Onrijpe vruchten
Onder het verlangen van iedere performer om te worden gezien, schuilt het verlangen om graag te worden gezien. Miet Warlop brengt op Kunstenfestivaldesarts de kwetsbaarheid van dat verlangen in beeld.
De voorstellingen van Miet Warlop zijn niet helemaal autobiografisch, maar er valt wel altijd een persoonlijke uitdaging in te lezen. In Springville (2009) of Mystery Magnet (2012) deed ze pogingen om de realiteit te herschrijven volgens een eigen, poëtische logica. Daarna vond Warlop, die zich tot dan nooit herkenbaar op scène had gewaagd, het tijd om zichzelf te tonen in de solo Dragging The Bone (2014). In het nieuwe Fruits of Labor staat ze weer mee op scène, en onderzoekt ze samen met vier andere performers wat het betekent om te worden bekeken.
Kijkobject
Beginnen en eindigen doet ze met hetzelfde beeld: de ontmenselijking van de performer tot zijn buitenkant, tot 'kijkobject', ronddraaiend op een piëdestal als een danseresje uit een muziekdoos. Daartussen ontrolt zich een rockconcert annex beeldenstorm, waarin objecten, instrumenten en performers met elkaar clashen.
Het concert dient zich aanvankelijk nog aan in zijn gedeconstrueerde versie: de muzikanten zijn afwezig, de instrumenten worden vanop afstand aangestuurd, het drumstel staat in stukken en brokken verspreid over de scène - zoveel versnippering schreeuwt erom te worden geheeld. Is dat niet wat performen doet met een (onzekere) mens? Zijn verbrokkelde ego samensmeden?
Potten bakken
Wietse en Joppe Tanghe en drummer Tim Coenen mogen ongegeneerd de rockdivo uithangen, maar ook andere podiumbeesten passeren de revue, zoals de toreador, de majorette, de mythische reus Atlas, de operazanger en zelfs Jezus. Op een gegeven moment verschijnt een reusachtige, witte plaasteren vinger op scène, een beetje zoals in de begingeneriek van Monty Python: kijk, daar staan ze, daar tonen ze zich, en wat ze vragen is simpel: 'Give all your love to me', zoals Joppe Tanghe croont in een cover van Unchained Melody, met een geestige parodie op de pottenbakscène uit de film Ghost.
"Ik verzamel beelden", zei Warlop ooit, en dat is precies wat Fruits of Labor is: een verzameling beelden, waarvan sommige met elkaar dialogeren, maar er te veel verschijnen als geïsoleerde scènetjes, losse ideeën of onafgewerkt spelmateriaal. Als verbindende factor geldt enkel de hartslag, de energie van de performers en de muziek. Dat is lastig, want op een mindere avond dreigt Fruits of Labor als een pudding in elkaar te zakken.
Wellicht vindt de voorstelling in de toekomst nog zijn volwassen vorm, maar op dit moment is deze productie nog onrijp fruit.
Fruits of Labor, op 15 & 16 juni in Buda, Kortrijk. budakortrijk.be