Waalse vrienden, laat ons scheiden

Saul werd van zijn paard geslagen op de weg naar Damascus. Archimedes riep 'eureka' in zijn bad. Bij ondergetekende drong het besef verpletterend door in de wandelgangen van het federaal parlement. Het was 0.39 uur, afhankelijk van de bron was het 8 of 9 mei en de hoofdrolspelers van het B-H-V-drama waren net voor de derde keer gepasseerd. Ze waren op weg naar weer een ander vergaderzaaltje om in weer een andere constellatie een oplossing te bespreken voor een probleem dat helemaal nooit een probleem had mogen worden of tenminste al lang moest zijn opgelost zonder daar een heel parlement, inclusief persmeute, voor lastig te vallen. Een probleem dat enkel schijnbaar opgelost werd door B-H-V negen minuten op de agenda te laten staan, het vervolgens weer in de koelkast te stoppen en Michel Doomst, onze favoriet onder de Kamerkomieken, te laten zeggen dat zulks voorwaar "een belangrijke stap" was.

Een verpletterend besef dus. Zo kan het niet langer. Dit land draait vierkant, dit moet ophouden. Al was het maar omdat we dan op tijd naar huis zouden kunnen. Het Vlaams parlement is 's nachts even vaak open als de gemiddelde kindercrèche. En al gaat het er vaak over fietspaden en bedreigde mussensoorten, het gaat er tenminste nog érgens over. Een datumloze nacht lang was dat een bijzonder aanlokkelijk vooruitzicht.

Waalse vrienden, laat ons scheiden. Het is een gedachte die je moet toelaten, zou de Gravensteengroep zeggen. Het is een gedachte die je bij De Morgen een C4 kan opleveren, zou Bart De Wever zeggen. Het is een gedachte die gedacht mag worden, zeggen wij, in die zotte, nachtelijke uren dat de Wetstraat enkel nog op haar eigen irrationaliteit drijft.

Scheiden dus. Maar dan wel om de juiste redenen.

Niet omdat jullie, Waalse vrienden, het telkens weer vertikken om je aan de spelregels te houden. Ja, jullie stemmen met een zekere regelmaat federale wetten die jullie vervolgens naar eigen goeddunken interpreteren en vierkant aan jullie laars lappen. Dat is niet netjes. Maar in het vierkant aan onze laars lappen van regeltjes die ons niet aanstaan, daarin zijn wij Vlamingen nog een stuk beter. Als we onafhankelijke staten worden, kunnen we een WK foefelen organiseren, tegen elkaar. Het zal meteen een internationaler discipline zijn dan het veldrijden.

Ook niet omdat jullie, Waalse vrienden, ons handenvol geld kosten. Ja, jullie zijn een uitgavenpost, maar we krijgen daar wel iets voor terug. In elke ranking staan wij boven jullie. We verdienen meer, we wonen in grotere fermettes, we hebben zelden een terril in onze achtertuin liggen. Kortom, jullie geven ons een gevoel van trots. Door jullie weten we dat wij, en niemand anders, altijd gelijk hebben. Dat we zowat alles beter doen. Geef toe, in welk land doet de ene bevolkingsgroep zoveel voor het ego van een andere bevolkingsgroep? Het is een oude Vlaamse wijsheid dat als het iets opbrengt, het ook een frank mag kosten.

De reden is ook niet, Waalse vrienden, dat jullie het vertikken Nederlands te leren. Daar zijn wij om te beginnen ook al heel lang mee gestopt. Gisteren Yves Leterme gehoord? "Vanmorgen is de Kamer in kennis gesteld van de notificaties van het Overlegcomité van 23 april. Met deze proceduredaad is een formeel einde gekomen aan het belangenconflict dat door het parlement van de Franse Gemeenschap was ingeroepen tegen twee wetsvoorstellen die zopas ter sprake zijn gekomen met betrekking tot de kieskring B-H-V en die momenteel in behandeling zijn." Als captatio benevolentiae!

En ja, er was een tijd dat het ons in hoge mate irriteerde dat jullie deden alsof het Frans zowat de enige taal was die er in het licht van de wereldgeschiedenis toe deed. Dat irriteerde ons vooral omdat het toen waar was. Die tijden zijn voorbij. Wie maatschappelijk hogerop wil vandaag, leert Engels, geen Frans. Wie videospelletjes wil spelen trouwens ook. En zo lijkt iedere francophone in denial stilaan een amusant zonnekoninkje op de verkeerde plek. Olivier Maingain, een mini-Louis XIV voor de rand.

