De demarcatielijn van roerganger Kim Il Flahaut

Een Wetstraat zonder wandelgangen, het was even wennen voor het journaille. Geen wriemelende parlementsleden, geen botsende camera’s, geen smoezende ministers. De gangen rond de Kamer waren hermetisch afgesloten, de lees- en conferentiezalen uitgeroepen tot verboden terrein.

De rust heerste. Zelfs de sluipwegen waren afgezet. De bodes, de fixers van het parlement, kregen een heel draaiboek van hun grote baas over wat de journalisten voortaan allemaal niet meer kunnen doen in het parlement. “Journalisten mogen nergens meer naartoe, ze mogen niks meer doen,” vatte een bode dat draaiboek samen aan. “Zonder begeleider mogen ze zelfs niet meer door de gangen lopen.”

Die journalisten stonden op een kluitje bijeen gepakt in het peristilium, een mooi woord voor de pompeuze hal van de Hoge Vergadering. Van lieverlee begonnen zij elkaar dan maar te interviewen en samen met de Vlaamse volksvertegenwoordigers vergelijkingen te maken met de Noord-Koreaanse dictatuur en bijbehorende censuur. Het duurde niet lang of Kim Il Flahaut was geboren.

“Heerlijk toch”, glimlachte voormalig Kamervoorzitter Patrick Dewael (Open Vld) bij het aanschouwen van het slagveld. “Heel het parlement heeft heimwee naar mijn voorzitterschap. Naar mijn liberaal regime.”

“Als Kamervoorzitter Flahaut verder doet zoals vandaag, zal hij de pers niet meer buiten moeten houden”, twitterde minister Vincent ‘Q’ Van Quickenborne. “Ze zullen gewoon niet meer komen.”

De demarcatielijn door het parlement werd immers maar door één man getrokken: Kamervoorzitter André Flahaut. Tot voor kort lid van het olijke duo, in een verder verleden de ceo van het Belgisch leger. Flahaut had duidelijk genoeg van het tumult, van de live-uitzendingen van de val van een Belgische regering of van de Vlaams Belangers die een zangstonde hielden in het halfrond, en wou de journalisten wat discipline bijbrengen. “Flahaut leidt het parlement zoals het leger destijds”, sneerde een parlementslid. “Hij laat de journalisten, net zoals de militairen, in de pas lopen.”

Wat de man doet, is nochtans niet uitzonderlijk. Eigenlijk keert de oude PS’er gewoon terug naar het ancien régime, toen de camera’s ver uit de buurt van de plenaire zaal moesten blijven. Het was voormalig Kamervoorzitter Herman De Croo (Open Vld) die de deuren van het parlement wagenwijd opengooide en de camera’s uitnodigde. “Mensen moeten kunnen weten wat politici in het halfrond uitspoken of niet uitspoken. Journalisten zijn daarin onze bondgenoten, niet onze vijanden”, verdedigde de liberaal zijn opengrenzenbeleid. “Flahaut maakt met zijn strikte regels het werk van journalisten onmogelijk.”

‘Een neutrale zone’

De Vlaamse fractieleiders voelen zich om de tuin geleid door de eigengereide Kamervoorzitter. Tijdens de conferentie voor de voorzitters maakten ze zwaar amok over de opgelegde stilte in de wandelgangen. Twee weken geleden zou Flahaut hen nog gezegd hebben dat hij niks aan de bestaande regels zou veranderen, een week terug zou hij nog met een uitgestreken gezicht beloofd hebben dat hij niet plotsklaps nieuwe beperkingen uit zijn mouw zou schudden.

Maandag bleef van die beloftes ineens niks meer over. Aan de vooravond van de start van het parlementaire jaar kregen alle redacties te lande een brief van Flahaut met de nieuwe restricties voor de parlementaire verslaggeving. “Flahaut heeft gelogen”, klonk het misnoegd over dat ‘eenzijdig en laattijdig initiatief’. “Hij heeft ons gewoon voor voldongen feiten gesteld. Zonder enig overleg heeft hij zijn dictaat opgelegd.”

Veel leverde het protest tegen ‘de wetten van Flahaut’ nog niet op. Voorlopig toch niet. Wel ligt er een compromisvoorstel op tafel - het lijkt wel oorlog - voor een neutrale zone waar journalisten en politici elkaar weer zouden kunnen ontmoeten. Veel meer dan de leeszaal zou die neutrale zone niet overspannen, de gang naar de plenaire zaal zou afgesloten blijven voor ‘onbevoegden’. Die versoepeling van het huidige regime bespreekt Flahaut volgende week met Senaatsvoorzitter Pieters en enkele journalisten, daarna zit hij weer samen met de fractieleiders.

Toch verwachten de anciens in het parlement niet dat hij de remmen snel zal losgooien. “Hij wil zijn interregnum ten volle benutten.”