Gestileerde ode aan de leegte

Een jong meisje komt alleen aan in Los Angeles. Ze wil het maken als fotomodel. De modewereld waarin ze terechtkomt, blinkt uit in lelijkheid en is meteen in de ban van haar onschuldige schoonheid. Jesse wordt gespeeld door de jonge Elle Fanning. Een kind nog, een vrouw kun je haar niet noemen. En net doordat het geheim van haar schoonheid voor een groot deel in haar jeugdige onschuld ligt, wil al wie haar pad kruist haar bloed drinken. Kannibalisme leek wel een trend op het recentste Festival van Cannes. In Ma Loute van Bruno Dumont, uit sinds vorige week, vreten mensen mekaar ook al op.

De Deen Nicolas Winding Refn spendeerde zijn jeugdjaren in New York en heeft intussen al evenveel Amerikaanse films gemaakt als Deense. Hij was nooit vies van geweld en overgestileerde beelden, maar het is niet altijd even duidelijk wat hij wil vertellen. Pas toen hij Ryan Gosling opvoerde in Drive, leek iedereen te zien dat er meer achter de beelden zat dan te zien was. Die schijn kon hij in zijn volgende, Only God Forgives, niet meer ophouden. Alleen zijn cultaanhang geloofde dat in zijn fascinerende beelden het mysterie van David Lynch zat, de grootstadslyriek van Michael Mann, de poëzie van Wong Kar-Wai en noem maar op.

Dat hij na Drive opnieuw naar Los Angeles trekt om er een eigenzinnige film te draaien, die in niets lijkt op de mainstream misdaadfilms die hij intussen met hopen kreeg aangeboden, kan als een soort provocatie worden opgevat. Zijn tegendraadsheid intrigeert. En zorgde ervoor dat The Neon Demon opnieuw voor de competitie in Cannes geselecteerd werd en er voor sommigen een van de hoogtepunten was, maar tegelijk ook een van de meest uitgejouwde films van het festival was.

Italiaanse horror

Zijn durf om anders te zijn, is voor ons goed voor een ster. Een andere krijgt hij voor de vormelijke experimenten waarmee hij naar de Italiaanse giallo-films (genre met mystery- en horrorelementen) refereert, maar ook bedwelmt en betovert. Voor de elektronische dreunen die over de gestileerde beelden gegoten zijn, heeft Cliff Martinez zich vast laten inspireren door die Italiaanse seventies-horror. Ze dragen er ook toe bij dat je in een soort trance lijkt te komen en tegelijk nooit in slaap valt. Terwijl de lachwekkende dialogen van het flinterdunne verhaaltje zo monotoon gebracht worden dat het soms moeite kost om wakker te blijven.

Geen toeval dat ook Keanu Reeves door de film doolt. Misschien wou de regisseur laten uitschijnen hoe vervelend de modewereld wel is. En hoe schoonheid niet meer is dan een laklaagje dat veel lelijkheid verdoezelt. In die zin lijkt de film wel een ode aan de leegte. Alles draait om wat aan het oppervlak zit. Ook Elle Fanning mag niet meer tonen. Haar vertolking is er geen, ze is een stuk vlees. Geen wonder dat mensen er mekaar opvreten. Gelukkig, zo gebeurt er toch iets. En krijgt Winding Refn met het vele bloed wat meer kleur. Maar warm of koud krijg je het er niet van.