'De dromen die ik waargemaakt heb, waren die van een klein meisje'

Al viel dat de laatste weken toch nog wat tegen. "Alles rond mijn afscheid bezorgde me eigenlijk meer stress dan ik ooit gevoeld heb tijdens mijn carrière. Er was dat boek (van de hand van onze tennisspecialist Filip Dewulf en Wilfried de Jong, HVM), die tv-reportage, een speciaal tijdschrift." En gisteren dus ook nog een groots opgezette afscheidsshow. "Ik moet toegeven dat ik toch heel zenuwachtig was. Het was allemaal spannend en tegelijkertijd was ik er ook wat bang voor. Als alles gedaan is, zal ik vooral blij zijn dat het achter de rug is."

Je neemt afscheid op 12 december 2012. Dat is 12.12.12.

(brede glimlach) "Ideaal, hé."

Je bent zelf nogal bijgelovig. Is die datum toevallig gekozen?

"Ja, sowieso. Ik denk dat dit één van de enige dagen was dat het Sportpaleis nog vrij was. Er zit echt geen symboliek achter."

Je bent ongetwijfeld overspoeld door sms'jes. Zaten er verrassende berichten tussen?

"De meeste mensen wensten me gewoon veel succes. Of schreven dat ik niet te zenuwachtig moest zijn. Ik kreeg ook berichtjes met de raad een doos Kleenex mee te brengen. Na de tv-reportage deze week (Team Clijsters, HVM) heb ik wel veel sms'jes gekregen die veel emotioneler waren. Daardoor werd ik zelf ook wat emotioneel. Dat was allemaal wel leuk, maar het waren er zoveel in één keer dat het me wat te veel werd."

Ben je intussen al gewend aan je leven na het tennis?

"Sinds ik terug ben uit New York stond mijn agenda redelijk vol met allerlei verplichtingen, zoals dat boek bijvoorbeeld. Het is leuk om het eindresultaat te zien. Ik had al afscheid genomen van het professionele tennis op de US Open, maar ik wou ook in België nog afscheid kunnen nemen en iets doen voor het publiek, mijn vrienden en de familie. En dan liefst in Antwerpen, waar ik toch emotionele momenten heb beleefd."

Wat ga je doen wanneer je thuiskomt na dit definitieve afscheid?

"Hetzelfde als wat ik de laatste maanden heb gedaan. Ontbijt maken, Jada naar school brengen. Dezelfde routine, alleen iets minder druk. Een routine waar ik eigenlijk al een paar maanden in zit. Ik kijk echt uit naar de gewone dingen, zoals een kerstboom zetten, want dat is er nog niet van gekomen. Ik kook ook heel graag en lees af en toe. Of ik hou me bezig met de tuin en het decoreren van ons huis."

Je hebt je dromen gerealiseerd met het racket in de handen. Waar droom je nu nog van?

"Het gezinsleven. Een tweede kindje. Dat is belangrijk. Zorgen dat het thuis goed draait. Ik heb nog veel andere passies. Het is niet alleen tennis. Dat is natuurlijk van kindsbeen af altijd heel belangrijk geweest. De dromen die ik al verwezenlijkt heb, waren de dromen van een klein meisje. Als je ouder wordt, denk je daar nuchterder over na. Ik ga wel blijven sporten. Uiteraard minder dan vroeger, maar ik kan er enorm van genieten om met vrienden te gaan lopen, squashen of mountainbiken. Dat wil ik blijven volhouden. Op zich schrikt het me niet af om nieuwe uitdagingen te zoeken. Ik zie wel wat er op me afkomt."

Zou je opnieuw iets competitiefs doen? Een marathon lopen bijvoorbeeld?

"Dan moet ik het eerst goed kunnen. Ik zal nooit aan iets beginnen als ik weet dat ik het niet goed kan. Die competitiegeest zit er nog altijd in. Zelfs als ik met Brian (Lynch, haar man, HVM) pingpong speel in onze garage. Als ik ga lopen met kameraden en de laatste vijfhonderd meter komt in zicht, dan is het volle spurt. Ik denk dat dat nooit zal weggaan. Ik zal die strijd altijd blijven zoeken. Al doe ik ook heel graag aan yoga en wil ik daar nog veel beter in worden. En ik wil gezond blijven, al klinkt dat nogal cliché."

In Luxemburg was je mee als coach van Kirsten Flipkens. Zou dat geen nieuwe uitdaging kunnen worden?

"Ik zie mezelf niet als coach. Ik ben liever een hulpje dat met haar traint of dingen regelt. Ik ben er zeker van dat ik volgend jaar ook nog een paar keer met Kirsten zal meegaan naar toernooien, ook al hebben we nog niets concreet afgesproken. Maar 35 weken met een speler of speelster het circuit rondtrekken, zie ik niet zitten. Ik ga ook niet meer iedere dag op de baan staan. Wel als Kirsten bij ons in de club traint of tijdens de groepstrainingen voor de jeugd op woensdag of zaterdag. Ik voel mezelf geen rolmodel, maar ben wel heel fier als ik de kinderen op de club zie tennissen. Ik hou van dat meer persoonlijke contact."

Jouw echtgenoot is coach bij basketbalclub Houthalen. Wordt thuis veel over coaching gepraat?

"Zeker niet over tactische en technische dingen. We praten uiteraard wel over sport. Af en toe vraagt hij hoe mijn papa dat vroeger deed en dan probeer ik me te herinneren hoe het er thuis aan toeging."

Zie jij jezelf een functie opnemen bij de bondsinstanties, de WTA of het Olympisch Comité? Jacques Rogge denkt dat jij daar een goede rol kunt vervullen.

"Als je het me nu vraagt, zeg ik onmiddellijk neen. Het is een wereld waarin ik me niet zo thuis voel. Een leidersfiguur spelen is niets voor mij. Ik wil dichter bij de sporters zelf blijven. Misschien dat mijn mening in de loop der jaren nog verandert, maar momenteel spreekt het me niet aan."

Tijdens je carrière moest je overal op letten. Heb je je intussen al eens laten gaan in snoep, chocolade of frietjes?

"Helemaal niet. Het is nu net makkelijker om een gezonde routine aan te houden. Het enige wat wel leuker is, is een glaasje wijn drinken. Daar moet ik me nu niet meer schuldig over voelen. Als we ergens gaan eten, hoef ik niet meer te denken: 'Ik moet morgenvroeg om acht uur trainen, we kunnen maar beter naar huis gaan.' Ik kan langer aan tafel blijven zitten. Op zich is dat een heel andere manier van door het leven gaan. Veel 'meer ontspannen. Daarvoor was ik altijd plichtbewust."

Stel: Jada wil later ook tennissen. Zou je dat aanmoedigen of net tegenhouden?

"Eerlijk: ik zou dat liever niet hebben. Tenzij ze dat gewoon ergens in een club doet voor de sociale contacten. Dan lijkt het me wel leuk."

Als je nu terugkijkt op jouw hele carrière, is er dan iets dat je anders had willen doen?

"Neen, sorry. Weet je waarom? Ik heb alles op gevoel gedaan. Ik heb vaak tegen mezelf gezegd: 'Kim, denk eens na en gebruik je verstand. Volg niet onmiddellijk dat gevoel.' Dus misschien had ik iets meer mijn verstand moeten gebruiken. Maar uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Ik ben wel een paar keer tegen de lamp gelopen, maar ik kan mezelf niets kwalijk nemen. Net omdat ik altijd op mijn gevoel vertrouwd heb en er altijd ben voor gegaan."