De dood van een scheefpoeper

Het verbaasde me niet dat architect Mark al na een halfuurtje dood werd teruggevonden op een van zijn bouwterreinen. Oververmoeid wellicht. Gesloopt door het jarenlange gependel tussen twee vrouwen. Mark lustte er immers wel pap van, zo bleek uit de stomende openingsscène - Andrea Croonenberghs had ons gewaarschuwd - waarin hij de jonge Nina vol overtuiging bezwangerde.

Vervolgens trok hij een paar straten verder in de Mechelse omgeving naar Karen, met wie hij al achttien jaar samenleefde en twee kinderen had. Aan Nina had hij wijsgemaakt dat hij ‘voor het werk’ naar Barcelona moest. Dat hij daar mee wegkwam, verbaasde me nog het meest. Ook Karen bleek niet het minste vermoeden te hebben dat haar vaak uithuizige man al jaren naast de pot piste.

Dat niemand ook maar enig vermoeden van zijn overspel had, maakte deze aflevering enigszins ongeloofwaardig. Toen viel Mark dood en kon Dubbelleven echt beginnen. De dames liepen elkaar tegen het lijf in het funerarium, alwaar Lucas Van den Eynde vredig lijk lag te wezen na waarschijnlijk de kortste rol uit zijn carrière. Hij had zijn werk netjes afgemaakt, want Nina bleek in blijde verwachting. Nina en Karen balanceerden tussen rouw en woede maar bleven beiden toch het eigendomsrecht van hun partner claimen.

Precies de machtsstrijd tussen de nieuwe en de oude geliefde gaf deze fictiereeks een originele en beloftevolle dimensie. Dubbelleven lijkt het niveau van Goesting en Los zand moeiteloos te overstijgen, al is dat nu ook weer niet zo moeilijk. Maar of het echt een topper wordt, valt nog af te wachten. Het zal vooral van het scenario afhangen of Dubbelleven voldoende spankracht houdt om dertien afleveringen lang te boeien.

Aan de acteerprestaties zal het in ieder geval niet liggen. Barbara Sarafian - beklijvend hoe ze met een door merg en been snijdend ‘klootzak’ Mark een laatste groet bracht - en Lotte Heijtenis zetten op verbluffende wijze twee bedrogen weduwen neer.