Andrew Healey (48), papa van Marianne (8), Natasja (8) en Ellen (6)
Nieuw-Zeelander Andrew Healey (48) is zelfstandig marketingconsulent. Zijn vrouw Lisbeth Jacobs (39) werkt als Corporate Technology Manager bij Bekaert. Ooit waren ze het typische drukbezette carrièrekoppel, maar toen Andrew ontslagen werd, zagen ze de kans schoon voor een grondige gezinsreorganisatie.
“Het is druk momenteel”, zucht Andrew. Lisbeth is het buitenland, ik renoveer het studentenappartementje dat we net hebben gekocht en net nu krijg ik ook nog een grote opdracht binnen van een klant. Sorry, het zal moeten wachten tot na 1 september”, heb ik gezegd.
Andrew is een vlijtige vader die zijn huishouden onder controle heeft. “Dat is niet altijd zo geweest”, glimlacht hij, “ooit waren we het klassieke voorbeeld van een gezin met twee werkende ouders. Allebei voltijdse banen met veel verantwoordelijkheid en zakenreizen. Het was constant jongleren. In de keuken hing een kalender waarop we allebei onze reizen aanduidden. De afspraak was: wie het eerst zijn reizen op het bord schreef, had voorrang. De ander moest zich maar aanpassen. Als een van de kinderen ’s ochtends ziekjes aan tafel kwam, keken we elkaar angstig aan. ‘Ik heb een vergadering straks, en jij?’. Zoals bij veel gezinnen met werkende ouders zat er geen speling meer op onze gezinssituatie. “Beleven we hier eigenlijk nog wel plezier aan?” vroegen we onszelf soms af.
“En dan schenkt het leven je een geluk bij een ongeluk. In 2006 kreeg ik plots pijn in mijn borst. Te hoge cholesterol, met vernauwde slagaders als gevolg. Twee weken later lag ik in het ziekenhuis voor een drievoudige overbrugging. En toch probeerde ik toen nog met de chirurg te onderhandelen om mijn operatie in te plannen volgens een geplande reis voor het werk.”
“Enkele maanden later kwam de tweede mokerslag: de economische crisis liet zich voelen en plots was ik mijn baan kwijt. Dit was voor ons een cruciaal moment. We werden verplicht na te denken over hoe het verder moest. Opnieuw een job zoeken en in het gekende plaatje vervallen, of eerst rustig nadenken over hoe we onze toekomst als gezin verder wilden vormgeven. Het duurde niet lang voor we tot de conclusie kwamen dat zelfstandig worden een oplossing kon bieden. Lisbeth zou zich op haar carrière toespitsen, ik zou van thuis uit werken en de zorg voor de kinderen op mij nemen.”
De wissel van het rollenpatroon is niet evident, zegt Andrew. “Het is niet gemakkelijk om buiten je traditionele rol te functioneren. Nog te vaak ga ik wat te dominant met de kinderen om. ‘Het is zo en niet anders!’. Terwijl Lisbeth veel sneller iets gedaan krijgt omdat ze rustig blijft. Het is een leerproces, ook voor mij.”
“Intussen loopt alles als een geoliede machine. ’s Morgens sta ik als eerste op, maak ik ontbijt en breng ik de kinderen naar school. Mijn werkdag duurt van negen tot vier. Intussen doe ik ook de was of boodschappen. ’s Middags eten de kinderen meestal thuis, dus dan kook ik voor hen. Lisbeth komt ’s avonds vaak pas tegen halfacht thuis, dus neem ik ook de avondroutine voor mijn rekening.”
“Voor ons is het overduidelijk: de kinderen zijn gelukkiger en wij minder gespannen. Twee jaar geleden dwong het leven ons tot reflectie. Vandaag dragen we de vruchten van onze keuzes. Binnenkort verhuizen we zelfs naar Shanghai omwille van Lisbeths carrière. Ook daar zal ik thuis werken. Voor de kinderen is het een enorme opportuniteit: naar een internationale school gaan, Engels én Mandarijn leren. De beslissingen die we twee jaar geleden hebben genomen, laten ons nu toe om onze kinderen veel meer te bieden dan we ooit hadden kunnen vermoeden.”