LIEFDE op zijn rauwst

"Hallo, sexy klusjesman. Bedankt om mij uit de nood te helpen."

"Waarom gebruik je zo'n nepstemmetje?"

"Meen je dat nu? Dat maakt deel uit van de fantasie."

"Maar het moet wel echt lijken. Waarom draag ik een bouwvakkersuniform als ik een loodgieter moet spelen?"

"Omdat je mijn buurman bent en je deze eenzame, knappe huisvrouw tegen naturabetaling komt helpen."

"Oké dan."

"Shit, het werk belt op de gsm. Ik moet echt opnemen."

"Nu?! Zo meteen komen de kinderen thuis..."

Het is een hilarische scène uit de nieuwe Netflix-serie Easy. Een koppel grijpt na vijftien jaar en twee kinderen naar kostuumpjes en rollenspelen om de sleur in hun seksleven te bestrijden. Alleen is het resultaat eerder stuntelig en geforceerd, dan sexy en heet.

Het is een rode draad in Easy: elke aflevering, telkens met nieuwe personages, vertelt een verhaal over de liefde. Niet de romantische, idyllische utopie die veel romcoms opvoeren, wel de bitterzoete, minder glamoureuze aspecten van doorsneerelaties. Haast tegen je zin op ovulatiecommando vrijen in de hoop toch maar een kind te verwekken. Blij zijn dat je moderne man thuis de was en de strijk doet, maar hem daarom stiekem minder aantrekkelijk vinden. Faken dat je een sportieveling/veganist bent om een knappe griet aan de haak te slaan, om nadien met een halve hernia weg te kwijnen in de zetel, smachtend naar een stuk salami. Of: bekennen dat je na x-aantal jaar een beetje bent uitgekeken op de lul van je lief.

Easy past daarmee perfect in het rijtje van reeksen als Love (over twee recente singles) en Divorce (met Sarah Jessica Parker die eindelijk de Sex and the City-cape afwerpt). Ook hier worden koppels in hun meest eerlijke, alledaagse en realistische versie opgevoerd. Ruziënd om schoonmoeders, vittend omdat de ander weer eens te lang de badkamer opeist of te dicht tegen het bevallige lijf van iemand anders heeft gedanst.

Anekdotes die zo uit de mond van vrienden/ vriendinnen tijdens een caféavondje kunnen komen. Of die je jezelf hoort verkondigen in een onbeschroomd ventileermoment, meestal met een glas witte wijn in de hand. En net in die herkenbaarheid schuilt de (aantrekkings)kracht van deze nieuwe lichting relatiedramady's.

Toegegeven: op het eerste gezicht lijken series over banale badkamerruzies nogal deprimerend kijkvoer. Een ander zou beargumenteren dat je haast masochistisch moet zijn om je relationele frustraties vrijwillig te herbeleven voor de televisie. En ja, Easy, Love en Divorce zijn ergens best confronterend.

Series als Friends en Sex and the City verbloemden evenmin de relationele valkuilen (overspel, jaloezie, mannen die de badkamerdeur laten openstaan als ze op toilet zitten), maar bewaarden toch de hoop op een happy ending. Iedereen had zijn linkerhand erop verwed dat Ross ooit bij Rachel zou belanden. En in welke realiteit slaagt een vrouw er na zes jaar alsnog in om een onverbeterlijke vrijgezel met bindingsangst te veranderen in een trouw lief? Enkel in het universum van Carrie Bradshaw, de vrouw die ook honderden paren peperdure pumps kon betalen van een mager freelanceschrijversloon. Zelfs Girls, berucht om zijn rauw kantje en dito seks- en blootscènes, is vaak iets te vergezocht om een harde spiegel te zijn. We zijn niet allemaal neurotische millennials die een zangcarrière najagen of met een wildvreemde wilde vrijpartijen beleven in diens herenhuis.

Dat is bij deze series toch net iets anders. Zeker Divorce, over een gehuwd koppel met kinderen dat op elkaar uitgekeken is, is soms gruwelijk treffend. Ook voor wie niet op scheiden staat, of zijn wederhelft kotsbeu is. Wie heeft er nog nooit een heimelijke middelvinger opgestoken achter de rug van zijn knorrig, koppig lief? Zichzelf horen zeuren over rondslingerende vuile sokken terwijl je jezelf plechtig had voorgenomen om nooit in die val te trappen? Of tot zijn eigen horror sporen van sleur ontdekt in zijn langdurige relatie?

Maar de herkenbaarheid van de imperfecte protagonisten en hun partners maakt het geheel tegelijk hilarisch. Door het met enige afstand vanuit je zetel te bekijken, lijken je eigen liefdesflaters en -perikelen plots eerder komisch dan tragisch. Ideaal om ze meteen ook te relativeren.

Noem een kat een kat

Er is zelfs een troostend aspect. Oef, ik ben niet de enige die soms bitchy reageert op lief bedoelde woorden. Die volledig uitgeput genoegen neemt met een vluggertje, of zich mateloos ergert aan een vals zingend lief in de wagen. Iets dat je vroeger, toen jullie pas samen waren, nog zo schattig en aandoenlijk vond.

Plots vind je het niet meer zo erg om je wederhelft te betrappen op het bekijken van clichéporno, terwijl hij wél in lachen uitbarst als jij een stoute secretaresselook uitprobeert in de slaapkamer. Want: het gebeurt op een ander ook.

In dat opzicht passen deze reeksen perfect in de tijdsgeest. We durven, godzijdank, hoe langer hoe meer de dingen eerlijk en onverbloemd benoemen. Niet altijd, niet tegen iedereen, maar toch. Tegen al die schijnbaar perfecte Facebook-kiekjes komt steeds vaker protest in de vorm van bloggers die de minder perfecte werkelijkheid achter het virtuele gordijn openbaren. Zoals hun diepe wallen van slapeloze babynachten, onopgeruimde woonkamers en eenzame avonden in de zetel voor de tv. En op zulke avonden helpt het als de series op tv géén onwezenlijk romantisch plaatje voorhouden.

Bovendien tonen reeksen als deze dat realistisch niet noodzakelijk een synoniem voor uitzichtloos is. Nog geen idee hoe Divorce zal eindigen (de serie is nog maar net gestart) en of de singles in Love opnieuw de liefde vinden, maar verschillende afleveringen van Easy zijn ondanks hun nuchter karakter verrassend hoopgevend. We onthouden vooral: triootjes met de babyfoon naast het bed kunnen ook bijzonder spannend en pikant zijn.

Zowel Easy als Love is op Netflix te bekijken. Divorce is te zien op Play More van Telenet.