Schipperen tussen vreugde en tristesse

Sinds ze in 2006 bij het prestigieuze Blue Note-label tekende is Stacey Kent uitgegroeid tot een van de meest succesvolle jazzzangeressen van haar generatie. De voorbije jaren verkocht ze een miljoen platen -hoogst uitzonderlijk in het genre - enBreakfast on the Morning Tramwerd zelfs met platina bekroond. De Franse regering benoemde haar tot Ridder in de Kunsten en Letteren, waarna de Amerikaanse drie jaar geleden in de taal van Molière het nagenoeg accentlozeRaconte-moiopnam. Opnieuw een succes. Kent heeft sowieso een talenknobbel. Ze spreekt naast Frans ook perfect Duits, Italiaans en Portugees.

Dat laatste komt uitstekend van pas op het gloednieuweThe Changing Lights, waarop ze volop haar liefde voor Braziliaanse muziek belijdt. "Ik was veertien toen ik via een vriend die legendarische Getz/Gilberto-plaat leerde kennen. Het was alsof er een heel nieuwe wereld voor me open ging. Wat ik die dag hoorde heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben. Ik sprak nog geen Portugees toen, dus ik wist niet waar Joao Gilberto over zong. Maar ik werd heel erg geraakt door de intensiteit. Door de melancholie, ook. Eigenlijk gaf die plaat precies weer wie ik zelf was in die periode: intens, emotioneel, maar tegelijk heel kalm en rustig.

Nadien heb ik stukje bij beetje de hele afdeling Braziliaanse muziek van Tower Records op Broadway leeggekocht." Daarom noemt zeThe Changing Lightshaar meest persoonlijke plaat tot nog toe.

Saudade

Van veel van de artiesten die ze als tiener ontdekte - Tom Jobim, Marcos Valle en Roberto Menescal - heeft ze nu songs opgenomen. Die laatste stond haar zelfs bij in de studio. "In samba en bossanova zit wat de Portugezensaudadenoemen: de zoektocht naar het evenwicht tussen tristesse en vreugde. Vergelijk het met naar een zonsondergang kijken. Enerzijds vind je het jammer als de zon onder de horizon verdwenen is. Anderzijds had je dat moment voor geen geld willen missen. Dat gevoel zit in de hele plaat."

Stacey Kent vertelt over haar ongelukkige jeugd en de getroebleerde relatie die ze met haar ouders had. Eens afgestudeerd liep ze van huis weg. "Ik ken veel mensen die ook in tumultueuze omstandigheden zijn opgegroeid, en er achteraf niet in slagen om die zwarte bladzijde om te draaien. Die leven voorgoed in de duisternis. Ik heb mezelf nooit toegestaan om daarin mee te gaan. Daar was het geloof in mijn eigen kunnen te groot voor.

"Ik besef wel dat ik nooit tomeloos gelukkig zal worden, maar tegelijk tel ik mijn zegeningen: ik heb de liefde van mijn leven gevonden, koos een fantastische baan waar ik ontzettend veel voldoening uit haal, én ik kom financieel goed rond. Zingen is een uitweg geweest, lang voor ik er mijn beroep van heb gemaakt. Aanvankelijk stond ik er niet eens bij stil dat ik daar ook succes mee zou kunnen hebben. Als kind kwam ik thuis van school, en sloot ik me op in mijn kamer. Ik zette een plaat op, las een boek en belandde in een ander universum. Natuurlijk was dat escapisme. Ik droomde weg, deed niets anders dan op reis gaan in mijn hoofd."

De liefde waar Kent over spreekt is Jim Tomlinson, naast saxofonist en componist ook al tweeëntwintig jaar haar echtgenoot. "In regel is het niet verstandig om werk en privéleven met elkaar te vermengen. Kijk maar naar Fleetwood Mac. Maar bij ons is het de perfecte formule. Jim is mijn klankbord, mijn beste maatje, én hij houdt de muziek die hij voor me componeert bewust onzettend sober, zodat de woorden meer weerklank krijgen."

Die woorden worden sinds 2007 vooral aangebracht door Kazuo Ishiguro, een romanschrijver die beschouwd wordt als een van de grootste naoorlogse literaire talenten, en in '89 de prestigieuze Booker Prize won metThe Remains of the Day. "Het bijzondere is dat hij me helemaal kan doorgronden, en zijn teksten écht op mijn lijf schrijft. Eigenlijk beschouwt Ishiguro me als een romanpersonage. Het was nooit zijn ambitie om songteksten te schrijven, maar hij is er wel ontzettend goed in geworden en wint er nu ook regelmatig prijzen mee.

"Zijn verhalen zijn heel beeldrijk. Literaire kortfilms bijna. Vaak gaat het over reizen, over mensen die van de ene plek naar de andere gaan. Dat is zoals hij mij ziet, en dat beeld klopt natuurlijk wel. In zijn boeken vertelt hij vaak heel trieste verhalen, maar er zit tegelijk toch altijd een sprankeltje hoop in. En dat zit ook in de teksten die hij voor mij maakt. Voor mij is dat de hoofdboodschap in mijn muziek: nooit opgeven, zelfs niet wanneer alles tegen lijkt te zitten."

The Changing Lightsis uit bij Blue Note. Op 23/10 treedt ze op in Bozar, Brussel.