagen: dít is wat zijn Anderlecht zo mooi en indrukwekkend maakt. Het opschrift op de tifo vooraf kon niet symbolischer: 'The Art of Victory'.
Van Damme en co. lagen uitgeteld op de grasmat. De laatste stuiptrekking van Kanu was een horrortackle op de benen van Cyriac.
Maar Zorro was niet te kraken, gisteren. Net als de hele ploeg.