Ozark Henry beleeft makke première van theatertour in Kortrijk
Ozark Henry is begonnen aan een tour langs de culturele tempels van Vlaanderen. In de schouwburg van Kortrijk (
) bleek dat twee piano's, vier handen en een stem als een scharnierdeur niet volstaan om te imponeren.
Nochtans klonk het opzet moedig op papier. Geflankeerd door Didier Deruytter stripte Goddaer zijn songs tot vierhandige composities. Piet is de zoon van Norbert Goddaer, de klassieke componist en jazzmuzikant, en dus was je er van overtuigd dat de Kortrijkse songschrijver zich niet zou laten vangen aan blinde hubris.
Dat gebeurde ook niet. Maar erger was dat het muzikaal vuurwerk evengoed uitbleef. Oud materiaal, hits en songs van Hvelreki werden democratisch door de set gejaagd, maar meestal was je getuige van onnodige recyclage.
Niet zelden werden de songs grondig vertimmerd - af en toe moest de oorspronkelijke zanglijn er zelfs aan geloven - maar nooit kwam het nummer beter uit de verf. Jammer, want daar slaagde Daan met zijn Simple-tour (op buisklokken, piano en cello) eerder dit jaar wel in. De detaillistische aanpak, waar Ozark Henry onderhand zijn identiteit mee bepaald heeft, verdampte nu ten voordele van een vrij klassieke aanpak op twee klavieren.
Geen goed idee. Want kleurde niet net die synthetische maskerade zijn songs? Met puur digitale klanken wist Ozark Henry ooit een gloedvolle en warme sound neer te zetten. Maar in Kortrijk werd de klemtoon gelegd op kille eenvoud en klonk de zanger zelf als een kriepend scharnier. Misschien was het wel de stress die zijn stem om zeep hielp. Maar hoe het ook zij: Goddaer liet je op je honger, zonder uitgebreide ruggensteun. Zijn uitgeklede vorm riep meer vraag- dan uitroeptekens op.
Anderzijds leverde de vierhandige aanpak een paar intrigerende aanzetten op. Zo bleef 'Vespertine' aan je ribben kleven, en was ook 'Me and My Sister' een hoogtepunt, twijfelend tussen ruige barpiano en lieflijke romantiek.
Verder oogde de set helaas ook nogal kleurloos. Een verkrampte Goddaer liet bovendien steken vallen: in 'Jailbird' zocht hij onzeker de hoogste registers op, terwijl zijn Engels veelal op een fonetische variant leek.
Ondanks de uitgekiende arrangementen voor vier handen lieten sommige songs zich ook liever niet onder handen nemen: 'Word Up' klonk bijvoorbeeld vooral bizar zonder zwarte vrouwenstem en funky beat. Daartegenover stond 'Sweet Instigator', dat in zijn late-night-lounge-versie een tweede leven verdient in zijn nieuwe showreeks.
Maar uiteindelijk bleef de staande ovatie achteraf toch uit - zowel in de zaal als in ons hoofd.
Piet Goddaer gaf onlangs toe dat hij verslaafd is aan 'runners' high'. Dat euforische gevoel bleef hier uit: Ozark Henry testte zichzelf, maar haalde nooit het onderste uit de kan. Zonde.