Club oppermachtig, Anderlecht op drift

Anderlecht is als Sugar Jackson. Een jaar geleden at paars-wit in eigen land elke tegenstander op als een scampi, vandaag is de minste opponent al voldoende om de landskampioen groggy te slaan. Anderlecht begint in deze play-off I aan elke kamp zonder vertrouwen, zonder moed, en met lood in de schoenen. Zo ook in Brugge. Na ronde 1 hingen de bezoekers al in de touwen: Hoefkens ging op rechts in de rug van Lecjaks, Proto ontzette tot in de voeten van Geraerts, en Anderlecht ging neer (1-0); toen nog net niet uitgeteld. Even tussendoor: wat is er geworden van de Jan Lecjaks die in december 2010 in hetzelfde Jan Breydel een voetprint naliet van wat een moderne linksachter van Anderlecht hoort te zijn? Gisteren sprak Ariël Jacobs evenwel op de persconferentie: “Ik mis mijn hele linkerflank van twaalf maanden geleden.” Jacobs heeft niet enkel heimwee naar Mbark Boussoufa, maar blijkbaar ook naar Olivier Deschacht. We leggen er ons bij neer, de onmacht van Lecjaks is intussen een feit dat zeker is.

Maar dat geldt dezer dagen voor zowat iedereen in het Astridpark, op alle niveaus. Anderlecht valt het niet kwalijk te nemen dat het 8 miljoen graaide voor Boussoufa. Het is wél alarmerend als niemand de vrije val nadien kan stoppen: het bestuur bevestigt Ariël Jacobs in zijn rol van Arsène Wenger - wanneer heeft dié professor nog eens iets gewonnen met Arsenal? -, de trainersstaf kan de ploeg het positiespel en de mentale kracht niet geven, en de spelersgroep tuft over de play-offvelden als een verzameling grijze muizen. In Jan Breydel ontstegen enkel een werklustige Lukaku, Biglia en Suarez (tot zijn uitsluiting) de middelmaat. Na hen: le déluge, de zondvloed. Perisic maakte op penalty de 2-0, Akpala tikte de 3-0 binnen, Biglia haalde de 4-0 van de lijn (een kopstoot van Perisic), en Dirar en Lestienne trapten die op de paal. De schuit zwalpte, van links naar rechts, en kapitein Jacobs restte enkel Badibanga als reddingsboei - tiens, dat bleek niet genoeg.

Anderlecht is deze morgen op de trein en in vele cafés onderwerp van hoon en spot. Dat is de tol van de roem. Vrijdag komt Racing Genk naar het Astridpark. Het is vijf voor twaalf, een nieuwe thuisnederlaag is dan geen optie voor Anderlecht. De club moet nú opstaan. Tous ensemble. Zoniet, wie weet, moeten zij straks barrage spelen tegen pakweg Germinal Beerschot.

Zoveel inkt voor een verliezer. Het is oneer aandoen aan Club Brugge, dat een collectief prima wedstrijd speelde. Veel druk vooruit, sterk in de duels, weinig afval in de passing, en efficiënt in beide doelgebieden. Af en toe zit er nog een dipje in de prestatiecurve, zoals op Lierse en op AA Gent, maar niettemin is Club ongeslagen sinds 6 februari - de nederlaag op Genk. Het is verbazend hoe Adrie Koster wat eens een hoopje ongeregeld was nu opnieuw lekker laat voetballen. Het orkest werd geleid door de Kroatische Herbert von Karajan: Ivan Perisic. Gigantisch, hoe hij op een zomerse avond dolde met alles wat hij op zijn weg vond, al staat bij Anderlecht al veel langer dan gisteren geen rechtsachter meer. Perisic liet de emotionele ballast achterwege en etaleerde zijn enorme kwaliteiten: een goal en een assist leidden naar een oververdiende applausvervanging. We willen bij het derde doelpunt van Club ook even de fabuleuze Frank De Boer-trap van Ryan Donk onderstrepen. Voor een keer was Donk een topper in de topper.

Club Brugge staat vandaag op twee punten van Anderlecht. In de interviews vlak na de wedstrijd viel op dat Carl Hoefkens en Adrie Koster het uitzicht op een mogelijke titel nog even willen belemmeren. Als dit succesje evenwel een onverwacht vervolg krijgt, ontvangt Koster onze rechtzetting op het eerste blad van de krant.

Maar ach, in deze play-off I kan de waarheid van vandaag, morgen alweer een leugen zijn.