GUILLAUME & CALLEBAUT

Tenzij er nog iets waanzinnigs gebeurt deze herfst, heb ik deze maand mijn tv-moment van het jaar gezien.

In de reeks met de prachtig gevonden en veelbelovende titel De bijl van Cupido op Canvas ging reporter Annick Ruyts op zoek naar de duistere drijfveren achter een verschijnsel waaraan volgens statistieken één op de twee Belgen zich schuldig maakt. Overspel. Doorgaans hecht ik weinig belang aan statistieken, maar één op de twee is wel erg veel. In mijn eigen huwelijk zijn wij namelijk met twee, en aangezien ik met stellige zekerheid weet dat ik nooit ben vreemdgegaan na het tekenen van het contract, heb ik statistisch gezien alle redenen om mij zorgen te maken. Temeer omdat aan relatietherapeute Rika Ponnet werd gevraagd waaraan je kunt merken dat je partner een scheve schaats rijdt en haar antwoord luidde: "Als je gedragsveranderingen opmerkt." Het gedrag van mijn vrouw verandert verschillende keren per dag. Per uur zelfs. Maar goed, het tv-moment dus. In de reportage komen naast ervaringsdeskundigen ook experts aan bod. In dit geval de bekende psychiater Dirk De Wachter, wiens boek over het borderlinesyndroom bijna net zoveel huiskamers siert als de boeken van Pascale Naessens over gezond eten.

Op een bepaald moment praat De Wachter over het al dan niet opbiechten van een buitenechtelijke wip. Hij maakt daarbij de bedenking dat zo'n bekentenis niet altijd even prijzenswaardig is. Hij geeft daarbij een voorbeeld. Een man die zestig jaar getrouwd is ligt op zijn sterfbed en bekent met zijn laatste adem dat hij veertig jaar voordien een affaire heeft gehad. De Wachter leunt voorover, grijpt zijn hoofd en dan levert hij mijn twee mooiste tv-seconden van het jaar. Hij zucht diep: "Ik denk dan, doe dat niet. Man, sterf dan toch."

Die "man sterf dan toch", die kwam er zo mooi uit. Een minuut later is de man dood, voelt niks meer, maar de vrouw blijft wel alleen achter met een gebroken illusie. Waar is dat voor nodig? Als je veertig jaar aan een stuk hebt kunnen liegen, wat maakt die ene minuut dan nog uit? En als je dan toch zo eerlijk wil zijn, wees het dan onmiddellijk.

Achtentwintig jaar geleden ben ik getrouwd. En zoals reeds eerder vermeld heb ik tot op de dag van vandaag die trouwbelofte zeer letterlijk genomen, althans op het vlak van seksuele activiteiten. De verleiding is er wel geweest, maar ik ben die steeds uit de weg gegaan. Want stel dat het me ooit zou gelukt zijn een deerne bereid te vinden, ik zou het meteen de volgende ochtend aan mijn vrouw willen vertellen. En aan mijn vrienden. Ik zou kapot gaan aan de drang om het uit te roepen en het niet te mogen. Daarom is het er nooit van gekomen. Natuurlijk ook uit liefde en eerbied voor mijn levensgezel. En, toegegeven, ook een beetje geholpen door die bijl die naast ons bed staat. Want ook op dat vlak ben ik het volledig eens met Dirk De Wachter. Het is prettiger te sterven vlak voor het opbiechten dan vlak erna.