34 minuten politieke moed en nog altijd geen splitsing van de kieskring

Door Liesbeth Van Impe

Brussel l 'Is dit het begin van het einde voor België?', vroeg een Nederlandse journalist nog voor de zekerheid. Iedereen, Vlaming of Franstalig, keek alsof dat een uiterst vreemde vraag was.

De hele stemming werd een beetje een anticlimax, zeker gezien het sfeertje dat de voorbije dagen zorgvuldig opgebouwd werd en ook gisterenvoormiddag op de stoep voor de Wetstraat 10 nog vrolijk gecultiveerd werd. Wat 's ochtends nog als een apocalyptische gebeurtenis aangekondigd werd, bleek bij monde van een aanwezige socialist 's middags vooral "een beetje saai".

Commissievoorzitter Pieter De Crem (CD&V), nog net iets plechtstatiger in het licht van de geschiedenis en van de vele binnen- en buitenlandse camera's, schreed netjes op tijd de commissiezaal binnen. Die zat al meer dan een uur afgeladen vol, met journalisten uit alle hoeken van Europa, heel wat Kamerleden die er op normale dagen weinig te zoeken hebben en geïnteresseerde burgers. De Open Vld'ers en CD&V'ers, met de Gooikse burgemeester Michel Doomst op kop, kwamen net na De Crem de zaal binnengeglipt, de orders van hun fractie op zak. Samengevat luidden die: de splitsing stemmen en daar niet kamerbreed bij glimlachen.

Vier minuten nadat iedereen op zijn plaats was gaan zitten, begon een tweede volksverhuizing, ditmaal richting uitgang. Niemand had nog zin in een rondje filibusteren en dus was de stemming meteen aan de orde. De Franstaligen stapten eensgezind op. Meteen maakte ook het VB duidelijk waarom een Vlaams front dat hen nodig heeft toch ook altijd een wat gênante bedoening blijft. Terwijl de meeste Vlaamse Kamerleden hun gezicht in een zo waardig mogelijke plooi hielden, applaudisseerden de VB'ers luid en klonk een treiterig "dada".

Wat volgde was bijna een formaliteit. De 63 amendementen passeerden de revue, waarbij de Franstalige weggestemd werden en de Vlaamse aangenomen. Alleen Tinne Van der Straeten, die voor de verzamelde Groen!-Ecolofractie stemde, onthield zich. Waarom ze dat deed, kreeg ze niet meer uitgelegd. Haar pogingen om een stemverklaring te geven werden door De Crem met het reglement in de hand afgeblokt. Pas na afloop mocht Van der Straeten het camera per camera en microfoon per microfoon gaan uitleggen, in de rug gedekt door voorzitster Vera Dua die haar poulain bij de arm nam en door de mediastorm loodste. "Ach, de onervarenheid van een beginnend Kamerlid", lachte Van der Straeten haar kleine aanvaring met De Crem weg.

In de wandelgangen troepten de Franstaligen intussen samen, waar ze in hapklare brokjes commentaar leverden voor de vele camera's. Maar, zo bleek al snel, niemand wilde bloed zien vloeien en de heilige verontwaardiging was ver weg. Hooguit werd hier en daar wat luider gesnoven dan normaal. De bocht die Maingain ter plekke maakte was zelfs ronduit spectaculair: 's ochtends nog vernietigend voor Leterme, 's namiddags al helemaal vergeten dat hij het hoofd van de formateur geëist had.

Intussen waren de Vlamingen 34 minuten zoet met hun historische stemming over B-H-V, voor het eerst met alleen maar Vlamingen. Dat die stemming vooral symbolisch was, werd achteraf grif toegegeven: B-H-V is immers nog lang niet gesplitst. Zelfs Doomst had het over niet meer dan een "signaal dat de Vlamingen zich niet meer laten doen". Maar de spreekwoordelijke "vijf minuten politieke moed" leverden wel mooie beeldjes op.

Niemand had dat beter begrepen dan Jean-Marie Dedecker. Hij beende met een stapel dossiers onder de arm de zaal binnen, zette zich strategisch in de buurt van de stemgerechtigde leden en stemde in het zicht van de camera's telkens vol overtuiging mee. Enig detail: als lid van een fractie die te klein is om stemrecht te hebben in de commissie, kon hij niet eens een geldige stem uitbrengen. Maar op de foto van de Vlamingen die stemden zonder te splitsen wilde ook Dedecker niet ontbreken.

Al snel bleek dat niemand bloed wilde zien vloeien. Hooguit werd hier en daar wat luider gesnoven dan normaal