Ronduit verpletterend
Dat het een bijzondere avond zou worden, stond in de sterren geschreven. Het Sportpaleis was al maanden uitverkocht, en bovendien zou Editors er de grootste indoorshow uit hun hele carrière spelen. Maar het werd veel meer dan dat.
De voorbije weken legde Editors een gevarieerd parcours af, met naast een uitverkocht optreden in de Amsterdamse Ziggo Dome vooral clubs en theaters. Maar één halte van de huidige Europese tournee had de groep met rood aangestipt in de agenda: Antwerpen.
Het Britse gezelschap is nergens ter wereld zo populair als in ons land, en na het optreden kreeg de groep al een gouden plaat uitgereikt voor The Weight of Your Love, de afgelopen zomer verschenen vierde cd die Editors na een tumultueuze periode weer op de kaart zette.
Die plaat stond zaterdagavond centraal in de set, al werden de hits uiteraard niet vergeten. De set begon sterk met 'Sugar', en meteen sloegen de gensters van het podium, en tijdens het al vroeg prijsgegeven 'Smokers Outside the Hospital Doors' liepen de koude rillingen meteen over je rug.
De groep stond aanzienlijk strakker dan op Rock Werchter onlangs, en hoewel Tom Smith een droom van een frontman is, liet ook de rest van de band geen moment onbenut om een brug naar het publiek te slaan. Daarmee was de standaard voor de rest van de avond gezet, al durfde de band het toch aan om - getuige het aan Joy Division verwante 'Someone Says' en het donkere 'Like Treasure' - tussendoor wat minder evident werk op te diepen.
Extatische finale
Smith zong voortreffelijk, en zowel gitarist Justin Lockey als keyboardspeler Elliott Williams waren inmiddels zodanig ingewerkt dat je zou gezworen hebben dat ze vanaf dag één bij de groep hoorden. Op wat extra vuurwerk na zag de setting er heel sober uit: geen protserige Amerikaanse show, maar een smaakvolle gloed van blauw en wit licht. Soms zag je alleen schimmen op het podium staan, maar ook dat zag er prima uit. Vanaf het wervelende 'A Ton of Love' begon de groep naar een climax toe te werken, en werd er bij elk volgend nummer nog een tandje bijgestoken.
'An End Has a Start', 'Bullets' en het dramatische 'In This Light and on This Evening' waren emotionele uppercuts, en ook als Smith akoestisch en in zijn eentje 'The Phone Book' en 'No Sound But The Wind' bracht kon je een speld horen vallen. Met 'Munich' en 'The Racing Rats' - met Tom Smith zowaar dansend op zijn piano - bereikte de set een kookpunt, en het als setsluiter opgespaarde 'Honesty', de nieuwe single, was een apotheose om door een ringetje te halen.
Maar er was meer. Het door keyboards gedomineerde 'Bricks and Mortar' zette de bisronde zinderend in, 'Nothing' - op plaat een ballad - werd verbouwd tot een opzwepende rocksong, en met 'Papillon' bereikte het concert een extatische finale.
Op zo'n moment merkte je ook welke weg Editors de voorbije jaren had afgelegd. Met de rockgroepen die in kleine clubs kunnen overtuigen worden de straten geplaveid, maar bands die ook in een zaal met de afmetingen van het Sportpaleis een verpletterende indruk nalaten, en het bovendien voor elkaar krijgen zonder er hun eigenheid bij in te schieten, zijn zeldzamer dan snikhete dagen in het hartje van de winter.
Detailkritiek
Hard naar zwakke puntjes gezocht, achteraf. Stonden de lichtpilaren wel parallel? Was bassist Russel Leetch wel beweeglijk genoeg? Was drummer Ed Lay niet te drammerig? Maar nee: de set zat ronduit perfect in elkaar, de band steeg voortdurend boven de som der delen uit, en het enige waar je écht wat van kon zeggen was de spuuglelijke merchandise. Wie dit jaar een beter concert in het Sportpaleis heeft gezien: raise your hand right now.