En laten we vooral niet scheiden om de separatisten een plezier te doen. Voor het VB is het einde van België een reëel risico: vanaf dan moeten ze het echt altijd over vreemdelingen hebben, zodat de kans op een nieuwe veroordeling voor racisme nog wat stijgt. En wat moet N-VA aanvangen in de Vlaamse staat? Collectief tuinieren, onder leiding van Mark Demesmaeker? Bovendien, die gasten krijgen dat niet verkocht thuis, waar ze wel wat kaakslagen gewend zijn. Zij: "Allez, moet gij niet ergens iets gaan splitsen?" Nee: "We hebben gewonnen." Zij: "Hoe lang was dat nog eens geleden?" Hij: "Van Groeninghekouter zeker?" Jullie denken dat wij altijd winnen, maar wij denken net het omgekeerde. Het is maar de vraag hoe we moeten verwerken dat er niets meer te winnen of te verliezen valt.

Waalse vrienden, laat ons scheiden. En wel hierom: jullie maken het slechtste in ons los. Als we met jullie ruziemaken, doen we dat als kleuters. De hamvraag is: wie is er begonnen? Jullie spelen trouwens dapper mee. Het probleemoplossend vermogen: nihil. De verspilde energie: onverantwoord. Het verongelijkt mokken achteraf: geen gezicht.

Kijk naar wat jullie met die arme Yves Leterme gedaan hebben. Was gerespecteerd als Vlaams minister-president, kon tegelijk goed, krachtig en degelijk besturen én het pasgeboren geitje, kalfje of boerinnetje te lande over de bol aaien, was de chouchou van de Vlaamse media, werd op handen gedragen in zijn partij. Ziet nu diezelfde partij aan zijn poten zagen, wordt nu afgemaakt door diezelfde Vlaamse media. (De ware kaakslag is friendly fire. Daar kennen wij geen Nederlands woord voor. En een Franse vertaling al evenmin.) Zet Kris Peeters, fit en bruingebrand, naast Yves Leterme en zoek de zeven verschillen. Tip: het spreekt Frans.

Laat ons scheiden. En laat het feit dat dit land niet te splitsen is ons vooral niet tegenhouden. Nee, er is geen oplossing te vinden voor Brussel, sociale zekerheid, staatsschuld. We krijgen een probleempje over de agendering gedurende negen minuten van B-H-V nog niet opgelost, wat zouden we een grote diplomatieke conferentie met échte problemen moeten aanvatten?

We moeten het groter zien. En dan bedoelen we niet Europa. Gisteren was de Dag van Europa. Jong-N-VA greep de Europese feestdag aan om voor het volwaardig lidmaatschap van Vlaanderen te pleiten. Geef jezelf een cadeautje voor de verjaardag van een ander. Als België al te groot is, dan is Europa het zeker. Wij zijn geen Europeanen. Wij zijn, om het met de visionaire Marino Keulen te zeggen, deelgemeentenaren. De Walen nog meer dan de Vlamingen: die hebben hun gemeenten zelfs nog niet gefusioneerd, zodat zelfs de deelgemeente er nog een (PS-)burgemeester heeft.

Zie het groot, maak het klein. Zolang je Walen en Vlamingen tegenover elkaar zet, met de Brusselaars in het midden, los je niets op. Blijven splitsen is de boodschap. De taalgrens is belangrijk, maar vraag maar eens aan de gemiddelde vrederechter hoe belangrijk we de grens van onze tuin vinden, zeker als de boom van de buurman wat te dicht staat. Elke grens telt.

En waarom zouden we daar stoppen? Waarom onszelf niet splitsen? Ikzelf ben Brusselse, Vlaamse, West-Vlaamse (niet hetzelfde!) en Zwevezeelse (niet van Kortrijk, niet van Brugge!). Ik ben gepassioneerd door politiek, gedegouteerd door de politiek. Blijven splitsen, ik doe mee. Iedereen schizofreen!

Yves Leterme heeft het wel begrepen. In La Dernière Heure gaf hij gisteren zijn visie op onze identiteit. "Belg zijn, dat is zich herinneren vanwaar men komt en strijdvaardig blijven." De Belg, de deelgemeentenaar-ruziemaker. Waalse vrienden, laat ons schelden. Op naar de volgende crisis. Als die wel ergens over gaat, dan zullen we er ook een serieuze analyse aan wijden.