Wat voorafging...

Wie in Leuven woont en een kind in het zesde leerjaar heeft, kan wel eens stress krijgen. Zeker als je dat kind in het middelbaar graag naar een school uit de Katholieke Scholengemeenschap wilt sturen. Een luxeprobleem, absoluut, maar goed: iedereen heeft dan een voorkeurschool. En dan mag je een avond in mei naar een centraal nummer bellen, hopen dat je binnen raakt en hopen dat jouw voorkeurschool nog niet volzet is. En dus was de vraag van vrienden even aanlokkelijk: 'Zouden we onze dochters niet op internaat sturen in Wallonië? Zo leren ze Frans.' Even met het idee gespeeld, uiteindelijk toch niet gedaan. Waarom niet? Het voordeel lag voor de hand, dat Frans. Het nadeel? Het gemis. Zeker van de ouders. Misschien ook van de dochter. Drie jaar later hoor je het verhaal van An Wauthier en misschien moet je dan zeggen: gemis, ja, maar misschien ook een beetje gemiste kans. An moest doorbijten, dat zeker. Tot tranen toe. Maar toen ze vorige week bijgaand verhaal al mocht lezen, mailde ze: "Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. De school heeft me enorm gesteund." Engels heeft ze zeker van tv geleerd, Frans leerde ze daar op school. Drietalig is ze. Wat niet betekent dat die school in Leuven een slechte keuze was. Au contraire, durf ik nu al schrijven. En aangezien minister Pascal Smet Engels opwaardeert en Frans niet degradeert, moet het ook met die talen helemaal goed komen. Let's hope.