We zijn allemaal Daniel Blake

I, Daniel Blake

Sociaal drama
Regisseur: Ken Loach
Met: Dave Johns en Hailey Squires
Speelduur: 100 minuten

Loach laat zich dit keer niet betrappen op een opgeheven vingertje of een gebalde vuist, en gebruikt geen taal die op de barricaden gehanteerd wordt, zoals hij dat als links activist in sommige van zijn films weleens durfde doen. Doordat hij dit keer meer dan ooit de juiste toon te pakken had, mocht hij voor de tweede keer de Gouden Palm in ontvangst nemen.

Zijn film gaat over een kinderloze weduwnaar die tegen de 60 aanloopt en er na een zware hartaanval niet in slaagt om zijn uitkering van het ziekenfonds verlengd te zien, terwijl de dokter hem nochtans werkonbekwaam verklaart. Slechts bij een jonge vrouw die net als hij een slachtoffer is van een politiek die het niet op de kleintjes begrepen heeft, vindt hij gehoor.

Loach maakt van de mensen die het systeem tot nummers heeft weggecijferd, weer mensen. Hij doet dat in een heel eenvoudige en even efficiënte beeldtaal en met acteurs die zeer authentieke vertolkingen neerzetten. En zo zien we dat het systeem goeie, fatsoenlijke mensen uitspuwt en dat elk van ons morgen een Daniel Blake kan zijn. Een zoveelste aanklacht tegen een onmenselijk beleid en een kafkaësk verhaal dat met heel veel humor, warmte en tederheid gebracht wordt. Weinig jongeren die een welgemeende 'fuck you' aan het beleid kunnen en durven afvuren zoals deze 80-jarige rebel dat doet.