Zeventien zijn is écht klote
Tienerfilms: het idee alleen al doet u huiveren? Godzijdank is The Edge of Seventeen niet another teenage movie.
The Edge of Seventeen
Komedie
Regie: Kelly Fremon Craig
Met: Hailee Steinfeld, Woody Harrelson
Duur: 104 minuten
Meestal bewaar ik tienerkomedies voor intercontinentale vluchten. Ze zitten rijkelijk in het inflight entertainment-aanbod en zijn zodanig voorspelbaar dat het niet uitmaakt als je de helft wegslaapt of compleet mist omdat er twee rijen verder een baby zit te huilen. Altijd draait het om een stomme jongen die finaal toch dé crush wordt, om de onvermijdelijke ruzie tussen BFF's en om ouders die hysterische sms-berichten sturen wanneer hun puber te laat thuiskomt.
Ook The Edge of Seventeen bevat al die elementen. En toch is deze film anders. De toon wordt meteen gezet in de openingsscène, wanneer high school-studente Nadine (Hailee Steinfeld) neerploft voor haar leerkracht Engels (Woody Harrelson) en met opgetrokken wenkbrauw vertelt op het punt te staan zelfmoord te plegen. "Waw", antwoordt hij lomp. "Ik stond net op het punt mijn eigen afscheidsbrief te schrijven."
Sinds de dood van haar vader schiet Nadine niet meer op met haar moeder. Ze gaat eclectisch (lees: slecht) gekleed, staat continu klaar om met haar ogen te rollen en heeft (is dit een causaal verband?) maar één vriendin. De geduldige Krista (Haley Lu Richardson) gaat al mee sinds de kleuterschool en biedt haar het nodige positieve tegengewicht. Tot de dag waarop ze iets begint met Nadines oudere broer Darian (Blake Jenner). Nadine betrekt alles op zichzelf, tast alle mogelijke grenzen af en wordt totaal onhandelbaar. Kortom, een echte zeventienjarige.
Oprecht kwetsbaar
De authenticiteit zit ingebakken in het script van schrijfster-regisseur Kelly Fremon Craig, die daarmee wegblijft van het clichégedrag dat tienerfilm-tieners tentoonspreiden. Maar de kracht zit ook in het acteerwerk van de jonge Steinfeld, die niet aan kolderieke overacting doet, maar haar cynische teksten en dito mimiek op een oprecht kwetsbare manier speelt. In 2011 was ze al Oscar-genomineerd voor haar rol in True Grit. Na een muzikale zijsprong, wat mindere B-films en allicht zelf gewoon tiener wezen, lijkt ze helemaal klaar om de volgende stap te zetten.
Om het leven van een doorsnee zeventienjarige te vatten zijn geen fluokleuren, pompende beats en slechte grappen nodig. Roekeloze en dwaze dingen, recht uit het leven gegrepen, zijn vaak al drama genoeg. Want als The Edge of Seventeen ons iets heeft geleerd, is dat zeventien zijn ook écht klote is.