De Bijbel kan niet worden herschreven

Na de passage van Aaron Malinsky in het VRT-programma De afspraak besteedde de pers bijzonder veel aandacht aan het onderwerp. Laat me zeer dit duidelijk stellen: binnen de Joodse gemeenschap is er zeer veel respect voor de medemens, ongeacht zijn kleur, leeftijd, geloof of geaardheid. Ook voor wie niet volgens de regels van de Thora leeft. Mannen die hand in hand door de Joodse buurt lopen, hoeven niet bang te zijn, niemand zal ze uitjouwen of aanvallen, en rabbijnen prediken niet tegen 'ongelovigen', homo's, moslims of anderen.

Feit is wel dat er in de praktiserende Joodse gemeenschap bijzonder weinig wordt gesproken over seksualiteit tout court. Zeker bij de orthodoxen, waar men dagelijks vele uren de Bijbel bestudeert, leeft de gemeenschap bijzonder preuts.

Waarom wordt er in de pers dan zo veel aandacht besteed aan het jodendom? De schutter in Orlando was moslim, niet Joods. In de meeste moslimlanden prediken geestelijke leiders openlijk tegen holebi's en worden homo's in het openbaar opgehangen. Dat is binnen het jodendom en in de Joodse Israël ondenkbaar.

Praktiserende Joden leven volgens het principe: leven en laten leven. De regels zijn er voor hen die zich er aan willen houden, en niet voor anderen. Als iemand niet koosjer wil eten of vindt dat de regels van de sabbat zijn 'achterhaald' of 'voorbijgestreefd', dan is die persoon vrij om daar naar te handelen. Maar niet-praktiserende Joden zijn dan nog steeds welkom en worden behandeld met respect.

Ben je Jood en homoseksueel, dan heb je eigenlijk verschillende opties. Of je leeft als homo en keert het praktiserend religieus leven de rug toe. Uit de getuigenis van Emmanuel Stein (28) in Gazet van Antwerpen blijkt dat daarom niet alle banden met het geloof moeten worden verbroken. De jongeman gaat nog steeds enkele keren per jaar naar de dienst en voelt zich nog steeds Joods. Wie toch een praktiserend religieus leven wil leiden maar valt op mensen van hetzelfde geslacht, kan dat doen als vrijgezel, zoals bijvoorbeeld priesters en kloosterlingen. Maar dat zal hem nooit worden opgedrongen. Het is een persoonlijke keuze.

Stel dat mijn zoon homo was, hoe zou ik dan reageren? Ik zou hem simpelweg nog steeds met veel liefde omarmen zoals ik dat doe met al mijn andere kinderen. Het zou me op persoonlijk vlak wel pijn doen, mocht hij daardoor geen eigen gezin stichten en kinderen kunnen krijgen. Dat is in onze cultuur nog altijd een heel belangrijk element. Zeker na de Holocaust, waarbij zovelen werden vermoord, is het in stand houden van ons geloof en het verwekken van een nageslacht van groot belang.

Zelf heb ik met mijn ouders nooit over holebi's gesproken, dat onderwerp kwam niet ter sprake. Was dit bij de vorige generatie in Vlaanderen wel het geval? Zelf vind ik het wel bespreekbaar met mijn kinderen. Als zij op straat twee mannen hand in hand zien lopen en me daar op wijzen, is mijn reactie: 'So what?' Ook op school leren mijn kinderen hierover.

Respect

Maar, zoals men respect vraagt voor holebi's, moet er respect zijn voor gelovige mensen. De Bijbel kan niet worden herschreven, noch kan men de passages schrappen die 'niet meer van deze tijd' worden geacht. Zo werkt dat niet. De maatschappij kan wel eisen dat er tolerantie is en mag niet toestaan dat er haat wordt gepredikt, maar bij ons is er geen hate speech en wie de regels niet aanvaardt, volgt ze gewoon niet meer.

Het getuigt van een gebrek aan respect wanneer Joden in de pers enkel aan bod komen om zich te verantwoorden voor een of ander probleem. Waarom zat er trouwens geen priester in De afspraak? Wij worden aangevallen op bepaalde aspecten van ons geloof of we worden uitgenodigd om Israël te komen verdedigen, hoewel we helemaal geen Israëlisch paspoort hebben.

Wanneer hebt u voor het laatst nog iets over een positief Joods onderwerp gezien op tv? Een favorabel verhaal, bijvoorbeeld over de Belgische Nobelprijswinnaar die Jood blijkt te zijn, een reportage over hoe het komt dat er geen drugsproblemen zijn op Joodse scholen, iets moois over onze inspirerende feestdagen. Het lijkt alsof de VRT ons enkel weet te vinden als we zogezegd boos zijn of we ons weeral moeten verdedigen. Spijtig vind ik dat.