Adieu relatie, welkom smerig meesterwerk
Een van de beste r&b-albums van het (jonge) jaar is een break-upplaat van een blanke indieband uit Brooklyn. Dirty Projectors legt de lat torenhoog, met dank aan Solange Knowles en ook een beetje aan Kanye West.
Gerespecteerde indiebands schurkten zich de voorbije jaren wel vaker tegen r&b aan. En omgekeerd. New York lijkt daarin een voortrekkersrol te spelen. Denk aan de op elektronische leest geschoeide platen van Chairlift, maar evenzeer aan de afgebleekte soul op de recentste worp van Vampire Weekend en aan de scheve indiefunk van Blood Orange.
Vorig jaar leverde Kanye West met The Life of Pablo bovendien een bastaardpopplaat af die als blauwdruk dient voor de cross-overs van de toekomst, Beyoncé liet Jack White en James Blake toe in haar universum, en haar jongere zus Solange schreef A Seat at the Table met de assistentie van David Sitek van TV on the Radio en - jawel - David Longstreth van Dirty Projectors.
De muzikale band tussen Solange en Dirty Projectors gaat ver terug. Toen de Brooklynites in 2009 hun culthit 'Stillness Is the Move' uitbrachten, nam de overrompelde Solange er meteen een coverversie van op. Op Dirty Projectors, het zevende studioalbum van de band, schreef ze mee aan het dubby 'Cool Your Heart', maar de grillige, licht experimentele r&b-toets van Solange en zoveel New Yorkse bands is de hele plaat voelbaar.
Ook Kanye West heeft een minuscuul rolletje in de totstandkoming van Dirty Projectors. Longstreths groeiende faam in de popgemeenschap bracht hem tot bij topproducer Rick Rubin, die hem binnenloodste op een feestje bij Kanye West thuis. Niet veel later werkte Longstreth tijdens een spontane nachtelijke schrijfsessie mee aan Wests wereldhit 'FourFiveSeconds'. Het verklaart de 21ste eeuwse hiphopvibe die Dirty Projectors tekent.
Onder die stuwende, smerige elektronische productie huist echter opvallend genoeg hartzeer en bitterheid. Drie jaar geleden sneuvelde Longstreths relatie met zangeres Amber Coffman, die de beste songs van Dirty Projectors een engelachtige signatuur verleende. In interviews relativeert Longstreth de impact van de breuk op de nieuwe songs: "De plaat zou ook een metafoor kunnen zijn voor de drastisch gewijzigde line-up van de band, of voor de Brexit". Maar wie sterk autobiografische liedjes als 'Up In Hudson' onder de loep legt, ontdekt dat het over Coffman gaat. "Love will burn out, love will just fade away", zingt Longstreth met verschrompelde ziel.
Wie Dirty Projectors vanop een afstand bekijkt, ontdekt een plaat die de liefde eert. Althans, zo beweert Longstreth. De combi van bittere liefdesperikelen en het indrukwekkende urban klankenpalet tilt deze plaat hoe dan ook naar ongeziene hoogtes. 'Death Spiral' had een nineties classic van Timbaland kunnen zijn, en de galopperende laptopfunk van 'Ascent Through Clouds' doet denken aan elektronische cultfavorieten als Max Tundra en Schneider TM. Het palet zal audiofreaks doen duizelen.
Komt morgen uit bij Domino.