Vrouwen kunnen vrij én sterk zijn'

Het is vlot 30 graden maar niets weerhoudt er Chika Unigwe (39) van om warme chocolademelk te drinken. Glas na glas, in het Brusselse L'Ultime Atome. Neen, het heeft niet met oude ontberingen te maken en lekkernijen die pas op het oude continent haar deel werden. Unigwe heeft het nooit ergens aan ontbroken. Ze komt uit een betere familie dan u en ik. Dan haar personages in het met de hoogste Nigeriaanse literatuurprijs bekroonde Fata morgana (2007) ook. In tegenstelling tot meisjes als Sisi, die in de Antwerpse hoerenbuurt belanden omdat een diploma van de universiteit van Lagos jaren later nog geen baan opleverde, behoort Unigwe tot die Nigerianen die probleemloos in hun eigen land hadden kunnen blijven. Omdat ook daar een comfortabel bestaan wachtte. Gekoeld, voorzien van chauffeur en personeel en vergeven van de kansen en mogelijkheden die in een natie als deze nu eenmaal niet via de weg der merite lopen. Je bent wie je kent en waar je vandaan komt. Kind van een lage ambtenaar, zoals personage Sisi, of van een rijke handelaar en later parlementslid, zoals de schrijfster zelf.

Het is wellicht daarom dat Unigwe in haar debuut De feniks (2005) zo tekeergaat tegen de Vlaamse die de treincoupé met haar deelt. "Afrikanen, zo arm en toch zo gelukkig", kraamt het mens uit, voor ze begint te zwammen over zingende vrouwen die geen last schijnen te hebben van hun gescheurde kleren en hutten met strooien daken waar het al dan niet zou binnenregenen.

Unigwe is niet alleen bevoorrecht, haar familie ontkwam zelfs aan het drama van het eigen Igbo-volk. Biafra, weet u nog? In de jaren zeventig en tachtig was het ook hier een alledaags woord voor stervende kinderen. De schrijfster werd geboren vijf jaar na de oorlog die een paar miljoen graven maakte en zelfs de nasleep van al dat leed werd haar gelukkig bespaard.